Roztwór hipotoniczny: definicja i znaczenie

Roztwór hipotoniczny⁚ definicja i znaczenie

Roztwór hipotoniczny to roztwór, którego stężenie rozpuszczonej substancji jest niższe niż stężenie wewnątrz komórki․

2․1․ Roztwór

Roztwór to jednorodna mieszanina co najmniej dwóch substancji, z których jedna jest rozpuszczalnikiem, a druga rozpuszczoną substancją․

2․2․ Toniczność

Toniczność to właściwość roztworu, która określa jego wpływ na objętość komórki․

2․3․ Ciśnienie osmotyczne

Ciśnienie osmotyczne to ciśnienie, które należy wywrzeć na roztwór, aby zapobiec przepływowi wody przez błonę półprzepuszczalną do roztworu․

3․1․ Definicja roztworu hipotonicznego

Roztwór hipotoniczny to roztwór, którego ciśnienie osmotyczne jest niższe niż ciśnienie osmotyczne wewnątrz komórki․

3․2․ Względne stężenie rozpuszczalnika i rozpuszczonej substancji

W roztworze hipotonicznym stężenie rozpuszczalnika jest wyższe, a stężenie rozpuszczonej substancji jest niższe niż w komórce․

3․3․ Ruch wody przez błonę komórkową

Woda przemieszcza się z obszaru o wyższym stężeniu wody do obszaru o niższym stężeniu wody, czyli z roztworu hipotonicznego do komórki․

1․ Wprowadzenie do pojęcia roztworu hipotonicznego

Roztwór hipotoniczny to roztwór, który charakteryzuje się niższym stężeniem rozpuszczonej substancji w porównaniu do roztworu znajdującego się wewnątrz komórki․ Innymi słowy, roztwór hipotoniczny zawiera mniej rozpuszczonej substancji, a więcej rozpuszczalnika (np․ wody) niż komórka․ Ten gradient stężeń powoduje różnicę ciśnień osmotycznych, co z kolei prowadzi do przepływu wody przez błonę komórkową․ Roztwory hipotoniczne odgrywają kluczową rolę w wielu procesach biologicznych i medycznych, a ich zrozumienie jest niezbędne do prawidłowego interpretowania zachowania komórek w różnorodnych środowiskach․

2․ Podstawowe definicje

2․1․ Roztwór

Roztwór to jednorodna mieszanina co najmniej dwóch substancji, z których jedna jest rozpuszczalnikiem, a druga rozpuszczoną substancją․ Rozpuszczalnik to substancja, która rozpuszcza rozpuszczoną substancję, tworząc jednorodny roztwór․ Przykładem może być woda jako rozpuszczalnik i sól jako rozpuszczona substancja, tworząc roztwór soli fizjologicznej․

2․2․ Toniczność

Toniczność to właściwość roztworu, która określa jego wpływ na objętość komórki․ Toniczność jest związana z ciśnieniem osmotycznym roztworu, które jest siłą, z jaką woda przemieszcza się przez błonę półprzepuszczalną, aby wyrównać stężenia rozpuszczonej substancji po obu stronach błony․ Roztwór hipotoniczny charakteryzuje się niższym ciśnieniem osmotycznym niż wnętrze komórki, co powoduje napływ wody do komórki i jej pęcznienie․

2․3․ Ciśnienie osmotyczne

Ciśnienie osmotyczne to ciśnienie, które należy wywrzeć na roztwór, aby zapobiec przepływowi wody przez błonę półprzepuszczalną do roztworu․ Im wyższe stężenie rozpuszczonej substancji w roztworze, tym wyższe ciśnienie osmotyczne․ W przypadku roztworu hipotonicznego, ciśnienie osmotyczne jest niższe niż wewnątrz komórki, co prowadzi do napływu wody do komórki․

2․1․ Roztwór

Roztwór to jednorodna mieszanina co najmniej dwóch substancji, z których jedna jest rozpuszczalnikiem, a druga rozpuszczoną substancją․ Rozpuszczalnik to substancja, która rozpuszcza rozpuszczoną substancję, tworząc jednorodny roztwór․ Przykładem może być woda jako rozpuszczalnik i sól jako rozpuszczona substancja, tworząc roztwór soli fizjologicznej․ W roztworze rozpuszczona substancja jest rozproszona równomiernie w rozpuszczalniku, tworząc jednolitą fazę․ W przypadku roztworów wodnych, woda jest najczęściej stosowanym rozpuszczalnikiem, a rozpuszczoną substancją może być dowolna substancja rozpuszczalna w wodzie, np․ cukier, sól, kwasy, zasady․

2․2․ Toniczność

Toniczność to właściwość roztworu, która określa jego wpływ na objętość komórki․ Toniczność jest związana z ciśnieniem osmotycznym roztworu, które jest siłą, z jaką woda przemieszcza się przez błonę półprzepuszczalną, aby wyrównać stężenia rozpuszczonej substancji po obu stronach błony․ Roztwór hipotoniczny charakteryzuje się niższym ciśnieniem osmotycznym niż wnętrze komórki, co powoduje napływ wody do komórki i jej pęcznienie․ Roztwór izotoniczny ma takie samo ciśnienie osmotyczne jak komórka, a więc nie powoduje zmian w jej objętości․ Roztwór hipertoniczny ma wyższe ciśnienie osmotyczne niż komórka, co prowadzi do wypływu wody z komórki i jej kurczenia się․

2․3․ Ciśnienie osmotyczne

Ciśnienie osmotyczne to ciśnienie, które należy wywrzeć na roztwór, aby zapobiec przepływowi wody przez błonę półprzepuszczalną do roztworu․ Im wyższe stężenie rozpuszczonej substancji w roztworze, tym wyższe ciśnienie osmotyczne․ W przypadku roztworu hipotonicznego, ciśnienie osmotyczne jest niższe niż wewnątrz komórki, co prowadzi do napływu wody do komórki․ Woda przemieszcza się z obszaru o wyższym potencjale wody (niższym stężeniu rozpuszczonej substancji) do obszaru o niższym potencjale wody (wyższym stężeniu rozpuszczonej substancji)․ Ten przepływ wody jest napędzany przez różnicę ciśnień osmotycznych i ma na celu wyrównanie stężeń po obu stronach błony półprzepuszczalnej․

3․ Charakterystyka roztworu hipotonicznego

3․1․ Definicja roztworu hipotonicznego

Roztwór hipotoniczny to roztwór, którego ciśnienie osmotyczne jest niższe niż ciśnienie osmotyczne wewnątrz komórki․ Oznacza to, że roztwór hipotoniczny zawiera mniejsze stężenie rozpuszczonych substancji niż wnętrze komórki, co prowadzi do różnicy w potencjale wody․ Woda będzie przemieszczać się z obszaru o wyższym potencjale wody (roztwór hipotoniczny) do obszaru o niższym potencjale wody (wnętrze komórki)․

3․2․ Względne stężenie rozpuszczalnika i rozpuszczonej substancji

W roztworze hipotonicznym stężenie rozpuszczalnika (np․ wody) jest wyższe, a stężenie rozpuszczonej substancji (np․ soli, cukru) jest niższe niż w komórce․ Ten gradient stężeń powoduje różnicę ciśnień osmotycznych, co z kolei prowadzi do przepływu wody przez błonę komórkową․

3․3․ Ruch wody przez błonę komórkową

Woda przemieszcza się z obszaru o wyższym stężeniu wody do obszaru o niższym stężeniu wody, czyli z roztworu hipotonicznego do komórki․ Ten przepływ wody jest napędzany przez różnicę ciśnień osmotycznych i ma na celu wyrównanie stężeń po obu stronach błony komórkowej․

3․1․ Definicja roztworu hipotonicznego

Roztwór hipotoniczny to roztwór, którego ciśnienie osmotyczne jest niższe niż ciśnienie osmotyczne wewnątrz komórki․ Oznacza to, że roztwór hipotoniczny zawiera mniejsze stężenie rozpuszczonych substancji niż wnętrze komórki, co prowadzi do różnicy w potencjale wody․ Woda będzie przemieszczać się z obszaru o wyższym potencjale wody (roztwór hipotoniczny) do obszaru o niższym potencjale wody (wnętrze komórki)․ W efekcie komórka w roztworze hipotonicznym będzie pobierać wodę, co może prowadzić do jej pęcznienia, a nawet do hemolizy, czyli rozerwania błony komórkowej w przypadku komórek krwi․

3․2․ Względne stężenie rozpuszczalnika i rozpuszczonej substancji

W roztworze hipotonicznym stężenie rozpuszczalnika (np․ wody) jest wyższe, a stężenie rozpuszczonej substancji (np․ soli, cukru) jest niższe niż w komórce․ Ten gradient stężeń powoduje różnicę ciśnień osmotycznych, co z kolei prowadzi do przepływu wody przez błonę komórkową․ Woda przemieszcza się z obszaru o wyższym potencjale wody (roztwór hipotoniczny) do obszaru o niższym potencjale wody (wnętrze komórki), aby wyrównać różnicę w stężeniu rozpuszczonej substancji․ Im większa różnica w stężeniu rozpuszczonej substancji między roztworem hipotonicznym a wnętrzem komórki, tym większy będzie napływ wody do komórki․

3․3․ Ruch wody przez błonę komórkową

Woda przemieszcza się z obszaru o wyższym stężeniu wody do obszaru o niższym stężeniu wody, czyli z roztworu hipotonicznego do komórki․ Ten przepływ wody jest napędzany przez różnicę ciśnień osmotycznych i ma na celu wyrównanie stężeń po obu stronach błony komórkowej․ Błona komórkowa jest półprzepuszczalna, co oznacza, że ​​niektóre substancje mogą przez nią przechodzić, a inne nie․ Woda jest w stanie swobodnie przechodzić przez błonę komórkową, podczas gdy rozpuszczone substancje, takie jak sole i cukry, mogą przechodzić przez nią tylko w ograniczonym stopniu․ Ten selektywny przepływ wody prowadzi do zmian objętości komórki w zależności od tonicznści roztworu․

Mechanizm działania roztworu hipotonicznego

Osmoza jest procesem dyfuzji wody przez błonę półprzepuszczalną, z obszaru o wyższym potencjale wody do obszaru o niższym potencjale wody․

Roztwór hipotoniczny powoduje napływ wody do komórki, co może prowadzić do jej pęcznienia, a nawet do hemolizy․

1․ Osmoza

1․1․ Definicja osmozy

Osmoza to proces dyfuzji wody przez błonę półprzepuszczalną, z obszaru o wyższym potencjale wody do obszaru o niższym potencjale wody․ Błona półprzepuszczalna to membrana, która przepuszcza niektóre substancje, ale nie inne․ W przypadku osmozy błona przepuszcza wodę, ale nie rozpuszczone substancje․ Ruch wody przez błonę półprzepuszczalną jest napędzany przez różnicę ciśnień osmotycznych po obu stronach błony․ Ciśnienie osmotyczne jest siłą, z jaką woda przemieszcza się przez błonę, aby wyrównać stężenia rozpuszczonej substancji po obu stronach błony․

1․2․ Ruch wody przez błonę półprzepuszczalną

Woda przemieszcza się z obszaru o wyższym stężeniu wody do obszaru o niższym stężeniu wody, czyli z roztworu o niższym stężeniu rozpuszczonej substancji do roztworu o wyższym stężeniu rozpuszczonej substancji․ Ten ruch wody jest napędzany przez różnicę ciśnień osmotycznych i ma na celu wyrównanie stężeń po obu stronach błony półprzepuszczalnej․

1․1․ Definicja osmozy

Osmoza to proces dyfuzji wody przez błonę półprzepuszczalną, z obszaru o wyższym potencjale wody do obszaru o niższym potencjale wody․ Błona półprzepuszczalna to membrana, która przepuszcza niektóre substancje, ale nie inne․ W przypadku osmozy błona przepuszcza wodę, ale nie rozpuszczone substancje․ Ruch wody przez błonę półprzepuszczalną jest napędzany przez różnicę ciśnień osmotycznych po obu stronach błony․ Ciśnienie osmotyczne jest siłą, z jaką woda przemieszcza się przez błonę, aby wyrównać stężenia rozpuszczonej substancji po obu stronach błony․ Innymi słowy, osmoza to spontaniczny przepływ rozpuszczalnika (wody) przez błonę półprzepuszczalną, z obszaru o niższym stężeniu rozpuszczonej substancji do obszaru o wyższym stężeniu rozpuszczonej substancji, aby zrównoważyć stężenia po obu stronach błony․

1․2․ Ruch wody przez błonę półprzepuszczalną

Woda przemieszcza się z obszaru o wyższym stężeniu wody do obszaru o niższym stężeniu wody, czyli z roztworu o niższym stężeniu rozpuszczonej substancji do roztworu o wyższym stężeniu rozpuszczonej substancji․ Ten ruch wody jest napędzany przez różnicę ciśnień osmotycznych i ma na celu wyrównanie stężeń po obu stronach błony półprzepuszczalnej․ Im większa różnica w stężeniu rozpuszczonej substancji po obu stronach błony, tym większa będzie siła napędzająca ruch wody․ W przypadku roztworu hipotonicznego, stężenie rozpuszczonej substancji jest niższe niż wewnątrz komórki, co prowadzi do napływu wody do komórki․ Ten napływ wody może prowadzić do pęcznienia komórki, a nawet do jej rozerwania, jeśli ciśnienie osmotyczne jest zbyt duże․

2․ Wpływ roztworu hipotonicznego na komórkę

2․1․ Hemoliza

Hemoliza to zjawisko polegające na rozerwaniu błony komórkowej erytrocytu (krwinki czerwonej) w wyniku napływu wody do komórki․ W roztworze hipotonicznym woda przemieszcza się z obszaru o wyższym potencjale wody (roztwór) do obszaru o niższym potencjale wody (wnętrze erytrocytu), co prowadzi do zwiększenia objętości komórki․ Gdy objętość erytrocytu przekroczy granicę wytrzymałości błony komórkowej, dochodzi do jej rozerwania, a hemoglobina, znajdująca się wewnątrz komórki, uwalnia się do roztworu․

2․2․ Crenacja

Crenacja to zjawisko kurczenia się komórki w wyniku wypływu wody z komórki do roztworu hipertonicznego․ W roztworze hipertonicznym stężenie rozpuszczonej substancji jest wyższe niż wewnątrz komórki, co prowadzi do wypływu wody z komórki․ W efekcie komórka kurczy się i jej powierzchnia staje się nierówna, tworząc charakterystyczne wypukłości․ Crenacja jest procesem odwracalnym, tzn․ że komórka może powrócić do swojego pierwotnego kształtu, jeśli zostanie umieszczona w roztworze izotonicznym lub hipotonicznym․

2․1․ Hemoliza

Hemoliza to zjawisko polegające na rozerwaniu błony komórkowej erytrocytu (krwinki czerwonej) w wyniku napływu wody do komórki․ W roztworze hipotonicznym woda przemieszcza się z obszaru o wyższym potencjale wody (roztwór) do obszaru o niższym potencjale wody (wnętrze erytrocytu), co prowadzi do zwiększenia objętości komórki․ Gdy objętość erytrocytu przekroczy granicę wytrzymałości błony komórkowej, dochodzi do jej rozerwania, a hemoglobina, znajdująca się wewnątrz komórki, uwalnia się do roztworu․ Hemoliza jest procesem nieodwracalnym, tzn․ że rozerwany erytrocyt nie może powrócić do swojego pierwotnego kształtu․ Hemoliza może być spowodowana różnymi czynnikami, m․in․ ekspozycją na roztwory hipotoniczne, urazami mechanicznymi, działaniem toksyn lub chorobami․

2․2․ Crenacja

Crenacja to zjawisko kurczenia się komórki w wyniku wypływu wody z komórki do roztworu hipertonicznego․ W roztworze hipertonicznym stężenie rozpuszczonej substancji jest wyższe niż wewnątrz komórki, co prowadzi do wypływu wody z komórki․ W efekcie komórka kurczy się i jej powierzchnia staje się nierówna, tworząc charakterystyczne wypukłości․ Crenacja jest procesem odwracalnym, tzn․ że komórka może powrócić do swojego pierwotnego kształtu, jeśli zostanie umieszczona w roztworze izotonicznym lub hipotonicznym․ Crenacja może być spowodowana różnymi czynnikami, m․in․ ekspozycją na roztwory hipertoniczne, działaniem toksyn lub chorobami․ W niektórych przypadkach crenacja może prowadzić do uszkodzenia komórki, ale w większości przypadków jest procesem tymczasowym․

Zastosowanie roztworów hipotonicznych

Roztwory hipotoniczne znajdują szerokie zastosowanie w medycynie, głównie jako płyny dożylne․

Roztwory hipotoniczne są wykorzystywane w badaniach komórkowych, w modelowaniu procesów biologicznych․

1․ Zastosowania medyczne

1․1․ Płyny dożylne

Roztwory hipotoniczne są często stosowane jako płyny dożylne w celu nawadniania organizmu i uzupełniania płynów ustrojowych․ Płyny dożylne są podawane pacjentom, którzy są odwodnieni z powodu choroby, wymiotów, biegunki lub innych przyczyn․ Roztwory hipotoniczne są również stosowane w leczeniu niektórych schorzeń, np․ hipernatremii (zbyt wysokiego stężenia sodu we krwi), ponieważ pomagają w rozcieńczeniu krwi i zmniejszeniu stężenia sodu․

1․2․ Leczenie odwodnienia

Roztwory hipotoniczne są skuteczne w leczeniu odwodnienia, ponieważ pomagają w uzupełnieniu płynów ustrojowych i elektrolitów․ Odwodnienie może być spowodowane różnymi czynnikami, np․ biegunką, wymiotami, nadmiernym poceniem się lub niedostatecznym spożyciem płynów․ Roztwory hipotoniczne są podawane dożylnie w celu szybkiego i skutecznego nawodnienia organizmu․

1․3․ Leczenie zatruć

W niektórych przypadkach roztwory hipotoniczne mogą być stosowane w leczeniu zatruć, np․ zatruć alkoholem lub lekami․ Roztwory hipotoniczne pomagają w rozcieńczeniu krwi i usunięciu toksycznych substancji z organizmu․

1․1․ Płyny dożylne

Roztwory hipotoniczne są często stosowane jako płyny dożylne w celu nawadniania organizmu i uzupełniania płynów ustrojowych․ Płyny dożylne są podawane pacjentom, którzy są odwodnieni z powodu choroby, wymiotów, biegunki lub innych przyczyn․ Roztwory hipotoniczne są również stosowane w leczeniu niektórych schorzeń, np․ hipernatremii (zbyt wysokiego stężenia sodu we krwi), ponieważ pomagają w rozcieńczeniu krwi i zmniejszeniu stężenia sodu․ Przykładem roztworu hipotonicznego stosowanego jako płyn dożylny jest roztwór glukozy 5% (D5W), który jest często stosowany w celu uzupełnienia płynów ustrojowych i dostarczenia energii․ Roztwory hipotoniczne są zazwyczaj podawane powoli, aby zapobiec szybkiemu napływowi wody do komórek i potencjalnemu uszkodzeniu komórek․

1․2․ Leczenie odwodnienia

Roztwory hipotoniczne są skuteczne w leczeniu odwodnienia, ponieważ pomagają w uzupełnieniu płynów ustrojowych i elektrolitów․ Odwodnienie może być spowodowane różnymi czynnikami, np․ biegunką, wymiotami, nadmiernym poceniem się lub niedostatecznym spożyciem płynów․ W przypadku odwodnienia, organizm traci więcej płynów niż przyjmuje, co prowadzi do zmniejszenia objętości krwi i zaburzenia równowagi elektrolitowej․ Roztwory hipotoniczne są podawane dożylnie w celu szybkiego i skutecznego nawodnienia organizmu․ Podając roztwór hipotoniczny, dostarczamy organizmowi wodę, która przenika do komórek, a tym samym przywraca prawidłową objętość płynów ustrojowych i równowagę elektrolitową․

1․3․ Leczenie zatruć

W niektórych przypadkach roztwory hipotoniczne mogą być stosowane w leczeniu zatruć, np․ zatruć alkoholem lub lekami․ Roztwory hipotoniczne pomagają w rozcieńczeniu krwi i usunięciu toksycznych substancji z organizmu․ W przypadku zatrucia, toksyczne substancje gromadzą się w organizmie, co może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych․ Podając roztwór hipotoniczny, zwiększamy objętość krwi i rozcieńczamy stężenie toksycznych substancji, co ułatwia ich usunięcie z organizmu przez nerki․ Roztwory hipotoniczne mogą być również stosowane w połączeniu z innymi metodami leczenia zatruć, np․ dializą lub wymuszoną diurezą․

2․ Zastosowania w biologii i fizjologii

2․1․ Badania komórkowe

Roztwory hipotoniczne są wykorzystywane w badaniach komórkowych do badania wpływu zmian stężenia rozpuszczonej substancji na zachowanie komórek․ Na przykład, roztwory hipotoniczne są stosowane do badania mechanizmów transportu błonowego, a także do badania wpływu stresu osmotycznego na komórki․ W badaniach komórkowych roztwory hipotoniczne są wykorzystywane do indukowania hemolizy w celu badania właściwości błony komórkowej erytrocytów, a także do badania wpływu różnych substancji na przepuszczalność błony komórkowej․

2․2․ Modelowanie procesów biologicznych

Roztwory hipotoniczne są również wykorzystywane w modelowaniu procesów biologicznych, np․ w badaniach nad transportem wody w organizmach roślinnych․ Roztwory hipotoniczne są stosowane do badania wpływu zmian stężenia rozpuszczonej substancji na ruch wody w tkankach roślinnych, co pozwala na lepsze zrozumienie mechanizmów transportu wody w roślinach․

2․1․ Badania komórkowe

Roztwory hipotoniczne są wykorzystywane w badaniach komórkowych do badania wpływu zmian stężenia rozpuszczonej substancji na zachowanie komórek․ Na przykład, roztwory hipotoniczne są stosowane do badania mechanizmów transportu błonowego, a także do badania wpływu stresu osmotycznego na komórki․ W badaniach komórkowych roztwory hipotoniczne są wykorzystywane do indukowania hemolizy w celu badania właściwości błony komórkowej erytrocytów, a także do badania wpływu różnych substancji na przepuszczalność błony komórkowej․ Ponadto, roztwory hipotoniczne są wykorzystywane do badania wpływu zmian stężenia rozpuszczonej substancji na procesy wewnątrzkomórkowe, takie jak synteza białek, metabolizm i proliferacja komórek․ Dzięki zastosowaniu roztworów hipotonicznych w badaniach komórkowych, naukowcy mogą lepiej zrozumieć mechanizmy funkcjonowania komórek i wpływu środowiska na ich zachowanie․

2․2․ Modelowanie procesów biologicznych

Roztwory hipotoniczne są również wykorzystywane w modelowaniu procesów biologicznych, np․ w badaniach nad transportem wody w organizmach roślinnych․ Roztwory hipotoniczne są stosowane do badania wpływu zmian stężenia rozpuszczonej substancji na ruch wody w tkankach roślinnych, co pozwala na lepsze zrozumienie mechanizmów transportu wody w roślinach․ Na przykład, roztwory hipotoniczne są wykorzystywane do badania wpływu suszy na rośliny, a także do badania wpływu różnych czynników środowiskowych, takich jak temperatura i zasolenie, na transport wody w roślinach․ Modelowanie procesów biologicznych z wykorzystaniem roztworów hipotonicznych pozwala na lepsze zrozumienie funkcjonowania organizmów żywych i wpływu środowiska na ich zachowanie․

Przykłady roztworów hipotonicznych

1․ Roztwór soli fizjologicznej (0,9% NaCl)

Roztwór soli fizjologicznej to roztwór izotoniczny, a nie hipotoniczny․

2․ Roztwór glukozy (5% Dextroza)

Roztwór glukozy 5% jest roztworem hipotonicznym, ponieważ jego stężenie jest niższe niż stężenie wewnątrz komórek․

3․ Roztwór Ringera

Roztwór Ringera jest roztworem izotonicznym, a nie hipotonicznym․

4․ Roztwór Ringera z laktatem

Roztwór Ringera z laktatem jest roztworem izotonicznym, a nie hipotonicznym․

1․ Roztwór soli fizjologicznej (0,9% NaCl)

Roztwór soli fizjologicznej (0,9% NaCl) jest roztworem izotonicznym, a nie hipotonicznym․ Oznacza to, że jego ciśnienie osmotyczne jest takie samo jak ciśnienie osmotyczne wewnątrz komórek․ Roztwór soli fizjologicznej jest często stosowany w medycynie do nawadniania organizmu, uzupełniania płynów ustrojowych i elektrolitów, a także do płukania ran․ Roztwór ten zawiera 0,9% chlorku sodu (NaCl) rozpuszczonego w wodzie․ Stężenie to jest zbliżone do stężenia soli w osoczu krwi człowieka, co czyni go izotonicznym w stosunku do komórek krwi․ Podanie roztworu soli fizjologicznej dożylnie nie powoduje zmian w objętości komórek krwi․

2․ Roztwór glukozy (5% Dextroza)

Roztwór glukozy 5% (D5W) jest roztworem hipotonicznym, ponieważ jego stężenie jest niższe niż stężenie wewnątrz komórek․ Roztwór ten zawiera 5% glukozy rozpuszczonej w wodzie․ Glukoza jest źródłem energii dla komórek, a roztwór glukozy 5% jest często stosowany w medycynie do uzupełniania płynów ustrojowych i dostarczania energii․ Podanie roztworu glukozy 5% dożylnie powoduje napływ wody do komórek, co może prowadzić do ich pęcznienia․ Roztwór glukozy 5% jest często stosowany w celu nawodnienia organizmu, np․ w przypadku odwodnienia z powodu biegunki, wymiotów lub nadmiernego pocenia się․ Roztwór glukozy 5% jest również stosowany w leczeniu hipoglikemii (zbyt niskiego stężenia glukozy we krwi)․