Wojna o Niepodległość Meksyku

Wojna o Niepodległość Meksyku, trwająca od 1810 do 1821 roku, była kluczowym momentem w historii tego kraju. Była to walka o uwolnienie się spod panowania hiszpańskiego i stworzenie niezależnego narodu meksykańskiego.

Wprowadzenie

Wojna o Niepodległość Meksyku, trwająca od 1810 do 1821 roku, była kluczowym momentem w historii tego kraju. Była to walka o uwolnienie się spod panowania hiszpańskiego i stworzenie niezależnego narodu meksykańskiego. Ten długi i krwawy konflikt można podzielić na cztery zasadnicze fazy, każda z nich charakteryzująca się odmiennym charakterem walki i kluczowymi postaciami. Pierwsza faza, nazwana “Wybuchem rewolucji”, rozpoczęła się w 1810 roku z “Krzykiem Dolores” i była zdominowana przez postać Miguela Hidalgo y Costilli. Druga faza, trwająca od 1811 do 1815 roku, to czas wojny partyzanckiej pod wodzą José Marii Morelos y Pavóna, który dążył do stworzenia niezależnego państwa meksykańskiego. Trzecia faza, od 1815 do 1820 roku, to okres walki o przetrwanie, w którym Vicente Guerrero kontynuował walkę partyzancką przeciwko Hiszpanom. Ostatnia faza, od 1820 do 1821 roku, to czas negocjacji i zakończenia wojny, w którym kluczową rolę odegrał Agustín de Iturbide, który ogłosił Plan Iguala i doprowadził do proklamacji Niepodległości Meksyku w 1821 roku.

Geneza ruchu niepodległościowego

Ruch niepodległościowy w Meksyku miał swoje korzenie w rosnącym niezadowoleniu społeczeństwa z hiszpańskiego panowania. Narastające napięcia były wynikiem wielu czynników, w tym nierówności społecznych, dyskryminacji ze strony kolonialnej administracji, ograniczeń w handlu i rozwoju gospodarczym, a także rosnącego wpływu idei oświeceniowych, które propagowały wolność i równość. Wśród elit meksykańskich pojawiły się głosy nawołujące do reform i większej autonomii w ramach imperium hiszpańskiego, jednak te żądania spotykały się z oporem ze strony hiszpańskich władz. W tym samym czasie, w Europie, trwała wojna napoleońska, która osłabiła Hiszpanię i stworzyła sprzyjające warunki dla wybuchu rewolucji w jej koloniach. W Meksyku, w 1810 roku, “Krzyk Dolores” wypowiedziany przez Miguela Hidalgo y Costillę, kapłana i przywódcę ruchu niepodległościowego, stał się iskrą, która zapaliła ogień rewolucji.

Wojna o Niepodległość Meksyku

Kluczowe daty

Wojna o Niepodległość Meksyku, trwająca od 1810 do 1821 roku, była okresem niezwykle burzliwych wydarzeń, które na zawsze zmieniły losy tego kraju. Kluczowe daty tego konfliktu to⁚ 16 września 1810 roku, kiedy to Miguel Hidalgo y Costilla ogłosił “Krzyk Dolores”, rozpoczynając tym samym zbrojną walkę o niepodległość. 11 listopada 1810 roku, Hidalgo odniósł zwycięstwo w bitwie pod Monte de las Cruces, co dało impuls do rozwoju ruchu niepodległościowego. W 1811 roku, Hidalgo został schwytany i stracony, a jego miejsce na czele ruchu zajął José María Morelos y Pavón. W 1813 roku, Morelos ogłosił Kongres Chilpancingo, który uchwalił Deklarację Niepodległości Meksyku. W 1815 roku, Morelos został schwytany i stracony, a ruch niepodległościowy znalazł się w kryzysie. W 1820 roku, Agustín de Iturbide, były generał hiszpański, ogłosił Plan Iguala, proponując stworzenie niezależnego Meksyku pod rządami monarchii konstytucyjnej. W 1821 roku, podpisano Traktat z Córdoby, który oficjalnie uznawał niepodległość Meksyku. 27 września 1821 roku, Meksyk ogłosił swoją niepodległość, kończąc tym samym ponad 300 lat hiszpańskiego panowania.

Faza I⁚ Wybuch rewolucji (1810-1811)

16 września 1810 roku, Miguel Hidalgo y Costilla, kapłan i przywódca ruchu niepodległościowego, ogłosił “Krzyk Dolores”, rozpoczynając tym samym zbrojną walkę o niepodległość Meksyku.

Faza I⁚ Wybuch rewolucji (1810-1811)

Krzyk Dolores

16 września 1810 roku, w miasteczku Dolores, Miguel Hidalgo y Costilla, kapłan i przywódca ruchu niepodległościowego, ogłosił “Krzyk Dolores”, który stał się iskrą zapalającą rewolucję. Było to publiczne wezwanie do walki przeciwko hiszpańskiemu panowaniu, w którym Hidalgo zaapelował do ludu o walkę o wolność i równość. “Krzyk Dolores” zawierał w sobie postulaty dotyczące zniesienia podatków, uwolnienia niewolników, przywrócenia ziemi Indianom i równości dla wszystkich obywateli. To przemówienie miało ogromny wpływ na ludność Meksyku, która zmobilizowała się do walki o niepodległość. “Krzyk Dolores” stał się symbolem narodzin ruchu niepodległościowego w Meksyku i został upamiętniony jako początek Wojny o Niepodległość.

Faza I⁚ Wybuch rewolucji (1810-1811)

Miguel Hidalgo y Costilla

Miguel Hidalgo y Costilla, kapłan i przywódca ruchu niepodległościowego, odegrał kluczową rolę w wybuchu rewolucji w Meksyku. Urodził się w 1753 roku w Guanajuato i był znany ze swoich poglądów na temat sprawiedliwości społecznej i równości. W 1810 roku, Hidalgo ogłosił “Krzyk Dolores”, który stał się sygnałem do walki o niepodległość. Hidalgo zgromadził armię złożoną z Indian, mestizos i innych grup społecznych, którzy dołączyli do walki o wolność. W początkowej fazie rewolucji, Hidalgo odniósł szereg zwycięstw nad wojskami hiszpańskimi, zdobywając poparcie ludności. Jednakże, jego sukcesy były krótkotrwałe. W 1811 roku, Hidalgo został schwytany i stracony przez Hiszpanów. Pomimo krótkiej kariery, Hidalgo jest uznawany za jednego z najważniejszych bohaterów Wojny o Niepodległość Meksyku, a jego postać jest symbolem walki o wolność i równość.

Faza I⁚ Wybuch rewolucji (1810-1811)

Pierwsze zwycięstwa

Po ogłoszeniu “Krzyku Dolores”, armia rebeliantów pod dowództwem Miguela Hidalgo y Costilli ruszyła w kierunku stolicy Nowej Hiszpanii, Meksyku. W początkowej fazie wojny, siły Hidalgo odniosły szereg znaczących zwycięstw, które podsycały nadzieję na sukces ruchu niepodległościowego. W październiku 1810 roku, rebelianci odnieśli zwycięstwo w bitwie pod Monte de las Cruces, co dało im kontrolę nad ważnym szlakiem komunikacyjnym. Zwycięstwo to znacznie wzmocniło morale armii Hidalgo i przyciągnęło do niej nowych rekrutów. Hidalgo zdołał również zdobyć kilka ważnych miast, takich jak Guanajuato, gdzie zginęło wielu hiszpańskich kolonistów. Te pierwsze zwycięstwa były znaczącym sukcesem dla ruchu niepodległościowego i dały nadzieję na ostateczne zwycięstwo nad Hiszpanami. Jednakże, sukcesy te były krótkotrwałe, a klęska pod Puente de Calderón w 1811 roku zakończyła pierwszą fazę rewolucji.

Faza I⁚ Wybuch rewolucji (1810-1811)

Klęska w Puente de Calderón

Pomimo wczesnych sukcesów, ruch niepodległościowy pod wodzą Miguela Hidalgo y Costilli ostatecznie poniósł klęskę w styczniu 1811 roku w bitwie pod Puente de Calderón. Po serii zwycięstw, Hidalgo zdecydował się na marsz na stolicę Nowej Hiszpanii, Meksyk. Jednakże, armia hiszpańska pod dowództwem generała Félixa María Calleja była lepiej wyszkolona i lepiej wyposażona. W bitwie pod Puente de Calderón, siły Hidalgo zostały rozgromione, a sam Hidalgo został schwytany i stracony w lipcu 1811 roku. Klęska pod Puente de Calderón zakończyła pierwszą fazę rewolucji i stanowiła poważny cios dla ruchu niepodległościowego. Mimo to, rewolucja nie została stłumiona, a walkę o niepodległość kontynuowali inni przywódcy, w tym José María Morelos y Pavón.

Faza II⁚ Wojna partyzancka (1811-1815)

Po śmierci Hidalgo, przywództwo w ruchu niepodległościowym objął José María Morelos y Pavón, kapłan i strateg wojskowy.

Faza II⁚ Wojna partyzancka (1811-1815)

José María Morelos y Pavón

Po śmierci Miguela Hidalgo y Costilli, przywództwo w ruchu niepodległościowym objął José María Morelos y Pavón, kapłan i strateg wojskowy, który miał odgrywać kluczową rolę w dalszym rozwoju rewolucji. Morelos był wybitnym przywódcą wojskowym i politycznym, który zdołał zorganizować i wzmocnić armię rebeliantów. W przeciwieństwie do Hidalgo, który skupiał się na walce zbrojne, Morelos dążył do stworzenia niezależnego państwa meksykańskiego z własnymi instytucjami i prawami. W 1813 roku, Morelos zwołał Kongres Chilpancingo, który uchwalił Deklarację Niepodległości Meksyku, określając tym samym cele i zasady nowego państwa. Morelos wprowadził również szereg reform społecznych, takich jak zniesienie niewolnictwa i wprowadzenie równości dla wszystkich obywateli. Pomimo sukcesów, Morelos został schwytany i stracony przez Hiszpanów w 1815 roku. Jego śmierć była poważnym ciosem dla ruchu niepodległościowego, jednak jego idee i dziedzictwo miały trwały wpływ na przyszłość Meksyku.

Faza II⁚ Wojna partyzancka (1811-1815)

Kongres Chilpancingo

W 1813 roku, José María Morelos y Pavón, nowy przywódca ruchu niepodległościowego, zwołał Kongres Chilpancingo, który miał na celu stworzenie podstaw dla przyszłego państwa meksykańskiego. Kongres zebrał się w mieście Chilpancingo w stanie Guerrero i był złożony z przedstawicieli różnych grup społecznych, w tym Indian, mestizos i kreolów. W czasie obrad, Kongres uchwalił Deklarację Niepodległości Meksyku, która oficjalnie ogłosiła zerwanie z Hiszpanią i stworzenie nowego, niezależnego państwa. Deklaracja zawierała również szereg postulatów, takich jak równość dla wszystkich obywateli, zniesienie niewolnictwa i przywrócenie ziemi Indianom. Kongres Chilpancingo był ważnym wydarzeniem w historii Meksyku, ponieważ położył fundamenty pod przyszłe państwo meksykańskie i podkreślił znaczenie idei wolności i równości w walce o niepodległość.

Faza II⁚ Wojna partyzancka (1811-1815)

Deklaracja Niepodległości

W 1813 roku, podczas Kongresu Chilpancingo, José María Morelos y Pavón ogłosił Deklarację Niepodległości Meksyku. Był to przełomowy moment w historii tego kraju, który oficjalnie ogłosił zerwanie z hiszpańskim panowaniem i stworzenie nowego, niezależnego państwa. Deklaracja zawierała szereg postulatów, które miały stanowić podstawę dla przyszłego Meksyku, w tym równość dla wszystkich obywateli, zniesienie niewolnictwa, przywrócenie ziemi Indianom i stworzenie własnej konstytucji. Deklaracja Niepodległości była ważnym dokumentem, który wyrażał aspiracje i dążenia ruchu niepodległościowego. Chociaż Morelos nie zdołał utrzymać niezależności Meksyku, jego Deklaracja Niepodległości stała się inspiracją dla przyszłych pokoleń i stanowiła ważny krok w kierunku stworzenia wolnego i niezależnego Meksyku.

Faza II⁚ Wojna partyzancka (1811-1815)

Upadek Morelos

Pomimo sukcesów w początkowej fazie wojny, José María Morelos y Pavón ostatecznie poniósł klęskę. W 1815 roku, Morelos został schwytany przez hiszpańskie wojska pod dowództwem generała Agustín de Iturbide. Po procesie, Morelos został stracony w grudniu 1815 roku. Jego śmierć była poważnym ciosem dla ruchu niepodległościowego, który utracił swojego najbardziej charyzmatycznego i skutecznego przywódcę. Upadek Morelos doprowadził do kryzysu w ruchu niepodległościowym i osłabił jego siłę. Hiszpanie zdołali odzyskać kontrolę nad większością terytorium Meksyku, a walka o niepodległość stała się bardziej rozproszona i partyzancka. Mimo to, idea niepodległości Meksyku nie zniknęła, a walka o wolność trwała.

Faza III⁚ Walka o przetrwanie (1815-1820)

Po śmierci Morelos, Vicente Guerrero, doświadczony dowódca partyzancki, przejął przywództwo w walce o niepodległość.

Faza III⁚ Walka o przetrwanie (1815-1820)

Po śmierci José Marii Morelos y Pavóna, Vicente Guerrero, doświadczony dowódca partyzancki, przejął przywództwo w walce o niepodległość Meksyku. Guerrero był znany ze swojego odwagi i umiejętności prowadzenia wojny partyzanckiej. W latach 1815-1820, Guerrero prowadził walki przeciwko hiszpańskim wojskom w trudnych warunkach. Jego działania miały na celu utrzymanie ruchu niepodległościowego przy życiu i zapobieżenie całkowitej klęsce. Guerrero prowadził wojnę partyzancką w górach południowego Meksyku, wykorzystując znajomość terenu i umiejętności taktyczne. Jego działania były skuteczne w osłabianiu hiszpańskiej kontroli nad regionem i utrzymywaniu nadziei na ostateczne zwycięstwo. Guerrero był symbolem oporu i determinacji w walce o niepodległość Meksyku. Jego zasługi zostały docenione po zakończeniu wojny, kiedy to został uznany za jednego z najważniejszych bohaterów narodowych.

Faza III⁚ Walka o przetrwanie (1815-1820)

Walka partyzancka

Po śmierci José Marii Morelos y Pavóna, ruch niepodległościowy w Meksyku znalazł się w trudnej sytuacji. Hiszpanie odzyskali kontrolę nad większością terytorium, a walka o niepodległość stała się bardziej rozproszona i partyzancka. Vicente Guerrero, doświadczony dowódca partyzancki, przejął przywództwo i kontynuował walkę w górach południowego Meksyku. Guerrero prowadził wojnę partyzancką, wykorzystując znajomość terenu i umiejętności taktyczne, aby osłabić hiszpańskie siły i utrzymać nadzieję na zwycięstwo; Walka partyzancka była trudna i niebezpieczna, ale Guerrero i jego oddziały zdołali przetrwać i kontynuować walkę o niepodległość. Ich działania miały kluczowe znaczenie dla utrzymania ruchu niepodległościowego przy życiu i zapobieżenia całkowitej klęsce. Walka partyzancka była symbolem oporu i determinacji w walce o wolność Meksyku.

Faza III⁚ Walka o przetrwanie (1815-1820)

Przybycie wojsk hiszpańskich

W 1815 roku, Hiszpanie wzmocnili swoje siły w Nowej Hiszpanii, wysyłając dodatkowe wojska i zasoby w celu stłumienia ruchu niepodległościowego. Przybycie nowych wojsk hiszpańskich znacznie zwiększyło presję na rebeliantów. Hiszpańskie wojska były lepiej wyszkolone i lepiej wyposażone, a ich przybycie miało na celu zakończenie rewolucji i przywrócenie hiszpańskiej kontroli nad kolonią. Przybycie wojsk hiszpańskich wymusiło na rebeliantach zmianę strategii. Vicente Guerrero i jego oddziały partyzanckie musieli stawić czoła większym i bardziej zorganizowanym siłom wroga. Walka o przetrwanie stała się jeszcze bardziej trudna, a ruch niepodległościowy znalazł się w krytycznej sytuacji. Pomimo trudności, rebelianci nie poddali się i kontynuowali walkę, czekając na sprzyjające okoliczności.

W 1820 roku, Agustín de Iturbide, były generał hiszpański, ogłosił Plan Iguala, który proponował stworzenie niezależnego Meksyku pod rządami monarchii konstytucyjnej.

Agustín de Iturbide, były generał hiszpański, odegrał kluczową rolę w zakończeniu Wojny o Niepodległość Meksyku. Iturbide był doświadczonym dowódcą wojskowym, który walczył po stronie hiszpańskiej. Jednakże, w 1820 roku, Iturbide zmienił strony i ogłosił Plan Iguala, który proponował stworzenie niezależnego Meksyku pod rządami monarchii konstytucyjnej. Plan Iguala łączył w sobie idee niepodległości z zachowaniem niektórych przywilejów dla hiszpańskiej elity. Iturbide zdołał zjednoczyć siły rebeliantów i część armii hiszpańskiej pod swoim dowództwem. W 1821 roku, Iturbide i Vicente Guerrero, przywódca ruchu niepodległościowego, podpisali Traktat z Córdoby, który oficjalnie uznawał niepodległość Meksyku. Iturbide został ogłoszony cesarzem Meksyku, ale jego panowanie było krótkie. W 1823 roku, Iturbide został obalony i stracony. Pomimo krótkotrwałego panowania, Iturbide jest uznawany za jednego z najważniejszych bohaterów Wojny o Niepodległość Meksyku, ponieważ jego działania doprowadziły do zakończenia wojny i narodzin nowego państwa.

Plan Iguala

W 1820 roku, Agustín de Iturbide, były generał hiszpański, ogłosił Plan Iguala, który miał na celu zakończenie Wojny o Niepodległość Meksyku i stworzenie nowego państwa. Plan Iguala proponował stworzenie niezależnego Meksyku pod rządami monarchii konstytucyjnej, która miałaby połączyć interesy hiszpańskiej elity z aspiracjami ruchu niepodległościowego. Plan Iguala zawierał trzy główne punkty⁚ “Religia, Niepodległość i Jedność”. Pierwszy punkt gwarantował zachowanie katolicyzmu jako religii państwowej, drugi obiecywał niepodległość Meksyku od Hiszpanii, a trzeci podkreślał konieczność jedności wszystkich grup społecznych w nowym państwie. Plan Iguala spotkał się z aprobatą ze strony części armii hiszpańskiej, rebeliantów i części społeczeństwa meksykańskiego. Plan ten stał się podstawą do negocjacji z hiszpańskim rządem, które doprowadziły do podpisania Traktatu z Córdoby w 1821 roku i oficjalnego uznania niepodległości Meksyku.

Traktat z Córdoby

W 1821 roku, po ogłoszeniu Planu Iguala, Agustín de Iturbide i Vicente Guerrero, przywódca ruchu niepodległościowego, podpisali Traktat z Córdoby, który oficjalnie uznawał niepodległość Meksyku. Traktat został podpisany w mieście Córdoba w stanie Veracruz i stanowił zakończenie Wojny o Niepodległość Meksyku. Traktat z Córdoby zawierał szereg postulatów, w tym uznanie niepodległości Meksyku od Hiszpanii, zachowanie katolicyzmu jako religii państwowej, stworzenie monarchii konstytucyjnej i zapewnienie praw i przywilejów dla hiszpańskiej elity. Traktat z Córdoby był kompromisem między różnymi frakcjami, które walczyły o niepodległość Meksyku. Uznanie niepodległości Meksyku przez Hiszpanię oznaczało koniec ponad 300 lat hiszpańskiego panowania i narodziny nowego państwa.

Faza IV⁚ Koniec wojny i narodziny Meksyku

Proklamacja Niepodległości Meksyku

27 września 1821 roku, po podpisaniu Traktatu z Córdoby, Meksyk oficjalnie ogłosił swoją niepodległość od Hiszpanii. Był to przełomowy moment w historii tego kraju, który zakończył ponad 300 lat hiszpańskiego panowania i zapoczątkował nowy rozdział w historii Meksyku. Proklamacja Niepodległości była wynikiem długiej i krwawej walki o wolność, w której uczestniczyli liczni bohaterowie narodowi, tacy jak Miguel Hidalgo y Costilla, José María Morelos y Pavón i Vicente Guerrero. Proklamacja Niepodległości Meksyku była zwycięstwem dla ruchu niepodległościowego i symbolem narodzin nowego państwa. Chociaż droga do stabilizacji i rozwoju była długa i trudna, proklamacja niepodległości stanowiła ważny krok w kierunku stworzenia wolnego i niezależnego Meksyku.

Miguel Hidalgo y Costilla, kapłan i przywódca ruchu niepodległościowego, jest uznawany za jednego z najważniejszych bohaterów Wojny o Niepodległość Meksyku.

Miguel Hidalgo

Miguel Hidalgo y Costilla, kapłan i przywódca ruchu niepodległościowego, jest uznawany za jednego z najważniejszych bohaterów Wojny o Niepodległość Meksyku. Urodził się w 1753 roku w Guanajuato i był znany ze swoich poglądów na temat sprawiedliwości społecznej i równości. W 1810 roku, Hidalgo ogłosił “Krzyk Dolores”, który stał się sygnałem do walki o niepodległość. Hidalgo zgromadził armię złożoną z Indian, mestizos i innych grup społecznych, którzy dołączyli do walki o wolność. W początkowej fazie rewolucji, Hidalgo odniósł szereg zwycięstw nad wojskami hiszpańskimi, zdobywając poparcie ludności. Jednakże, jego sukcesy były krótkotrwałe. W 1811 roku, Hidalgo został schwytany i stracony przez Hiszpanów. Pomimo krótkiej kariery, Hidalgo jest uznawany za jednego z najważniejszych bohaterów Wojny o Niepodległość Meksyku, a jego postać jest symbolem walki o wolność i równość.

José María Morelos

José María Morelos y Pavón, kapłan i strateg wojskowy, był jednym z najważniejszych przywódców Wojny o Niepodległość Meksyku. Po śmierci Miguela Hidalgo y Costilli, Morelos objął przywództwo w ruchu niepodległościowym i prowadził walkę o stworzenie niezależnego państwa meksykańskiego. Morelos był wybitnym przywódcą wojskowym i politycznym, który zdołał zorganizować i wzmocnić armię rebeliantów. W 1813 roku, Morelos zwołał Kongres Chilpancingo, który uchwalił Deklarację Niepodległości Meksyku, określając tym samym cele i zasady nowego państwa. Morelos wprowadził również szereg reform społecznych, takich jak zniesienie niewolnictwa i wprowadzenie równości dla wszystkich obywateli. Pomimo sukcesów, Morelos został schwytany i stracony przez Hiszpanów w 1815 roku. Jego śmierć była poważnym ciosem dla ruchu niepodległościowego, jednak jego idee i dziedzictwo miały trwały wpływ na przyszłość Meksyku.

Vicente Guerrero

Vicente Guerrero, doświadczony dowódca partyzancki, był jednym z najważniejszych bohaterów Wojny o Niepodległość Meksyku. Po śmierci José Marii Morelos y Pavóna, Guerrero przejął przywództwo w walce o niepodległość i kontynuował walkę przeciwko hiszpańskim wojskom. Guerrero był znany ze swojego odwagi i umiejętności prowadzenia wojny partyzanckiej. W latach 1815-1820, Guerrero prowadził walki przeciwko hiszpańskim wojskom w trudnych warunkach. Jego działania miały na celu utrzymanie ruchu niepodległościowego przy życiu i zapobieżenie całkowitej klęsce. Guerrero prowadził wojnę partyzancką w górach południowego Meksyku, wykorzystując znajomość terenu i umiejętności taktyczne. Jego działania były skuteczne w osłabianiu hiszpańskiej kontroli nad regionem i utrzymywaniu nadziei na ostateczne zwycięstwo. Guerrero był symbolem oporu i determinacji w walce o niepodległość Meksyku. Jego zasługi zostały docenione po zakończeniu wojny, kiedy to został uznany za jednego z najważniejszych bohaterów narodowych.

Legendarni bohaterowie

Agustín de Iturbide

Agustín de Iturbide, były generał hiszpański, odegrał kluczową rolę w zakończeniu Wojny o Niepodległość Meksyku. Iturbide był doświadczonym dowódcą wojskowym, który walczył po stronie hiszpańskiej. Jednakże, w 1820 roku, Iturbide zmienił strony i ogłosił Plan Iguala, który proponował stworzenie niezależnego Meksyku pod rządami monarchii konstytucyjnej. Plan Iguala łączył w sobie idee niepodległości z zachowaniem niektórych przywilejów dla hiszpańskiej elity. Iturbide zdołał zjednoczyć siły rebeliantów i część armii hiszpańskiej pod swoim dowództwem. W 1821 roku, Iturbide i Vicente Guerrero, przywódca ruchu niepodległościowego, podpisali Traktat z Córdoby, który oficjalnie uznawał niepodległość Meksyku. Iturbide został ogłoszony cesarzem Meksyku, ale jego panowanie było krótkie. W 1823 roku, Iturbide został obalony i stracony. Pomimo krótkotrwałego panowania, Iturbide jest uznawany za jednego z najważniejszych bohaterów Wojny o Niepodległość Meksyku, ponieważ jego działania doprowadziły do zakończenia wojny i narodzin nowego państwa.

Dziedzictwo Wojny o Niepodległość

Narodziny Meksyku

Wojna o Niepodległość Meksyku była kluczowym momentem w historii tego kraju, który doprowadził do powstania nowego, niezależnego państwa.