Stawy chrzęstne: gdzie są, funkcja, rodzaje

Stawy chrzęstne⁚ gdzie są, funkcja, rodzaje

Stawy chrzęstne, znane również jako połączenia chrzęstne, to rodzaj stawów, w których powierzchnie kostne są połączone za pomocą chrząstki. Chrząstka jest rodzajem tkanki łącznej, która zapewnia gładką powierzchnię dla ruchu, a także działa jako amortyzator wstrząsów.

Wprowadzenie

Stawy chrzęstne, znane również jako połączenia chrzęstne, stanowią kluczowy element układu szkieletowego, odgrywając istotną rolę w zapewnieniu ruchu, stabilności i wsparcia dla naszego ciała. W przeciwieństwie do stawów maziowych, charakteryzujących się obecnością jamy stawowej wypełnionej płynem maziowym, stawy chrzęstne cechuje brak takiej jamy. Ich głównym składnikiem jest chrząstka, specjalistyczna tkanka łączna o specyficznych właściwościach, która łączy ze sobą kości.

Stawy chrzęstne występują w różnych częściach naszego ciała, pełniąc rozmaite funkcje. Ich obecność jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu, umożliwiając wykonywanie szerokiej gamy czynności, od prostych ruchów po złożone sekwencje ruchowe. W tym rozdziale bliżej przyjrzymy się budowie, funkcjom i rodzajom stawów chrzęstnych, aby lepiej zrozumieć ich znaczenie w kontekście anatomii i fizjologii człowieka.

Chrzęstna tkanka łączna

Chrząstka, będąca wyspecjalizowaną formą tkanki łącznej, odgrywa kluczową rolę w stawach chrzęstnych. Charakteryzuje się brakiem naczyń krwionośnych i nerwów, co oznacza, że odżywianie i usuwanie produktów przemiany materii odbywa się poprzez dyfuzję z otaczającej tkanki łącznej.

Tkanka chrzęstna składa się z komórek zwanych chondrocytami, które są osadzone w pozakomórkowej macierzy. Macierz chrząstki to złożony materiał, który nadaje jej specyficzne właściwości. Składa się głównie z substancji podstawowej, bogatej w kolagen, proteoglikany i wodę. Kolagen zapewnia wytrzymałość i elastyczność, proteoglikany wiążą wodę, a woda odpowiada za sprężystość i amortyzację.

W zależności od składu i struktury macierzy, wyróżniamy trzy rodzaje chrząstki⁚ chrzęstną szklistą (hyalinową), chrzęstną włóknistą (fibrochrząstkę) i chrzęstną sprężystą (elastyczną). Każdy z tych typów chrząstki ma swoje unikalne właściwości i pełni odmienne funkcje w organizmie.

Definicja i cechy

Chrząstka, jako wyspecjalizowana odmiana tkanki łącznej, wyróżnia się specyficznymi cechami, które decydują o jej funkcji w organizmie. Jest to tkanka awokularna, co oznacza, że nie zawiera naczyń krwionośnych. Odżywianie chondrocytów, czyli komórek chrząstki, odbywa się poprzez dyfuzję substancji odżywczych z otaczającej tkanki łącznej. Brak naczyń krwionośnych wpływa również na procesy regeneracji chrząstki, które są znacznie wolniejsze niż w przypadku innych tkanek.

Chrząstka charakteryzuje się dużą wytrzymałością na ściskanie, co wynika z obecności kolagenu w macierzy pozakomórkowej. Kolagen stanowi główny element strukturalny chrząstki, nadając jej elastyczność i odporność na rozciąganie. Proteoglikany, które również są obecne w macierzy, wiążą wodę, co przyczynia się do sprężystości i zdolności amortyzowania wstrząsów.

Woda stanowi znaczną część objętości chrząstki, co wpływa na jej właściwości mechaniczne. Woda działa jako środek smarujący, zmniejszając tarcie między powierzchniami stawowymi.

Rodzaje chrząstki

W zależności od składu i struktury macierzy pozakomórkowej wyróżniamy trzy główne rodzaje chrząstki⁚ chrzęstną szklistą (hyalinową), chrzęstną włóknistą (fibrochrząstkę) i chrzęstną sprężystą (elastyczną). Każdy z tych typów chrząstki ma swoje unikalne właściwości i pełni odmienne funkcje w organizmie.

Chrzęstna szklista, najpowszechniejszy rodzaj chrząstki, charakteryzuje się gładką, przezroczystą powierzchnią. Występuje w stawach maziowych, pokrywając powierzchnie stawowe kości, gdzie zapewnia gładkie i beztarciowe poruszanie się. Chrzęstna szklista występuje również w chrząstkach nosowych, tchawicy i oskrzelach, gdzie zapewnia wsparcie i elastyczność.

Chrzęstna włóknista jest najmocniejszym rodzajem chrząstki, charakteryzującym się dużą ilością włókien kolagenowych ułożonych w sposób równoległy. Występuje w krążkach międzykręgowych, więzadłach krzyżowych kolana oraz w miejscach, gdzie wymagana jest duża wytrzymałość na rozciąganie i ściskanie.

Chrzęstna sprężysta, jak sama nazwa wskazuje, charakteryzuje się dużą elastycznością. Zawiera wysoki udział włókien elastycznych, które nadają jej sprężystość i zdolność do powrotu do pierwotnego kształtu po deformacji. Występuje w małżowinie usznej, nagłośni i niektórych chrząstkach krtani, gdzie zapewnia elastyczność i wsparcie.

Chrzęstna szklista (hyalinowa)

Chrzęstna szklista, znana również jako chrząstka hyalinowa, jest najpowszechniejszym typem chrząstki w organizmie. Charakteryzuje się gładką, przezroczystą powierzchnią, co nadaje jej charakterystyczny wygląd. Macierz pozakomórkowa chrząstki szklistej zawiera głównie kolagen typu II, który tworzy sieć włókien zapewniających wytrzymałość i elastyczność.

Chrzęstna szklista pełni kluczową rolę w stawach maziowych, pokrywając powierzchnie stawowe kości. Jej gładka powierzchnia umożliwia płynne i beztarciowe poruszanie się stawów, zmniejszając tarcie i zużycie. Dodatkowo, chrząstka szklista działa jako amortyzator wstrząsów, chroniąc kości przed uszkodzeniami.

Oprócz stawów maziowych, chrząstka szklista występuje również w chrząstkach nosowych, tchawicy i oskrzelach, gdzie zapewnia wsparcie i elastyczność. W tych miejscach chrząstka szklista pomaga utrzymać otwarte drogi oddechowe, umożliwiając swobodny przepływ powietrza.

Chrzęstna włóknista (fibrochrząstka)

Chrzęstna włóknista, znana również jako fibrochrząstka, stanowi najmocniejszy rodzaj chrząstki w organizmie. Charakteryzuje się obecnością dużej ilości włókien kolagenowych typu I, które są ułożone w sposób równoległy, tworząc silne wiązki. Włókna kolagenowe nadają chrząstce włóknistej dużą wytrzymałość na rozciąganie i ściskanie, co czyni ją idealnym materiałem do tworzenia struktur poddawanych dużym obciążeniom.

Chrzęstna włóknista występuje w krążkach międzykręgowych, gdzie pełni rolę amortyzatora wstrząsów i stabilizatora kręgosłupa. Pozwala to na pochłanianie sił działających na kręgosłup podczas ruchu, chroniąc go przed uszkodzeniami. Dodatkowo, chrząstna włóknista występuje w więzadłach krzyżowych kolana, gdzie zapewnia stabilność stawu i zapobiega nadmiernemu ruchowi kości.

Fibrochrząstka odgrywa również ważną rolę w miejscach, gdzie kości łączą się z więzadłami i ścięgnami, zapewniając wytrzymałość i stabilność tych połączeń. Ze względu na swoją wytrzymałość i odporność na obciążenia, fibrochrząstka jest często wykorzystywana w chirurgii do rekonstrukcji uszkodzonych struktur stawowych.

Chrzęstna sprężysta (elastyczna)

Chrzęstna sprężysta, znana również jako chrząstka elastyczna, charakteryzuje się dużą elastycznością i zdolnością do powrotu do pierwotnego kształtu po deformacji. W odróżnieniu od chrząstki szklistej i włóknistej, chrząstka sprężysta zawiera wysoki udział włókien elastycznych, które nadają jej charakterystyczną sprężystość.

Chrzęstna sprężysta występuje w małżowinie usznej, gdzie zapewnia elastyczność i kształt ucha. Pozwala to na odbieranie dźwięków o różnej częstotliwości. Dodatkowo, chrząstka sprężysta występuje w nagłośni, która znajduje się w gardle i pełni rolę w procesie fonacji. Chrzęstna sprężysta zapewnia elastyczność nagłośni, umożliwiając jej otwieranie i zamykanie podczas oddychania i mówienia.

Chrzęstna sprężysta występuje również w niektórych chrząstkach krtani, gdzie zapewnia elastyczność i wsparcie dla krtani. Pozwala to na prawidłowe funkcjonowanie krtani podczas oddychania i mówienia.

Stawy chrzęstne⁚ anatomia i funkcja

Stawy chrzęstne, znane również jako połączenia chrzęstne, to rodzaj stawów, w których powierzchnie kostne są połączone za pomocą chrząstki. W przeciwieństwie do stawów maziowych, które charakteryzują się obecnością jamy stawowej wypełnionej płynem maziowym, stawy chrzęstne cechuje brak takiej jamy. Ich głównym składnikiem jest chrząstka, która działa jako łącznik między kośćmi, zapewniając jednocześnie wsparcie i stabilność.

Stawy chrzęstne można podzielić na dwa główne rodzaje⁚ synchondrozy i symphyses. Synchondrozy to stawy chrzęstne, w których kości są połączone za pomocą chrząstki szklistej. Symphyses to stawy chrzęstne, w których kości są połączone za pomocą fibrochrząstki. Stawy chrzęstne odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu ruchu, stabilności i wsparcia dla naszego ciała.

W zależności od rodzaju chrząstki i jej funkcji, stawy chrzęstne mogą być bardziej lub mniej ruchome. Niektóre stawy chrzęstne, takie jak synchondrozy, są prawie nieruchome, podczas gdy inne, takie jak symphyses, umożliwiają niewielkie ruchy.

Definicja stawów chrzęstnych

Stawy chrzęstne, znane również jako połączenia chrzęstne, to rodzaj stawów, w których powierzchnie kostne są połączone za pomocą chrząstki. W przeciwieństwie do stawów maziowych, które charakteryzują się obecnością jamy stawowej wypełnionej płynem maziowym, stawy chrzęstne cechuje brak takiej jamy. Ich głównym składnikiem jest chrząstka, która działa jako łącznik między kośćmi, zapewniając jednocześnie wsparcie i stabilność.

W stawach chrzęstnych chrząstka pełni rolę amortyzatora, pochłaniając siły działające na staw podczas ruchu. Dodatkowo, chrząstka zapewnia gładką powierzchnię dla ruchu, zmniejszając tarcie i zużycie. Stawy chrzęstne można podzielić na dwa główne rodzaje⁚ synchondrozy i symphyses. Synchondrozy to stawy chrzęstne, w których kości są połączone za pomocą chrząstki szklistej. Symphyses to stawy chrzęstne, w których kości są połączone za pomocą fibrochrząstki. Stawy chrzęstne odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu ruchu, stabilności i wsparcia dla naszego ciała.

Funkcje stawów chrzęstnych

Stawy chrzęstne pełnią szereg ważnych funkcji w organizmie, które wpływają na prawidłowe funkcjonowanie układu ruchu. Ich główne zadania obejmują⁚

• Ruchomość⁚ Stawy chrzęstne umożliwiają wykonywanie różnego rodzaju ruchów, od niewielkich ruchów rotacyjnych po złożone sekwencje ruchowe. Stopień ruchomości stawów chrzęstnych zależy od rodzaju chrząstki i jej struktury.
• Podpora i stabilność⁚ Chrząstka w stawach chrzęstnych zapewnia stabilność i wsparcie dla kości, zapobiegając ich przemieszczaniu się. Jest to szczególnie ważne w przypadku stawów, które są narażone na duże obciążenia, takie jak stawy kręgosłupa.
• Elastyczność⁚ Chrząstka charakteryzuje się elastycznością, co pozwala na dopasowanie się do zmian kształtu kości podczas ruchu. Elastyczność chrząstki jest szczególnie ważna w stawach, które są narażone na duże siły ściskające, takie jak stawy kolanowe.
• Amortyzacja wstrząsów⁚ Chrząstka działa jako amortyzator wstrząsów, pochłaniając siły działające na staw podczas ruchu. Pozwala to chronić kości przed uszkodzeniami i zapewnia komfortowe poruszanie się.
• Wzrost i rozwój⁚ U dzieci i młodzieży chrząstka odgrywa ważną rolę w procesie wzrostu i rozwoju kości. Chrząstka szklistej występująca w płytkach wzrostowych kości długich umożliwia ich wydłużanie się.

Stawy chrzęstne są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu, zapewniając ruchomość, stabilność i wsparcie dla naszego ciała.

Ruchomość

Stawy chrzęstne, w zależności od rodzaju chrząstki i jej struktury, charakteryzują się różnym stopniem ruchomości. Niektóre stawy chrzęstne, takie jak synchondrozy, są prawie nieruchome, podczas gdy inne, takie jak symphyses, umożliwiają niewielkie ruchy. Stopień ruchomości stawu chrzęstnego zależy od kilku czynników, w tym od rodzaju chrząstki, jej grubości i kształtu powierzchni stawowych.

Synchondrozy, w których kości są połączone za pomocą chrząstki szklistej, charakteryzują się bardzo ograniczoną ruchomością. Przykładem synchondrozy jest połączenie między żebrami a mostkiem, które umożliwia niewielkie ruchy oddechowe. Symphyses, w których kości są połączone za pomocą fibrochrząstki, są bardziej ruchome niż synchondrozy, ale nadal charakteryzują się ograniczonym zakresem ruchu. Przykładem symphysis jest spojenie łonowe, które łączy dwie kości miednicy.

Ruchomość stawów chrzęstnych jest ważna dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu, umożliwiając wykonywanie różnego rodzaju ruchów, od prostych ruchów po złożone sekwencje ruchowe.

Podpora i stabilność

Stawy chrzęstne odgrywają kluczową rolę w zapewnieniu podpory i stabilności dla naszego ciała. Chrząstka w stawach chrzęstnych działa jako łącznik między kośćmi, zapewniając jednocześnie wsparcie i stabilność. Jest to szczególnie ważne w przypadku stawów, które są narażone na duże obciążenia, takie jak stawy kręgosłupa.

Chrząstka w stawach chrzęstnych zapobiega nadmiernemu ruchowi kości, chroniąc je przed uszkodzeniami. Dodatkowo, chrząstka pomaga utrzymać prawidłowe ustawienie kości, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu. W przypadku stawów chrzęstnych, takich jak symphyses, chrząstka pełni rolę amortyzatora, pochłaniając siły działające na staw podczas ruchu.

Podpora i stabilność zapewniana przez stawy chrzęstne są niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu, umożliwiając wykonywanie różnego rodzaju ruchów bez ryzyka uszkodzenia kości.

Elastyczność

Chrząstka w stawach chrzęstnych charakteryzuje się dużą elastycznością, co pozwala na dopasowanie się do zmian kształtu kości podczas ruchu. Elastyczność chrząstki jest szczególnie ważna w stawach, które są narażone na duże siły ściskające, takie jak stawy kolanowe. Dzięki swojej elastyczności, chrząstka może pochłaniać siły działające na staw, zapobiegając uszkodzeniu kości.

Elastyczność chrząstki jest również ważna dla prawidłowego funkcjonowania stawów, umożliwiając im wykonywanie różnego rodzaju ruchów. Chrząstka może się rozciągać i kurczyć, dopasowując się do zmian kształtu kości podczas ruchu. Pozwala to na płynne i beztarciowe poruszanie się stawów.

Elastyczność chrząstki jest ważna dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu, zapewniając komfortowe i płynne poruszanie się.

Amortyzacja wstrząsów

Chrząstka w stawach chrzęstnych pełni rolę amortyzatora, pochłaniając siły działające na staw podczas ruchu. Pozwala to chronić kości przed uszkodzeniami i zapewnia komfortowe poruszanie się. Amortyzacja wstrząsów jest szczególnie ważna w przypadku stawów, które są narażone na duże obciążenia, takie jak stawy kolanowe i biodrowe.

Chrząstka działa jak gąbka, pochłaniając energię uderzeń i rozkładając ją na większą powierzchnię. Pozwala to na zmniejszenie siły działającej na kości, chroniąc je przed uszkodzeniem. Dodatkowo, chrząstka pomaga w rozprowadzaniu nacisku na staw, co zmniejsza ryzyko rozwoju chorób stawów, takich jak zapalenie stawów.

Amortyzacja wstrząsów zapewniana przez chrząstkę jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu, umożliwiając wykonywanie różnego rodzaju ruchów bez ryzyka uszkodzenia kości.

Wzrost i rozwój

U dzieci i młodzieży chrząstka odgrywa ważną rolę w procesie wzrostu i rozwoju kości. Chrząstka szklistej występująca w płytkach wzrostowych kości długich umożliwia ich wydłużanie się. Płytki wzrostowe to obszary chrząstki, które znajdują się między trzonem a nasadą kości długich. W tych obszarach chrząstka stale się dzieli i tworzy nową tkankę kostną, co prowadzi do wydłużania się kości.

W miarę jak dziecko rośnie, płytki wzrostowe stopniowo się zmniejszają, aż w końcu całkowicie znikają. Po zakończeniu wzrostu, chrząstka szklistej w płytkach wzrostowych zostaje zastąpiona tkanką kostną, co oznacza, że ​​kości przestają rosnąć na długość.

Chrząstka odgrywa również ważną rolę w procesie rozwoju stawów. U dzieci chrząstka stawowa jest grubsza i bardziej elastyczna niż u dorosłych. W miarę jak dziecko rośnie, chrząstka stawowa stopniowo się usztywnia i staje się bardziej odporna na zużycie.

Rodzaje stawów chrzęstnych

Stawy chrzęstne można podzielić na dwa główne rodzaje⁚ synchondrozy i symphyses. Synchondrozy to stawy chrzęstne, w których kości są połączone za pomocą chrząstki szklistej. Synchondrozy charakteryzują się bardzo ograniczoną ruchomością, a ich głównym zadaniem jest zapewnienie stabilności i wsparcia dla kości.

Symphyses to stawy chrzęstne, w których kości są połączone za pomocą fibrochrząstki. Symphyses są bardziej ruchome niż synchondrozy, ale nadal charakteryzują się ograniczonym zakresem ruchu. Ich głównym zadaniem jest zapewnienie elastyczności i amortyzacji wstrząsów.

Różnice w rodzaju chrząstki i jej strukturze wpływają na stopień ruchomości stawów chrzęstnych. Synchondrozy są prawie nieruchome, podczas gdy symphyses umożliwiają niewielkie ruchy.

Synchondrozy

Synchondrozy to rodzaj stawów chrzęstnych, w których kości są połączone za pomocą chrząstki szklistej. Synchondrozy charakteryzują się bardzo ograniczoną ruchomością, a ich głównym zadaniem jest zapewnienie stabilności i wsparcia dla kości.

W synchondrozach chrząstka szklista tworzy zwarty łącznik między kośćmi, który jest odporny na rozciąganie i ściskanie. Pozwala to na utrzymanie stabilności stawu i zapobiega nadmiernemu ruchowi kości. Synchondrozy są często spotykane w miejscach, gdzie wymagana jest duża wytrzymałość i stabilność, na przykład w połączeniu między żebrami a mostkiem.

Przykłady synchondroz⁚

• Połączenie między żebrami a mostkiem (chrząstka żebrowa)
• Płytki wzrostowe kości długich
• Połączenie między kością klinową a kością potyliczną

Synchondrozy są ważnym elementem układu szkieletowego, zapewniając stabilność i wsparcie dla kości, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu.

Definicja

Synchondrozy, znane również jako połączenia chrząstkozrostowe, to rodzaj stawów chrzęstnych, w których powierzchnie kostne są połączone za pomocą chrząstki szklistej. Synchondrozy charakteryzują się bardzo ograniczoną ruchomością, a ich głównym zadaniem jest zapewnienie stabilności i wsparcia dla kości.

W synchondrozach chrząstka szklista tworzy zwarty łącznik między kośćmi, który jest odporny na rozciąganie i ściskanie. Pozwala to na utrzymanie stabilności stawu i zapobiega nadmiernemu ruchowi kości. Synchondrozy są często spotykane w miejscach, gdzie wymagana jest duża wytrzymałość i stabilność, na przykład w połączeniu między żebrami a mostkiem.

Synchondrozy odgrywają ważną rolę w rozwoju kości, ponieważ chrząstka szklistej w płytkach wzrostowych kości długich umożliwia ich wydłużanie się. W miarę jak dziecko rośnie, płytki wzrostowe stopniowo się zmniejszają, aż w końcu całkowicie znikają. Po zakończeniu wzrostu, chrząstka szklistej w płytkach wzrostowych zostaje zastąpiona tkanką kostną, co oznacza, że ​​kości przestają rosnąć na długość.

Przykłady

Synchondrozy występują w różnych miejscach w organizmie, łącząc ze sobą kości i zapewniając stabilność i wsparcie. Oto kilka przykładów synchondroz⁚

• Połączenie między żebrami a mostkiem (chrząstka żebrowa)⁚ Synchondroza ta umożliwia niewielkie ruchy oddechowe, pozwalając na rozszerzanie i zwężanie klatki piersiowej podczas oddychania.
• Płytki wzrostowe kości długich⁚ Synchondrozy te są odpowiedzialne za wzrost kości na długość u dzieci i młodzieży. W miarę jak dziecko rośnie, płytki wzrostowe stopniowo się zmniejszają, aż w końcu całkowicie znikają. Po zakończeniu wzrostu, chrząstka szklistej w płytkach wzrostowych zostaje zastąpiona tkanką kostną, co oznacza, że ​​kości przestają rosnąć na długość.
• Połączenie między kością klinową a kością potyliczną⁚ Synchondroza ta łączy dwie kości czaszki, zapewniając stabilność i wsparcie dla czaszki;

Synchondrozy odgrywają ważną rolę w rozwoju i funkcjonowaniu układu szkieletowego, zapewniając stabilność i wsparcie dla kości, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu.

Symphyses

Symphyses to rodzaj stawów chrzęstnych, w których powierzchnie kostne są połączone za pomocą fibrochrząstki. Fibrochrząstka jest rodzajem chrząstki, która charakteryzuje się dużą ilością włókien kolagenowych, co nadaje jej dużą wytrzymałość na rozciąganie i ściskanie. Symphyses są bardziej ruchome niż synchondrozy, ale nadal charakteryzują się ograniczonym zakresem ruchu. Ich głównym zadaniem jest zapewnienie elastyczności i amortyzacji wstrząsów.

W symphyses fibrochrząstka tworzy zwarty łącznik między kośćmi, który jest odporny na rozciąganie i ściskanie. Pozwala to na utrzymanie stabilności stawu i zapobiega nadmiernemu ruchowi kości. Jednocześnie, fibrochrząstka zapewnia pewien stopień elastyczności, umożliwiając niewielkie ruchy stawu. Symphyses są często spotykane w miejscach, gdzie wymagana jest duża wytrzymałość i stabilność, ale jednocześnie potrzebna jest pewna elastyczność, na przykład w połączeniu między dwiema kośćmi miednicy.

Przykłady symphyses⁚

• Spojenie łonowe⁚ łączy dwie kości miednicy, umożliwiając niewielkie ruchy podczas porodu.
• Krążki międzykręgowe⁚ łączą poszczególne kręgi kręgosłupa, zapewniając elastyczność i amortyzację wstrząsów.

Symphyses odgrywają ważną rolę w rozwoju i funkcjonowaniu układu szkieletowego, zapewniając stabilność i elastyczność, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu.

Definicja

Symphyses, znane również jako połączenia chrząstkozrostowe, to rodzaj stawów chrzęstnych, w których powierzchnie kostne są połączone za pomocą fibrochrząstki. Fibrochrząstka jest wyspecjalizowaną formą tkanki łącznej, która charakteryzuje się obecnością dużej ilości włókien kolagenowych, co nadaje jej dużą wytrzymałość na rozciąganie i ściskanie. Symphyses są bardziej ruchome niż synchondrozy, ale nadal charakteryzują się ograniczonym zakresem ruchu. Ich głównym zadaniem jest zapewnienie elastyczności i amortyzacji wstrząsów.

W symphyses fibrochrząstka tworzy zwarty łącznik między kośćmi, który jest odporny na rozciąganie i ściskanie. Pozwala to na utrzymanie stabilności stawu i zapobiega nadmiernemu ruchowi kości. Jednocześnie, fibrochrząstka zapewnia pewien stopień elastyczności, umożliwiając niewielkie ruchy stawu. Symphyses są często spotykane w miejscach, gdzie wymagana jest duża wytrzymałość i stabilność, ale jednocześnie potrzebna jest pewna elastyczność, na przykład w połączeniu między dwiema kośćmi miednicy.

Symphyses odgrywają ważną rolę w rozwoju i funkcjonowaniu układu szkieletowego, zapewniając stabilność i elastyczność, co jest niezbędne dla prawidłowego funkcjonowania układu ruchu.