Test Voges-Proskauer: Podstawy, Zasada, Przygotowanie, Zastosowania

Test Voges-Proskauer⁚ Podstawy, Zasada, Przygotowanie, Zastosowania

Test Voges-Proskauer (VP) jest powszechnie stosowanym testem biochemicznym w mikrobiologii, który służy do identyfikacji bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu. Jest to ważny test diagnostyczny w klinicznej mikrobiologii, który pomaga w odróżnieniu różnych gatunków bakterii, szczególnie w obrębie rodziny Enterobacteriaceae.

Wprowadzenie

Test Voges-Proskauer (VP), znany również jako test VP, jest powszechnie stosowanym testem biochemicznym w mikrobiologii, który służy do identyfikacji bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu. Jest to ważny test diagnostyczny w klinicznej mikrobiologii, który pomaga w odróżnieniu różnych gatunków bakterii, szczególnie w obrębie rodziny Enterobacteriaceae. Test VP opiera się na zdolności niektórych bakterii do produkcji acetoiny (acetylometylokarbinolu), jako produktu ubocznego fermentacji butanodiolu. Acetoina jest następnie utleniana do diacetylu w obecności tlenu i wodorotlenku potasu, co powoduje powstanie charakterystycznego czerwonego zabarwienia, które jest wykrywane w teście VP.

Test VP jest stosowany w połączeniu z innymi testami biochemicznymi, takimi jak test MR (Methyl Red), test TSI (Triple Sugar Iron) i test SIM (Sulphide Indole Motility), aby zapewnić dokładną identyfikację bakterii. Testy te są szczególnie przydatne w identyfikacji bakterii z rodziny Enterobacteriaceae, która obejmuje wiele patogenów powodujących zakażenia u ludzi.

W tym artykule omówimy szczegółowo podstawy, zasadę, przygotowanie i zastosowania testu Voges-Proskauer. Zapoznamy się z biochemicznymi podstawami tego testu, skupiając się na szlaku fermentacji butanodiolu i produkcji acetoiny. Omówimy również procedurę laboratoryjną, obejmującą przygotowanie podłoża hodowlanego, dodanie odczynników i interpretację wyników. Na koniec omówimy znaczenie kliniczne testu VP w identyfikacji bakterii i diagnostyce klinicznej.

Test Voges-Proskauer⁚ Definicja i Zasada

Test Voges-Proskauer (VP) to test biochemiczny, który służy do identyfikacji bakterii zdolnych do produkcji acetoiny (acetylometylokarbinolu), jako produktu ubocznego fermentacji butanodiolu. Test ten opiera się na reakcji acetoiny z odczynnikami Voges-Proskauer, które obejmują wodorotlenek potasu (KOH) i alfa-naftol.

Zasada testu VP polega na tym, że acetoina, w obecności tlenu i KOH, ulega utlenieniu do diacetylu. Diacetyl reaguje następnie z alfa-naftolem, tworząc czerwony kompleks, który jest widoczny jako zabarwienie roztworu. Zabarwienie to jest charakterystyczne dla dodatniego wyniku testu VP, co wskazuje na obecność bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu i produkcji acetoiny.

Test VP jest powszechnie stosowany w połączeniu z testem MR (Methyl Red), który identyfikuje bakterie zdolne do produkcji kwasu mieszanego z glukozy. Testy MR i VP są często stosowane razem, ponieważ bakterie zdolne do fermentacji butanodiolu (dodatni wynik VP) zwykle nie wytwarzają kwasu mieszanego (ujemny wynik MR), i odwrotnie. Ta korelacja między wynikami testów MR i VP jest przydatna w identyfikacji bakterii, takich jak Escherichia coli (ujemny VP, dodatni MR) i Enterobacter aerogenes (dodatni VP, ujemny MR).

Podstawy Biochemiczne Testu Voges-Proskauer

Test Voges-Proskauer (VP) opiera się na zdolności niektórych bakterii do przeprowadzania fermentacji butanodiolu, szlaku metabolicznego, który prowadzi do produkcji acetoiny (acetylometylokarbinolu) jako produktu ubocznego. Fermentacja butanodiolu jest alternatywnym szlakiem metabolicznym dla fermentacji kwasu mieszanego, który jest wykorzystywany przez niektóre bakterie do metabolizowania glukozy w warunkach beztlenowych.

W fermentacji butanodiolu glukoza jest metabolizowana do pirogronianu, podobnie jak w innych szlakach fermentacyjnych. Następnie pirogronian jest przekształcany do aldehydu octowego, który jest następnie redukowany do etanolu lub przekształcany w acetoin. Acetoina jest następnie redukowana do 2,3-butanodiolu, co jest głównym produktem końcowym fermentacji butanodiolu.

Reakcja kluczowa dla testu VP to produkcja acetoiny. Acetoina jest produkowana przez dekarboksylazę aldehydu octowego, enzym, który katalizuje reakcję aldehydu octowego do acetoiny. Acetoina jest następnie utleniana do diacetylu w obecności tlenu i KOH, co powoduje powstanie charakterystycznego czerwonego zabarwienia, które jest wykrywane w teście VP.

Fermentacja Butanodiolu

Fermentacja butanodiolu jest jednym z głównych szlaków metabolicznych wykorzystywanych przez niektóre bakterie do metabolizowania glukozy w warunkach beztlenowych. W tym szlaku glukoza jest metabolizowana do pirogronianu, podobnie jak w innych szlakach fermentacyjnych; Następnie pirogronian jest przekształcany do aldehydu octowego, który jest następnie redukowany do etanolu lub przekształcany w acetoin. Acetoina jest następnie redukowana do 2,3-butanodiolu, co jest głównym produktem końcowym fermentacji butanodiolu.

Fermentacja butanodiolu jest charakterystyczna dla niektórych bakterii, takich jak Enterobacter aerogenes, Klebsiella pneumoniae i Serratia marcescens. Bakterie te posiadają enzymy niezbędne do przeprowadzenia tego szlaku metabolicznego, w tym dekarboksylazę aldehydu octowego, która katalizuje reakcję aldehydu octowego do acetoiny.

Reakcja fermentacji butanodiolu można przedstawić następującym równaniem⁚

$$C_6{H}_{12}{O}_{6}ightarrow2C{H}_{3}CH(OH)C{H}_3+2C{O}_2$$

Gdzie⁚

$$C_6{H}_{12}{O}_6$$ jest glukozą

$$C{H}_{3}CH(OH)C{H}_3$$ jest 2,3-butanodiolem

$$C{O}_2$$ jest dwutlenkiem węgla

Produkcja Acetoiny

Produkcja acetoiny (acetylometylokarbinolu) jest kluczowym etapem w fermentacji butanodiolu i stanowi podstawę testu Voges-Proskauer. Acetoina jest produkowana przez dekarboksylazę aldehydu octowego, enzym, który katalizuje reakcję aldehydu octowego do acetoiny; Reakcja ta zachodzi w cytoplazmie bakterii i jest zależna od obecności odpowiednich koenzymów.

Dekarboksylaza aldehydu octowego jest obecna tylko w niektórych bakteriach, takich jak Enterobacter aerogenes, Klebsiella pneumoniae i Serratia marcescens. W innych bakteriach, takich jak Escherichia coli, enzym ten jest nieobecny, co tłumaczy negatywny wynik testu VP dla tych bakterii.

Reakcję produkcji acetoiny można przedstawić następującym równaniem⁚

$$C{H}_{3}CHO+NADH+H^{+}ightarrowC{H}_{3}CH(OH)COC{H}_3+NA{D}^{+}$$

Gdzie⁚

$$C{H}_{3}CHO$$ jest aldehydem octowym

$$NADH$$ jest zredukowanym nikotynamidoadeninodnukleotydem

$$H^{+}$$ jest jonem wodorowym

$$C{H}_{3}CH(OH)COC{H}_3$$ jest acetoiną

$$NA{D}^{+}$$ jest utlenionym nikotynamidoadeninodnukleotydem

Przygotowanie Testu Voges-Proskauer

Przygotowanie testu Voges-Proskauer (VP) obejmuje kilka etapów, które zapewniają dokładne i wiarygodne wyniki. Kluczowe elementy przygotowania to wybór odpowiedniego podłoża hodowlanego, przygotowanie odczynników i zapewnienie odpowiednich warunków inkubacji.

Środki Hodowlane

Do przeprowadzenia testu VP stosuje się różne podłoża hodowlane, które zapewniają optymalne warunki wzrostu bakterii i produkcję acetoiny. Najczęściej stosowanym podłożem jest podłoże MR-VP (Methyl Red ౼ Voges-Proskauer), które zawiera glukozę jako źródło węgla i składniki odżywcze niezbędne do wzrostu bakterii. Podłoże MR-VP jest dostępne w postaci gotowych płytek lub proszku do samodzielnego przygotowania.

Odczynniki

Do przeprowadzenia testu VP niezbędne są dwa odczynniki⁚ wodorotlenek potasu (KOH) i alfa-naftol. Odczynniki te są dostępne w postaci roztworów o określonym stężeniu. Wodorotlenek potasu (KOH) służy do alkalizacji roztworu, co sprzyja utlenianiu acetoiny do diacetylu; Alfa-naftol jest używany do tworzenia czerwonego kompleksu z diacetylem, co pozwala na wizualne wykrycie dodatniego wyniku testu.

Środki Hodowlane

Wybór odpowiedniego podłoża hodowlanego jest kluczowy dla uzyskania wiarygodnych wyników testu Voges-Proskauer (VP). Podłoże powinno zapewniać optymalne warunki wzrostu bakterii i produkcję acetoiny, która jest kluczowym elementem testu. Najczęściej stosowanym podłożem do przeprowadzenia testu VP jest podłoże MR-VP (Methyl Red ౼ Voges-Proskauer).

Podłoże MR-VP jest bogate w składniki odżywcze niezbędne do wzrostu bakterii, w tym peptony, ekstrakt drożdżowy i glukozę jako źródło węgla. Glukoza jest substratem dla fermentacji butanodiolu, która prowadzi do produkcji acetoiny. Podłoże MR-VP jest dostępne w postaci gotowych płytek lub proszku do samodzielnego przygotowania.

W przypadku samodzielnego przygotowania podłoża MR-VP należy dokładnie przestrzegać instrukcji producenta, aby zapewnić prawidłowe stężenie składników i sterylność podłoża. Niewłaściwe przygotowanie podłoża może wpłynąć na wzrost bakterii i produkcję acetoiny, co może prowadzić do fałszywych wyników testu.

Odczynniki

Test Voges-Proskauer (VP) wymaga dwóch kluczowych odczynników⁚ wodorotlenku potasu (KOH) i alfa-naftolu. Odczynniki te są dostępne w postaci roztworów o określonym stężeniu i są niezbędne do przeprowadzenia reakcji, która pozwala na wizualne wykrycie dodatniego wyniku testu.

Wodorotlenek potasu (KOH) służy do alkalizacji roztworu, co sprzyja utlenianiu acetoiny do diacetylu. Acetoina, jako produkt uboczny fermentacji butanodiolu, jest obecna w hodowli bakterii zdolnych do przeprowadzania tego szlaku metabolicznego. W alkalicznym środowisku acetoina ulega utlenieniu do diacetylu, który jest związkiem lotnym o charakterystycznym zapachu masła.

Alfa-naftol jest używany do tworzenia czerwonego kompleksu z diacetylem. Diacetyl reaguje z alfa-naftolem w obecności KOH, tworząc czerwony kompleks, który jest widoczny jako zabarwienie roztworu. Zabarwienie to jest charakterystyczne dla dodatniego wyniku testu VP, co wskazuje na obecność bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu i produkcji acetoiny.

Procedura Laboratoryjna

Procedura laboratoryjna testu Voges-Proskauer (VP) obejmuje kilka etapów, które należy przeprowadzić w odpowiedniej kolejności, aby zapewnić dokładne i wiarygodne wyniki. Kluczowe etapy to inokulacja podłoża hodowlanego, inkubacja, dodanie odczynników i interpretacja wyników.

Inokulacja Środka Hodowlanego

Pierwszym etapem jest inokulacja podłoża hodowlanego, najczęściej podłoża MR-VP, badanym szczepem bakterii. Inokulację przeprowadza się za pomocą pętli bakteriologicznej, która jest sterylizowana w płomieniu palnika przed i po każdym pobraniu materiału. Niewielką ilość hodowli bakterii nanosi się na powierzchnię podłoża MR-VP i dokładnie rozprowadza za pomocą pętli.

Inkubacja

Po inokulacji podłoże MR-VP inkubuje się w odpowiedniej temperaturze i czasie. Zazwyczaj inkubacja odbywa się w temperaturze 35-37°C przez 24-48 godzin w atmosferze tlenowej. Podczas inkubacji bakterie rosną i metabolizują glukozę, produkując acetoinę jako produkt uboczny fermentacji butanodiolu.

Inokulacja Środka Hodowlanego

Inokulacja podłoża hodowlanego jest kluczowym etapem testu Voges-Proskauer (VP). Polega ona na wprowadzeniu badanego szczepu bakterii do odpowiednio przygotowanego podłoża, które zapewni optymalne warunki wzrostu i produkcji acetoiny.

Inokulację przeprowadza się za pomocą sterylnej pętli bakteriologicznej. Pętla bakteriologiczna jest sterylizowana w płomieniu palnika przed i po każdym pobraniu materiału, aby zapobiec zanieczyszczeniu podłoża innymi bakteriami. Niewielką ilość hodowli bakterii nanosi się na powierzchnię podłoża MR-VP, które jest najczęściej używane do testu VP.

Po naniesieniu hodowli bakterii na podłoże MR-VP, pętla bakteriologiczna jest ponownie sterylizowana w płomieniu palnika. Następnie hodowlę bakterii rozprowadza się na powierzchni podłoża za pomocą pętli, aby zapewnić równomierne rozprzestrzenienie bakterii. Po inokulacji podłoże MR-VP jest inkubowane w odpowiedniej temperaturze i czasie, aby umożliwić wzrost bakterii i produkcję acetoiny.

Inkubacja

Po inokulacji podłoża MR-VP, kluczowym etapem testu Voges-Proskauer (VP) jest inkubacja. Inkubacja polega na umieszczeniu zaszczepionego podłoża w kontrolowanych warunkach temperaturowych i czasowych, aby umożliwić wzrost bakterii i produkcję acetoiny, która jest kluczowym elementem testu.

Zazwyczaj inkubacja podłoża MR-VP odbywa się w temperaturze 35-37°C przez 24-48 godzin. Temperatura inkubacji jest optymalna dla wzrostu większości bakterii, w tym tych, które są zdolne do fermentacji butanodiolu i produkcji acetoiny. Czas inkubacji jest wystarczający, aby bakterie mogły się namnożyć i wytworzyć odpowiednią ilość acetoiny do wykrycia w teście.

Ważne jest, aby podczas inkubacji zapewnić odpowiednie warunki tlenowe. Podłoże MR-VP jest zazwyczaj inkubowane w atmosferze tlenowej, ponieważ większość bakterii, które są zdolne do fermentacji butanodiolu, jest tlenowa lub fakultatywnie tlenowa. Inkubacja w atmosferze beztlenowej może prowadzić do niższych poziomów produkcji acetoiny, co może wpłynąć na wynik testu.

Dodanie Odczynników

Po zakończeniu inkubacji, kolejnym etapem testu Voges-Proskauer (VP) jest dodanie odczynników. Odczynniki te są niezbędne do przeprowadzenia reakcji, która pozwala na wizualne wykrycie dodatniego wyniku testu.

Do przeprowadzenia testu VP stosuje się dwa odczynniki⁚ wodorotlenek potasu (KOH) i alfa-naftol. Odczynniki te są dostępne w postaci roztworów o określonym stężeniu i są dodawane do hodowli bakterii w odpowiedniej kolejności.

Najpierw do hodowli dodaje się kilka kropli roztworu KOH. KOH alkalizuje środowisko hodowli, co sprzyja utlenianiu acetoiny do diacetylu. Acetoina, jako produkt uboczny fermentacji butanodiolu, jest obecna w hodowli bakterii zdolnych do przeprowadzania tego szlaku metabolicznego. W alkalicznym środowisku acetoina ulega utlenieniu do diacetylu, który jest związkiem lotnym o charakterystycznym zapachu masła.

Następnie do hodowli dodaje się kilka kropli roztworu alfa-naftolu. Alfa-naftol reaguje z diacetylem, tworząc czerwony kompleks, który jest widoczny jako zabarwienie roztworu. Zabarwienie to jest charakterystyczne dla dodatniego wyniku testu VP, co wskazuje na obecność bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu i produkcji acetoiny.

Interpretacja Wyników

Interpretacja wyników testu Voges-Proskauer (VP) jest kluczowa dla prawidłowej identyfikacji bakterii. Po dodaniu odczynników, roztwór należy dokładnie obserwować pod kątem zmiany zabarwienia.

Dodatni wynik testu VP charakteryzuje się pojawieniem się czerwonego zabarwienia w roztworze. Czerwone zabarwienie wskazuje na obecność diacetylu, który powstaje w wyniku utleniania acetoiny w obecności KOH. Acetoina jest produktem ubocznym fermentacji butanodiolu, dlatego dodatni wynik testu VP wskazuje na zdolność bakterii do przeprowadzania tego szlaku metabolicznego.

Ujemny wynik testu VP charakteryzuje się brakiem zmiany zabarwienia roztworu. Brak czerwonego zabarwienia wskazuje na brak diacetylu, co może oznaczać, że bakterie nie są zdolne do fermentacji butanodiolu i produkcji acetoiny.

Interpretacja wyników testu VP powinna być zawsze przeprowadzana w kontekście innych testów biochemicznych, takich jak test MR (Methyl Red), test TSI (Triple Sugar Iron) i test SIM (Sulphide Indole Motility), aby zapewnić dokładną identyfikację bakterii.

Zastosowania Testu Voges-Proskauer

Test Voges-Proskauer (VP) jest szeroko stosowany w mikrobiologii, szczególnie w klinicznej mikrobiologii, do identyfikacji bakterii. Jest to przydatne narzędzie diagnostyczne, które pomaga w odróżnieniu różnych gatunków bakterii, szczególnie w obrębie rodziny Enterobacteriaceae.

Identyfikacja Bakterii

Test VP jest wykorzystywany do identyfikacji bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu. Jest to ważny test do odróżniania różnych gatunków bakterii, takich jak Escherichia coli i Enterobacter aerogenes. Escherichia coli jest ujemna w teście VP, podczas gdy Enterobacter aerogenes jest dodatnia. Ta różnica w wynikach testu VP jest związana z obecnością lub brakiem dekarboksylazy aldehydu octowego, enzymu niezbędnego do produkcji acetoiny.

Test VP jest często stosowany w połączeniu z innymi testami biochemicznymi, takimi jak test MR (Methyl Red), test TSI (Triple Sugar Iron) i test SIM (Sulphide Indole Motility), aby zapewnić dokładną identyfikację bakterii.

Identyfikacja Bakterii

Test Voges-Proskauer (VP) jest kluczowym narzędziem w identyfikacji bakterii, szczególnie w obrębie rodziny Enterobacteriaceae. Test VP pozwala na odróżnienie bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu od tych, które nie przeprowadzają tego szlaku metabolicznego.

Jednym z przykładów zastosowania testu VP jest odróżnienie Escherichia coli od Enterobacter aerogenes. Escherichia coli jest ujemna w teście VP, co oznacza, że nie produkuje acetoiny. Z kolei Enterobacter aerogenes jest dodatnia w teście VP, co wskazuje na jej zdolność do produkcji acetoiny jako produktu ubocznego fermentacji butanodiolu.

Różnica w wynikach testu VP między tymi bakteriami jest związana z obecnością lub brakiem dekarboksylazy aldehydu octowego, enzymu niezbędnego do produkcji acetoiny. Escherichia coli nie posiada tego enzymu, podczas gdy Enterobacter aerogenes go posiada.

Test VP jest często stosowany w połączeniu z innymi testami biochemicznymi, takimi jak test MR (Methyl Red), test TSI (Triple Sugar Iron) i test SIM (Sulphide Indole Motility), aby zapewnić dokładną identyfikację bakterii.

Diagnostyka Kliniczna

Test Voges-Proskauer (VP) odgrywa istotną rolę w diagnostyce klinicznej, szczególnie w identyfikacji bakterii odpowiedzialnych za zakażenia. Test VP jest często stosowany w połączeniu z innymi testami biochemicznymi, aby zapewnić dokładną identyfikację patogenów.

Na przykład, w przypadku zakażeń dróg moczowych, test VP może pomóc w odróżnieniu Escherichia coli od Enterobacter aerogenes. Escherichia coli jest częstym sprawcą zakażeń dróg moczowych i jest ujemna w teście VP. Z kolei Enterobacter aerogenes jest dodatnia w teście VP i może być również sprawcą zakażeń dróg moczowych, ale jest mniej częstym patogenem w porównaniu do Escherichia coli.

Test VP jest również przydatny w diagnostyce zakażeń innych narządów, takich jak układ oddechowy, układ pokarmowy i układ krążenia. W przypadku zakażeń układu oddechowego, test VP może pomóc w identyfikacji Klebsiella pneumoniae, która jest dodatnia w teście VP i często powoduje zapalenie płuc.

Dokładna identyfikacja bakterii za pomocą testu VP i innych testów biochemicznych jest kluczowa dla wyboru odpowiedniego antybiotyku do leczenia zakażenia.

Znaczenie Kliniczne

Test Voges-Proskauer (VP) ma znaczenie kliniczne, ponieważ pozwala na dokładną identyfikację bakterii, co jest kluczowe dla skutecznego leczenia zakażeń. Test VP jest często stosowany w połączeniu z innymi testami biochemicznymi, aby zapewnić kompleksową diagnostykę i wybrać odpowiednie leczenie.

Dokładna identyfikacja bakterii jest ważna, ponieważ różne gatunki bakterii mogą wykazywać różną wrażliwość na antybiotyki. Na przykład, Escherichia coli, która jest ujemna w teście VP, jest często wrażliwa na penicylinę, podczas gdy Enterobacter aerogenes, która jest dodatnia w teście VP, może być bardziej odporna na penicylinę.

Ponadto, niektóre bakterie, takie jak Klebsiella pneumoniae, które są dodatnie w teście VP, mogą być bardziej wirulentne i powodować poważniejsze zakażenia. Wczesna identyfikacja tych bakterii pozwala na szybkie rozpoczęcie odpowiedniego leczenia i zapobieganie rozwojowi powikłań.

Test VP jest również przydatny w monitorowaniu skuteczności leczenia antybiotykami. W przypadku zakażeń wywołanych bakteriami dodatnimi w teście VP, można monitorować zmiany w wynikach testu VP w czasie leczenia, aby ocenić skuteczność terapii.

Ograniczenia Testu Voges-Proskauer

Mimo swojej użyteczności, test Voges-Proskauer (VP) ma pewne ograniczenia, które należy wziąć pod uwagę podczas interpretacji wyników.

Po pierwsze, test VP nie jest specyficzny dla żadnego konkretnego gatunku bakterii. Oznacza to, że różne gatunki bakterii mogą być dodatnie w teście VP. Dlatego też, wynik testu VP powinien być zawsze interpretowany w kontekście innych testów biochemicznych i klinicznych objawów.

Po drugie, niektóre bakterie mogą być dodatnie w teście VP tylko w określonych warunkach wzrostu. Na przykład, niektóre szczepy Escherichia coli mogą być dodatnie w teście VP, jeśli są hodowane w podłożu zawierającym wysokie stężenie glukozy. Dlatego też, ważne jest, aby stosować odpowiednie podłoże hodowlane i warunki inkubacji, aby zapewnić dokładne wyniki testu.

Po trzecie, test VP jest wrażliwy na zanieczyszczenia. Niewłaściwa sterylizacja narzędzi laboratoryjnych lub zanieczyszczenie podłoża hodowlanego innymi bakteriami może prowadzić do fałszywych wyników testu. Dlatego też, ważne jest, aby przestrzegać odpowiednich procedur laboratoryjnych, aby zapewnić dokładność i wiarygodność testu.

Podsumowanie

Test Voges-Proskauer (VP) jest powszechnie stosowanym testem biochemicznym w mikrobiologii, który służy do identyfikacji bakterii zdolnych do fermentacji butanodiolu. Test VP opiera się na zdolności niektórych bakterii do produkcji acetoiny (acetylometylokarbinolu), jako produktu ubocznego fermentacji butanodiolu. Acetoina jest następnie utleniana do diacetylu w obecności tlenu i wodorotlenku potasu, co powoduje powstanie charakterystycznego czerwonego zabarwienia, które jest wykrywane w teście VP.

Test VP jest stosowany w połączeniu z innymi testami biochemicznymi, takimi jak test MR (Methyl Red), test TSI (Triple Sugar Iron) i test SIM (Sulphide Indole Motility), aby zapewnić dokładną identyfikację bakterii. Testy te są szczególnie przydatne w identyfikacji bakterii z rodziny Enterobacteriaceae, która obejmuje wiele patogenów powodujących zakażenia u ludzi.

Test VP ma znaczenie kliniczne, ponieważ pozwala na dokładną identyfikację bakterii, co jest kluczowe dla skutecznego leczenia zakażeń. Test VP jest często stosowany w połączeniu z innymi testami biochemicznymi, aby zapewnić kompleksową diagnostykę i wybrać odpowiednie leczenie.