Układ oddechowy człowieka

Układ oddechowy jest kluczowym systemem w organizmie człowieka, odpowiedzialnym za dostarczanie tlenu do komórek i usuwanie dwutlenku węgla. Proces ten, zwany oddychaniem, jest niezbędny do życia.

Wprowadzenie⁚ Rola układu oddechowego

Układ oddechowy jest kluczowym systemem w organizmie człowieka, odpowiedzialnym za dostarczanie tlenu do komórek i usuwanie dwutlenku węgla. Proces ten, zwany oddychaniem, jest niezbędny do życia. Wymiana gazowa, zachodząca w płucach, stanowi podstawową funkcję układu oddechowego. Tlen, niezbędny do procesów metabolicznych w komórkach, jest pobierany z powietrza atmosferycznego i transportowany do krwi, a następnie do wszystkich tkanek organizmu. Jednocześnie, dwutlenek węgla, produkt uboczny metabolizmu komórkowego, jest usuwany z krwi i wydalany do atmosfery.

Oprócz wymiany gazowej, układ oddechowy pełni również inne ważne funkcje, takie jak⁚

• Regulacja pH krwi poprzez usuwanie dwutlenku węgla, który jest kwasem.
• Uczestnictwo w produkcji mowy poprzez przepływ powietrza przez struny głosowe.
• Ochrona organizmu przed patogenami poprzez mechanizmy obronne dróg oddechowych.

Prawidłowa funkcja układu oddechowego jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania całego organizmu. Zaburzenia w jego pracy mogą prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak niewydolność oddechowa, choroby płuc, a nawet zgon.

Układ oddechowy składa się z dwóch głównych części⁚ dróg oddechowych i płuc. Drogi oddechowe to sieć kanałów, które transportują powietrze do płuc. Płuca to narządy odpowiedzialne za wymianę gazową.

2.1. Drogi oddechowe górne

Drogi oddechowe górne obejmują nos, jamę nosową, gardło (krtań) i krtań. Nos i jama nosowa są odpowiedzialne za ogrzewanie, nawilżanie i filtrowanie wdychanego powietrza. Krtań, będąca początkowym odcinkiem dróg oddechowych dolnych, pełni funkcję ochronną, zapobiegając przedostaniu się pokarmu do dróg oddechowych. Krtań zawiera struny głosowe, które wibrują podczas przepływu powietrza, tworząc dźwięki.

2.Drogi oddechowe dolne

Drogi oddechowe dolne obejmują tchawicę, oskrzela główne, oskrzela płatowe, oskrzela segmentowe i oskrzeliki. Tchawica, będąca przedłużeniem krtani, rozgałęzia się na dwa oskrzela główne, które wchodzą do płuc. Oskrzela główne dzielą się na oskrzela płatowe, a następnie na oskrzela segmentowe i oskrzeliki, tworząc rozgałęziony system dróg oddechowych.

2.3. Płuca

Płuca są parzystymi narządami umieszczonymi w klatce piersiowej. Każde płuco składa się z wielu płatów, a każdy płat z wielu segmentów. Płuca są otoczone błoną surowiczą, opłucną, która tworzy szczelinę między płucami a klatką piersiową. Wewnątrz płuc znajdują się pęcherzyki płucne (alveoli), które stanowią podstawową jednostkę wymiany gazowej.

2.1. Drogi oddechowe górne

Drogi oddechowe górne stanowią początkowy odcinek układu oddechowego, odpowiedzialny za transport powietrza do płuc. Składają się z nosa, jamy nosowej, gardła (krtań) i krtani. Te struktury pełnią kluczową rolę w przygotowaniu wdychanego powietrza do dalszej podróży do płuc.

Nos i jama nosowa stanowią pierwszy punkt kontaktu z powietrzem atmosferycznym. Wewnątrz jamy nosowej znajdują się włoski i błona śluzowa, które pełnią funkcję filtra, zatrzymując cząstki kurzu, pyłu i innych zanieczyszczeń. Ponadto, powietrze w jamie nosowej jest ogrzewane i nawilżane, co jest niezbędne do prawidłowego funkcjonowania dróg oddechowych dolnych.

Gardło (krtań) jest wspólnym odcinkiem dla dróg oddechowych i pokarmowych. Stanowi przejście z jamy nosowej i jamy ustnej do tchawicy. W gardle znajduje się krtań, która pełni funkcję ochronną, zapobiegając przedostaniu się pokarmu do dróg oddechowych podczas połykania. Krtań zawiera struny głosowe, które wibrują podczas przepływu powietrza, tworząc dźwięki.

Drogi oddechowe górne pełnią więc kluczową rolę w ochronie organizmu przed zanieczyszczeniami, a także w przygotowaniu powietrza do dalszej podróży do płuc.

2.Drogi oddechowe dolne

Drogi oddechowe dolne stanowią kontynuację dróg oddechowych górnych i prowadzą do płuc, gdzie odbywa się wymiana gazowa. Składają się z tchawicy, oskrzeli głównych, oskrzeli płatowych, oskrzeli segmentowych i oskrzelików. Te struktury tworzą rozgałęziony system kanałów, który transportuje powietrze do pęcherzyków płucnych;

Tchawica, będąca przedłużeniem krtani, jest elastyczną rurą o długości około 10 cm. Jest wyłożona błoną śluzową, która oczyszcza powietrze z zanieczyszczeń. Tchawica rozgałęzia się na dwa oskrzela główne, które wchodzą do płuc. Każde oskrzele główne rozgałęzia się na oskrzela płatowe, a następnie na oskrzela segmentowe i oskrzeliki, tworząc rozgałęziony system dróg oddechowych.

Oskrzela i oskrzeliki są wyścielone rzęskami, które poruszają się w kierunku górnych dróg oddechowych, transportując śluz i zanieczyszczenia. W ścianach oskrzeli znajdują się mięśnie gładkie, które regulują średnicę dróg oddechowych, wpływając na przepływ powietrza.

Drogi oddechowe dolne stanowią kluczowy element układu oddechowego, zapewniając transport powietrza do płuc i oczyszczając je z zanieczyszczeń.

Anatomia układu oddechowego

2.3. Płuca

Płuca są parzystymi narządami umieszczonymi w klatce piersiowej, po obu stronach serca. Są głównymi organami odpowiedzialnymi za wymianę gazową, czyli pobieranie tlenu z powietrza i usuwanie dwutlenku węgla z krwi. Każde płuco ma kształt stożka i składa się z wielu płatów. Płuco prawe ma trzy płaty, a lewe dwa, ze względu na obecność serca po lewej stronie klatki piersiowej.

Płuca są otoczone błoną surowiczą, opłucną, która tworzy szczelinę między płucami a klatką piersiową. Opłucna ma dwie warstwy⁚ opłucną ścienną, przylegającą do klatki piersiowej, i opłucną trzewną, przylegającą do płuc. Między tymi warstwami znajduje się niewielka przestrzeń wypełniona płynem maziowym, który zmniejsza tarcie podczas oddychania.

Wewnątrz płuc znajdują się pęcherzyki płucne (alveoli), które stanowią podstawową jednostkę wymiany gazowej. Alveoli to małe, cienkościenne worki otoczone siecią naczyń włosowatych. W płucach człowieka znajduje się około 300 milionów alveoli, co zapewnia dużą powierzchnię wymiany gazowej.

Płuca są kluczowym elementem układu oddechowego, umożliwiając wymianę gazową i dostarczanie tlenu do wszystkich komórek organizmu.

Mechanika oddychania, czyli proces wdechu i wydechu, opiera się na zasadach fizyki. Ruch powietrza do i z płuc jest wynikiem zmian ciśnienia w klatce piersiowej. Podczas wdechu ciśnienie w klatce piersiowej spada poniżej ciśnienia atmosferycznego, co powoduje napływ powietrza do płuc. Podczas wydechu ciśnienie w klatce piersiowej wzrasta powyżej ciśnienia atmosferycznego, co powoduje wypływ powietrza z płuc.

Zmiany ciśnienia w klatce piersiowej są wywołane ruchami mięśni oddechowych, w tym przepony i mięśni międzyżebrowych. Przepona, będąca głównym mięśniem oddechowym, kurczy się podczas wdechu, obniżając się i zwiększając objętość klatki piersiowej. Mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne kurczą się również podczas wdechu, unosząc żebra i zwiększając objętość klatki piersiowej. Podczas wydechu przepona rozluźnia się, a mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne rozluźniają się lub kurczą się mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne, co zmniejsza objętość klatki piersiowej.

Mechanika oddychania jest skomplikowanym procesem, który wymaga skoordynowanej pracy wielu mięśni i struktur. Prawidłowa mechanika oddychania jest niezbędna do prawidłowej wymiany gazowej i zapewnienia organizmowi odpowiedniej ilości tlenu.

3.1. Wentylacja płucna

Wentylacja płucna, inaczej mówiąc oddychanie, to proces wymiany powietrza między atmosferą a płucami. Polega na regularnym napływie świeżego powietrza do płuc i usuwaniu zużytego powietrza z organizmu. Wentylacja płucna jest możliwa dzięki różnicy ciśnień między powietrzem atmosferycznym a powietrzem w płucach, która powstaje w wyniku ruchów oddechowych.

Podczas wdechu mięśnie oddechowe kurczą się, zwiększając objętość klatki piersiowej. To powoduje zmniejszenie ciśnienia w płucach, co prowadzi do napływu powietrza z atmosfery do płuc. Podczas wydechu mięśnie oddechowe rozluźniają się, zmniejszając objętość klatki piersiowej. To powoduje wzrost ciśnienia w płucach, co prowadzi do wypływu powietrza z płuc do atmosfery.

Wentylacja płucna jest procesem ciągłym, który zachodzi w sposób automatyczny, kontrolowany przez ośrodek oddechowy w rdzeniu przedłużonym mózgu. Ośrodek oddechowy odbiera sygnały z chemoreceptorów, które wykrywają zmiany stężenia tlenu i dwutlenku węgla we krwi, i reguluje częstotliwość i głębokość oddechów.

Prawidłowa wentylacja płucna jest niezbędna do zapewnienia organizmowi odpowiedniej ilości tlenu i usunięcia dwutlenku węgla.

3.2. Ruch powietrza w płucach⁚ Wdech i wydech

Ruch powietrza do i z płuc, czyli wdech i wydech, jest procesem dynamicznym, który opiera się na zmianach ciśnienia w klatce piersiowej. Wdech, czyli faza inspiracji, rozpoczyna się od skurczu mięśni oddechowych, głównie przepony i mięśni międzyżebrowych zewnętrznych. Skurcz przepony powoduje jej obniżenie, a skurcz mięśni międzyżebrowych zewnętrznych powoduje unoszenie żeber, co prowadzi do zwiększenia objętości klatki piersiowej.

Zwiększenie objętości klatki piersiowej powoduje zmniejszenie ciśnienia w płucach w stosunku do ciśnienia atmosferycznego. Ta różnica ciśnień powoduje napływ powietrza do płuc przez drogi oddechowe. Powietrze przepływa przez nos, gardło, tchawicę, oskrzela i oskrzeliki, aż dotrze do pęcherzyków płucnych, gdzie odbywa się wymiana gazowa.

Wydech, czyli faza ekspiracji, rozpoczyna się od rozluźnienia mięśni oddechowych. Rozluźnienie przepony powoduje jej uniesienie, a rozluźnienie mięśni międzyżebrowych zewnętrznych powoduje opadanie żeber, co prowadzi do zmniejszenia objętości klatki piersiowej. Zmniejszenie objętości klatki piersiowej powoduje wzrost ciśnienia w płucach w stosunku do ciśnienia atmosferycznego. Ta różnica ciśnień powoduje wypływ powietrza z płuc przez drogi oddechowe do atmosfery.

Wdech i wydech są procesami cyklicznymi, które zachodzą w sposób ciągły, zapewniając organizmowi stały dopływ tlenu i usuwanie dwutlenku węgla.

Mechanika oddychania⁚ Podstawy fizyczne

3.Udział mięśni oddechowych

Mięśnie oddechowe odgrywają kluczową rolę w mechanice oddychania, umożliwiając ruch powietrza do i z płuc. Głównymi mięśniami oddechowymi są przepona i mięśnie międzyżebrowe, ale w procesie oddychania uczestniczą również inne mięśnie, takie jak mięśnie brzucha i mięśnie szyi.

Przepona jest głównym mięśniem oddechowym, odpowiedzialnym za większość zmian objętości klatki piersiowej podczas oddychania. Podczas wdechu przepona kurczy się, obniżając się i zwiększając objętość klatki piersiowej. Podczas wydechu przepona rozluźnia się, unosząc się i zmniejszając objętość klatki piersiowej.

Mięśnie międzyżebrowe zewnętrzne kurczą się podczas wdechu, unosząc żebra i zwiększając objętość klatki piersiowej. Mięśnie międzyżebrowe wewnętrzne kurczą się podczas wydechu, opuszczając żebra i zmniejszając objętość klatki piersiowej.

Mięśnie brzucha, takie jak mięsień prosty brzucha i mięsień skośny zewnętrzny brzucha, mogą wspomagać wydech, zwiększając ciśnienie w jamie brzusznej i ułatwiając wypływ powietrza z płuc. Mięśnie szyi, takie jak mięsień mostkowo-obojczykowo-sutkowy, mogą wspomagać wdech, unosząc klatkę piersiową.

Prawidłowa praca mięśni oddechowych jest niezbędna do prawidłowej wentylacji płuc i zapewnienia organizmowi odpowiedniej ilości tlenu.

Wymiana gazowa, czyli proces pobierania tlenu z powietrza i usuwania dwutlenku węgla z krwi, jest głównym celem układu oddechowego. Odbywa się ona w pęcherzykach płucnych (alveoli), które są małymi, cienkościennymi workami otoczonymi siecią naczyń włosowatych.

Podczas wdechu powietrze bogate w tlen dociera do pęcherzyków płucnych. Różnica ciśnień parcjalnych tlenu i dwutlenku węgla między powietrzem w pęcherzykach płucnych a krwią w naczyniach włosowatych powoduje dyfuzję tlenu z pęcherzyków płucnych do krwi i dwutlenku węgla z krwi do pęcherzyków płucnych.

Tlen, który przedostał się do krwi, łączy się z hemoglobiną w czerwonych krwinkach, tworząc oksyhemoglobinę; Oksyhemoglobina jest transportowana do wszystkich komórek organizmu, gdzie tlen jest uwalniany i wykorzystywany w procesach metabolicznych. Dwutlenek węgla, który przedostał się do pęcherzyków płucnych, jest usuwany z organizmu podczas wydechu.

Wymiana gazowa jest procesem ciągłym, który zachodzi w sposób automatyczny, kontrolowany przez ośrodek oddechowy w rdzeniu przedłużonym mózgu. Ośrodek oddechowy reguluje częstotliwość i głębokość oddechów w zależności od potrzeb organizmu.

Prawidłowa wymiana gazowa jest niezbędna do zapewnienia organizmowi odpowiedniej ilości tlenu i usunięcia dwutlenku węgla, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania wszystkich komórek i narządów.

4.1. Wymiana gazowa w pęcherzykach płucnych

Wymiana gazowa w pęcherzykach płucnych, czyli alveoli, jest kluczowym procesem, który umożliwia dostarczenie tlenu do krwi i usunięcie dwutlenku węgla z organizmu. Alveoli to małe, cienkościenne worki otoczone siecią naczyń włosowatych, które zapewniają bliski kontakt między powietrzem a krwią.

Różnica ciśnień parcjalnych tlenu i dwutlenku węgla między powietrzem w pęcherzykach płucnych a krwią w naczyniach włosowatych jest siłą napędową wymiany gazowej. Ciśnienie parcjalne tlenu ($P_{O_2}$) w powietrzu w pęcherzykach płucnych jest wyższe niż w krwi, co powoduje dyfuzję tlenu z pęcherzyków płucnych do krwi. Jednocześnie, ciśnienie parcjalne dwutlenku węgla ($P_{CO_2}$) w krwi jest wyższe niż w powietrzu w pęcherzykach płucnych, co powoduje dyfuzję dwutlenku węgla z krwi do pęcherzyków płucnych.

Cienkie ściany alveoli i naczynia włosowate, a także duża powierzchnia alveoli, umożliwiają szybką i efektywną dyfuzję gazów. Wymiana gazowa w pęcherzykach płucnych jest procesem ciągłym, który zachodzi w sposób automatyczny, kontrolowany przez ośrodek oddechowy w rdzeniu przedłużonym mózgu.

Prawidłowa wymiana gazowa w pęcherzykach płucnych jest niezbędna do zapewnienia organizmowi odpowiedniej ilości tlenu i usunięcia dwutlenku węgla, co jest kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania wszystkich komórek i narządów.

4.2. Transport gazów we krwi

Po wymianie gazowej w pęcherzykach płucnych, tlen i dwutlenek węgla są transportowane we krwi do wszystkich komórek organizmu. Tlen jest transportowany głównie przez hemoglobinę, białko zawarte w czerwonych krwinkach. Hemoglobina ma zdolność wiązania cząsteczek tlenu, tworząc oksyhemoglobinę. Oksyhemoglobina jest transportowana do tkanek, gdzie tlen jest uwalniany i wykorzystywany w procesach metabolicznych.

Dwutlenek węgla jest transportowany we krwi w trzech formach⁚ rozpuszczony w osoczu, związany z hemoglobiną i jako jon wodorowęglanowy ($HCO_3^-$). Największa część dwutlenku węgla jest transportowana w formie jonu wodorowęglanowego. Dwutlenek węgla wnika do czerwonych krwinek i reaguje z wodą, tworząc kwas węglowy ($H_2CO_3$). Kwas węglowy rozpada się na jon wodorowęglanowy ($HCO_3^-$) i jon wodorowy ($H^+$). Jon wodorowęglanowy przechodzi do osocza, a jon wodorowy wiąże się z hemoglobiną.

Transport gazów we krwi jest procesem ciągłym, który zapewnia stały dopływ tlenu do tkanek i usuwanie dwutlenku węgla z organizmu. Prawidłowa praca układu krążenia jest niezbędna do efektywnego transportu gazów.

Fizjologia oddychania⁚ Wymiana gazowa

4.3. Regulacja oddychania

Regulacja oddychania, czyli kontrola częstotliwości i głębokości oddechów, jest złożonym procesem, który zapewnia odpowiednią wymianę gazową i utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie. Głównym ośrodkiem regulacji oddychania jest ośrodek oddechowy znajdujący się w rdzeniu przedłużonym mózgu. Ośrodek oddechowy otrzymuje informacje z chemoreceptorów, które wykrywają zmiany stężenia tlenu i dwutlenku węgla we krwi, a także z mechanoreceptorów w płucach i klatce piersiowej.

Chemoreceptory są wrażliwe na zmiany stężenia tlenu ($P_{O_2}$) i dwutlenku węgla ($P_{CO_2}$) we krwi. Gdy stężenie tlenu spada, a stężenie dwutlenku węgla wzrasta, chemoreceptory wysyłają sygnały do ośrodka oddechowego, który zwiększa częstotliwość i głębokość oddechów, aby zwiększyć pobieranie tlenu i usunięcie dwutlenku węgla.

Mechanoreceptory w płucach i klatce piersiowej wykrywają zmiany objętości płuc i napięcia mięśni oddechowych. Informacje te są przekazywane do ośrodka oddechowego, który reguluje częstotliwość i głębokość oddechów, aby utrzymać odpowiednią wentylację płuc.

Regulacja oddychania jest procesem dynamicznym, który dostosowuje się do zmiennych potrzeb organizmu. Wspomaga ją również układ nerwowy autonomiczny, który reguluje napięcie mięśni oddechowych i rozszerzenie oskrzeli.

Pojemność płuc to miara objętości powietrza, którą płuca mogą pomieścić. Parametry oddechowe, takie jak objętość oddechowa (objętość pływowa), częstotliwość oddechowa i pojemność życiowa płuc, są wykorzystywane do oceny funkcji oddechowej.

5.1. Pojemność życiowa płuc

Pojemność życiowa płuc (VC) to maksymalna objętość powietrza, którą można wydychać po maksymalnym wdechu. VC jest miarą całkowitej ilości powietrza, którą płuca mogą pomieścić i odzwierciedla efektywność wentylacji płuc.

5.2. Objętość oddechowa (objętość pływowa)

Objętość oddechowa (TV) to objętość powietrza, która jest wdychana i wydychana podczas normalnego oddechu. TV jest zmienną i zależy od potrzeb organizmu. Podczas wysiłku fizycznego TV wzrasta, aby zapewnić organizmowi odpowiednią ilość tlenu.

5.3. Częstotliwość oddechowa

Częstotliwość oddechowa (RR) to liczba oddechów na minutę. RR jest zmienną i zależy od potrzeb organizmu. Podczas wysiłku fizycznego RR wzrasta, aby zwiększyć wentylację płuc.

Pomiar pojemności płuc i parametrów oddechowych jest ważnym elementem oceny funkcji oddechowej. Pozwala na wczesne wykrycie zaburzeń oddychania i monitorowanie postępów leczenia.

5.1. Pojemność życiowa płuc

Pojemność życiowa płuc (VC), określana również jako pojemność życiowa, to maksymalna objętość powietrza, którą można wydychać po maksymalnym wdechu. Jest to miara efektywności wentylacji płuc, czyli zdolności do wymiany powietrza między atmosferą a płucami. Pojemność życiowa płuc jest zmienną zależną od wieku, płci, wzrostu i stanu zdrowia.

Pomiar pojemności życiowej płuc jest wykonywany za pomocą spirometru, urządzenia, które mierzy objętość powietrza wdychanego i wydychanego. Pacjent wykonuje maksymalny wdech, a następnie maksymalny wydech, a spirometr rejestruje objętość wydychanego powietrza. Wartość pojemności życiowej płuc jest wyrażana w litrach (L) lub mililitrach (ml).

Pojemność życiowa płuc jest ważnym wskaźnikiem funkcji oddechowej. Zmniejszenie VC może świadczyć o chorobach płuc, takich jak astma, przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP), rozedma płuc, zwłóknienie płuc, a także o innych schorzeniach, takich jak otyłość, choroby serca i choroby neurologiczne.

Pomiar pojemności życiowej płuc jest ważnym elementem diagnostyki i monitorowania funkcji oddechowej.

5.2. Objętość oddechowa (objętość pływowa)

Objętość oddechowa (TV), nazywana również objętością pływową, to objętość powietrza, która jest wdychana i wydychana podczas normalnego, spokojnego oddechu. Jest to podstawowa jednostka wentylacji płuc, określająca ilość powietrza, która jest wymieniana w płucach podczas każdego cyklu oddechowego. Objętość oddechowa jest zmienną zależną od wieku, płci, wzrostu, aktywności fizycznej i stanu zdrowia.

U zdrowej osoby dorosłej w spoczynku objętość oddechowa wynosi około 500 ml. Podczas wysiłku fizycznego lub w przypadku chorób płuc objętość oddechowa może się zwiększać lub zmniejszać. Zwiększenie objętości oddechowej podczas wysiłku fizycznego pozwala na dostarczenie organizmowi większej ilości tlenu. Zmniejszenie objętości oddechowej w przypadku chorób płuc może prowadzić do niedotlenienia organizmu.

Pomiar objętości oddechowej jest wykonywany za pomocą spirometru. Pacjent wykonuje normalny wdech i wydech, a spirometr rejestruje objętość powietrza wdychanego i wydychanego. Objętość oddechowa jest wyrażana w litrach (L) lub mililitrach (ml).

Objętość oddechowa jest ważnym parametrem oceny funkcji oddechowej. Zmiany objętości oddechowej mogą świadczyć o chorobach płuc lub innych schorzeniach wpływających na funkcję oddechową.

Układ oddechowy⁚ Podstawy fizjologii i mechaniki oddychania

Pojemność płuc i parametry oddechowe

5.3. Częstotliwość oddechowa

Częstotliwość oddechowa (RR), określana również jako rytm oddechowy, to liczba oddechów na minutę. Jest to jeden z podstawowych parametrów oceniających funkcję oddechową. Częstotliwość oddechowa jest zmienną zależną od wieku, płci, aktywności fizycznej, stanu zdrowia i emocji.

U zdrowej osoby dorosłej w spoczynku częstotliwość oddechowa wynosi około 12-16 oddechów na minutę. Podczas wysiłku fizycznego lub w przypadku chorób płuc częstotliwość oddechowa może się zwiększać. Zwiększenie częstotliwości oddechowej podczas wysiłku fizycznego pozwala na dostarczenie organizmowi większej ilości tlenu. Zwiększenie częstotliwości oddechowej w przypadku chorób płuc może być objawem niedotlenienia organizmu.

Pomiar częstotliwości oddechowej jest prosty i może być wykonywany przez obserwację ruchów klatki piersiowej lub przez odliczanie liczby oddechów w ciągu minuty. Częstotliwość oddechowa jest wyrażana w oddechach na minutę (odm/min).

Częstotliwość oddechowa jest ważnym parametrem oceny funkcji oddechowej. Zmiany częstotliwości oddechowej mogą świadczyć o chorobach płuc lub innych schorzeniach wpływających na funkcję oddechową;