Praca socjalna w ujęciu indywidualnym: charakterystyka, cele i metody

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym⁚ charakterystyka, cele i metody

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym skupia się na indywidualnych potrzebach i zasobach klienta, dążąc do wzmocnienia jego zdolności do samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie.

Wprowadzenie

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym, zwana również case management, stanowi kluczową dziedzinę działalności w systemie usług socjalnych. Skupia się na indywidualnych potrzebach i zasobach klienta, dążąc do wzmocnienia jego zdolności do samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie. W kontekście tego podejścia, praca socjalna odgrywa rolę partnera w procesie rozwoju i zmian, wspierając klienta w rozwoju jego kompetencji i wzmocnieniu jego pozycji w społeczeństwie.

W niniejszym rozdziale przedstawimy podstawowe definicje i koncepcje związane z pracą socjalną w ujęciu indywidualnym, aby lepiej zrozumieć jej istotę i znaczenie w kontekście szerszego systemu usług socjalnych.

1.1. Definicja pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym, znana również jako case management, to proces profesjonalnej pomocy skierowanej do jednej osoby lub rodziny, która znajduje się w trudnej sytuacji życiowej. Celem tego podejścia jest wsparcie klienta w rozwoju jego kompetencji i wzmocnieniu jego pozycji w społeczeństwie. Praca socjalna w ujęciu indywidualnym charakteryzuje się indywidualnym podejściem do klienta, biorąc pod uwagę jego unikalne potrzeby, zasoby i kontekst życiowy.

Istotą case management jest budowanie relacji opartej na zaufaniu i współpracy między pracownikiem socjalnym a klientem. W procesie pomocy pracownik socjalna wspiera klienta w identyfikacji jego problemów, ustalaniu celów, wyborze strategii działania oraz w pozyskiwaniu niezbędnych zasobów i usług.

1.2. Pozycjonowanie pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym w kontekście szerszego systemu usług socjalnych

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym stanowi integralną część szerszego systemu usług socjalnych, działając w ścisłej współpracy z innymi instytucjami i organizacjami. Współpraca ta jest niezbędna do zapewnienia kompleksowej i efektywnej pomocy klientowi. Case management jest często postrzegane jako “łącznik” między różnymi usługami i instytucjami, koordynując działania i zapewniając spójność w procesie pomocy.

W kontekście szerszego systemu usług socjalnych, case management odgrywa rolę “pośrednika” między klientem a różnymi instytucjami i organizacjami, pomagając mu w nawigacji po złożonym systemie usług i w pozyskiwaniu niezbędnych zasobów.

Charakterystyka pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym, jako specyficzne podejście do pomocy społecznej, wyróżnia się szeregiem cech charakterystycznych, które odróżniają ją od innych form pracy socjalnej. Kluczowymi elementami tego podejścia są⁚ indywidualne podejście do klienta, budowanie relacji opartej na zaufaniu i współpracy, wspólne ustalanie celów i strategii działania oraz koordynacja różnych form pomocy.

W kontekście case management istotne jest również uwzględnienie kontekstu życiowego klienta, jego zasobów i barier w dostępie do pomocy. Praca socjalna w ujęciu indywidualnym opiera się na zasadach etycznych i profesjonalnych standardach działania, gwarantując klientowi godność i szacunek.

2.1. Podstawowe cechy pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym charakteryzuje się szeregiem cech, które odróżniają ją od innych form pracy socjalnej. Najważniejsze z nich to⁚

• Indywidualne podejście do klienta⁚ Case management skupia się na specyficznych potrzebach i zasobach każdego klienta, biorąc pod uwagę jego unikalny kontekst życiowy.
• Budowanie relacji opartej na zaufaniu i współpracy⁚ W procesie pomocy istotne jest zbudowanie trwałej i autentycznej relacji między pracownikiem socjalnym a klientem, opartej na wzajemnym zaufaniu i szacunku.
• Wspólne ustalanie celów i strategii działania⁚ Pracownik socjalny wspiera klienta w identyfikacji jego problemów i w ustalaniu realnych celów, a także w wyborze strategii działania prowadzących do osiągnięcia tych celów.
• Koordynacja różnych form pomocy⁚ Case management obejmuje koordynację różnych form pomocy i usług dostępnych dla klienta, zapewniając spójność i efektywność procesu pomocy.

Te cechy wyróżniają case management jako podejście skuteczne i wrażliwe na potrzeby klienta, wspierające go w rozwoju jego kompetencji i wzmocnieniu jego pozycji w społeczeństwie.

2.2. Kluczowe elementy pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym opiera się na kilku kluczowych elementach, które są niezbędne do skutecznego i efektywnego wspierania klienta w jego rozwoju i zmianie. Do najważniejszych elementów należą⁚

• Ocena potrzeb i zasobów klienta⁚ Pierwszym etapem pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym jest dokładna ocena potrzeb i zasobów klienta. Obejmuje ona identyfikację problemów, z którymi się on boryka, a także ocenę jego sił i zdolności do zmiany.
• Ustalanie celów i strategii działania⁚ Na podstawie oceny potrzeb i zasobów klienta ustalane są wspólne cele i strategie działania. Cele powinny być realistyczne, mierzalne i osiągalne w określonym czasie.
• Wdrażanie strategii i monitorowanie postępów⁚ Po ustaleniu celów i strategii działania następuje ich wdrożenie. W tym etapie pracownik socjalny wspiera klienta w realizowaniu ustalonych planów i monitoruje postępy w osiąganiu celów.
• Ewaluacja i modyfikacja planu⁚ W procesie pomocy istotne jest regularne ewaluowanie postępów i modyfikowanie planu działania w zależności od potrzeb klienta i zmian w jego sytuacji życiowej.

Te elementy stanowią podstawę skutecznego case management i pozwalają na opracowanie indywidualnego planu pomocy, który jest dopasowany do specyficznych potrzeb klienta.

2.3. Różnice między pracą socjalną w ujęciu indywidualnym a pracą socjalną w ujęciu grupowym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym (case management) i praca socjalna w ujęciu grupowym (np. praca z grupami wsparcia) różnią się pod względem celów, metod i skali działania. Case management skupia się na indywidualnych potrzebach i zasobach klienta, dążąc do wzmocnienia jego zdolności do samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie. Praca socjalna w ujęciu grupowym z kolei koncentruje się na wspólnych problemach i potrzebach członków grupy, promując wzajemne wsparcie i rozwoju kompetencji społecznych.

W case management relacja między pracownikiem socjalnym a klientem jest indywidualna i intensywna, podczas gdy w pracy z grupami relacja jest bardziej rozproszona i skupia się na dynamice grupy. Case management wymaga od pracownika socjalnego szczegółowej znajomości sytuacji życiowej klienta, podczas gdy praca z grupami wymaga umiejętności prowadzenia dyskusji i koordynowania działania grupy.

Cele pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym, zwana również case management, ma na celu wspieranie klienta w jego rozwoju i zmianie, dążąc do wzmocnienia jego pozycji w społeczeństwie. Cele pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym można podzielić na ogólne i szczegółowe. Cele ogólne odnoszą się do długofalowych aspektów rozwoju klienta, natomiast cele szczegółowe skupiają się na konkretnych zadaniach i działaniach, które mają przyczynić się do osiągnięcia celów ogólnych.

Cele pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym są ustalane we współpracy z klientem i powinny być realistyczne, mierzalne i osiągalne w określonym czasie. Ważne jest, aby cele były zgodne z wartościami i potrzebami klienta oraz były przez niego akceptowane i wspierane.

3.1. Cele ogólne

Cele ogólne pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym skupiają się na długofalowym rozwoju klienta i wzmocnieniu jego pozycji w społeczeństwie. Do najważniejszych celów ogólnych należą⁚

• Wzmocnienie autonomii i samodzielności klienta⁚ Case management dąży do wzmocnienia zdolności klienta do samodzielnego podejmowania decyzji i rozwiązywania problemów.
• Poprawa jakości życia klienta⁚ Cele ogólne obejmują również poprawę jakości życia klienta w różnych dziedzinach, np. w zakresie zdrowia, edukacji, pracy czy relacji społecznych.
• Zwiększenie uczestnictwa klienta w życiu społecznym⁚ Case management wspiera klienta w zaangażowaniu się w życie społeczne i w rozwoju jego kompetencji społecznych.
• Prewencja i redukcja ryzyka powrotu do trudnej sytuacji życiowej⁚ Case management działa prewencyjnie, wspierając klienta w rozwoju jego zasobów i w zmniejszeniu ryzyka powrotu do trudnej sytuacji życiowej.

Cele ogólne stanowią ramę dla wszystkich działań podejmowanych w procesie case management i są kierunkiem dla ustalania celów szczegółowych.

3.2. Cele szczegółowe

Cele szczegółowe pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym są bardziej konkretne i operacyjne niż cele ogólne. Określają one konkretne zadania i działania, które mają przyczynić się do osiągnięcia celów ogólnych. Cele szczegółowe są ustalane we współpracy z klientem i powinny być realistyczne, mierzalne i osiągalne w określonym czasie. Przykładowe cele szczegółowe mogą obejmować⁚

• Znalezienie pracy⁚ Wsparcie w poszukiwaniu pracy, przygotowanie do rozmowy kwalifikacyjnej, pozyskanie kwalifikacji zawodowych.
• Uzyskanie mieszkania⁚ Wsparcie w pozyskaniu mieszkania komunalnego lub socjalnego, pomoc w znalezieniu prywatnego lokalu mieszkalnego.
• Poprawa sytuacji finansowej⁚ Wsparcie w pozyskaniu środków z programów socjalnych, pomoc w rozpoczęciu działalności gospodarczej.
• Poprawa zdrowia⁚ Wsparcie w pozyskaniu usług medycznych, pomoc w zachowaniu zdrowego trybu życia.
• Poprawa relacji rodzinnych⁚ Wsparcie w rozwiązywaniu konfliktów rodzinnych, pomoc w budowaniu zdrowych relacji w rodzinie.

Cele szczegółowe są regularnie ewaluowane i modyfikowane w zależności od potrzeb klienta i postępów w osiąganiu celów ogólnych.

3.3. Znaczenie celów w pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Cele w pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym odgrywają kluczową rolę w procesie pomocy. Określają one kierunek działań i stanowią punkt odniesienia dla oceny postępów. Dobrze sformułowane cele są kluczem do skutecznej i efektywnej pomocy klientowi. W kontekście case management cele powinny być ustalane we współpracy z klientem, biorąc pod uwagę jego wartości, potrzeby i zasoby.

Cele powinny być realistyczne i osiągalne w określonym czasie. Ważne jest, aby były one mierzalne, co pozwoli na obiektywną ocenę postępów w procesie pomocy. Cele powinny być również akceptowane przez klienta, ponieważ to on jest głównym beneficjentem procesu pomocy i to on będzie działał w kierunku ich osiągnięcia.

Metody pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym, znana również jako case management, opiera się na systematycznym i etapowym podejściu do pomocy klientowi. Proces pomocy można podzielić na trzy fazy⁚ fazę oceny, fazę interwencji i fazę ewaluacji. Każda z tych faz wymaga od pracownika socjalnego wykorzystania specyficznych metod i narzędzi pracy, które są dopasowane do indywidualnych potrzeb klienta.

W procesie case management istotne jest również budowanie relacji opartej na zaufaniu i współpracy między pracownikiem socjalnym a klientem. Wspólne ustalanie celów i strategii działania jest kluczowe dla skutecznego wspierania klienta w jego rozwoju i zmianie.

4.1. Faza oceny

Faza oceny jest pierwszym i kluczowym etapem pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym. Polega ona na zebraniu informacji o kliencie i jego sytuacji życiowej, w celu zidentyfikowania jego potrzeb i zasobów. W fazie oceny pracownik socjalny wykorzystuje różne metody i narzędzia pracy, takie jak wywiad, obserwacja i analiza dokumentów.

Wywiad z klientem jest najważniejszym źródłem informacji o jego sytuacji życiowej. W trakcie wywiadu pracownik socjalny zbiera informacje o problemach klienta, jego celach i oczekiwaniach, a także o jego zasobach i siłach do zmiany. Obserwacja zachowania klienta i jego otoczenia pozwala na uzyskanie dodatkowych informacji o jego sytuacji życiowej. Analiza dokumentów, takich jak dokumenty medyczne, świadectwa szkolne czy dokumenty finansowe, pozwala na uzyskanie obiektywnych informacji o sytuacji życiowej klienta.

Na podstawie zebranych informacji pracownik socjalny sporządza kompleksową ocenę sytuacji życiowej klienta i identyfikuje jego potrzeby i zasoby. Ocena ta stanowi podstawę do ustalenia celów i strategii działania w fazie interwencji.

4.2. Faza interwencji

Faza interwencji to etap w pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym, w którym pracownik socjalny, w oparciu o przeprowadzoną ocenę, podejmuje działania mające na celu pomoc klientowi w osiągnięciu jego celów. Faza interwencji jest okresem aktywnej współpracy między pracownikiem socjalnym a klientem, w której obydwoje wspólnie pracują nad rozwiązaniem problemów i osiągnięciem ustalonych celów.

W fazie interwencji pracownik socjalny wykorzystuje różne metody i techniki pracy socjalnej, takie jak⁚ pomoc w pozyskaniu zasobów i usług, wsparcie w rozwoju kompetencji społecznych, edukacja i doradztwo, a także mediacja i negocjacje. W zależności od potrzeb klienta i jego sytuacji życiowej pracownik socjalny może wykorzystywać różne strategie działania, np. strategię wsparcia, strategię mobilizacji czy strategię adwokatury.

Kluczowe jest zapewnienie klientowi poczucia kontroli nad procesem pomocy i wspieranie jego aktywnego udziału w podejmowaniu decyzji o kierunku i metodach działania.

4.3. Faza ewaluacji

Faza ewaluacji jest ostatnim etapem pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym; Polega ona na ocenie efektywności podjętych działań i osiągniętych wyników. Ewaluacja ma na celu sprawdzenie, czy ustalone cele zostały osiągnięte, a także identyfikację czynników, które wpłynęły na sukces lub porażkę procesu pomocy. W fazie ewaluacji pracownik socjalny wspólnie z klientem analizuje osiągnięte postępy, ocenia efektywność wykorzystanych metod i strategii działania, a także identyfikuje potencjalne bariery i wyzwania, z którymi klient się boryka.

Ewaluacja pozwala na ocenę skuteczności procesu pomocy i na wprowadzenie niezbędnych modyfikacji w planie działania. W zależności od wyników ewaluacji pracownik socjalny może podjąć decyzję o kontynuowaniu procesu pomocy, o zmianie strategii działania lub o zakończeniu współpracy z klientem. Ewaluacja jest ważnym narzędziem kontroli i rozwoju w pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym.

Podstawowe narzędzia pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym, zwana również case management, wykorzystuje szereg narzędzi do skutecznego wspierania klienta w jego rozwoju i zmianie. Do najważniejszych narzędzi należą⁚ wywiad, obserwacja i analiza dokumentów. Narzędzia te są stosowane na różnych etapach procesu pomocy, od fazy oceny po fazę ewaluacji.

Wywiad z klientem jest najważniejszym źródłem informacji o jego sytuacji życiowej, potrzebach i zasobach. Obserwacja zachowania klienta i jego otoczenia pozwala na uzyskanie dodatkowych informacji o jego sytuacji życiowej i dynamice relacji. Analiza dokumentów, takich jak dokumenty medyczne, świadectwa szkolne czy dokumenty finansowe, pozwala na uzyskanie obiektywnych informacji o sytuacji życiowej klienta i na wsparcie go w pozyskaniu niezbędnych zasobów i usług.

Wspólne wykorzystanie tych narzędzi pozwala na kompleksowe zrozumienie sytuacji życiowej klienta i na opracowanie skutecznego planu pomocy.

5.1. Wywiad

Wywiad jest najważniejszym narzędziem pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym, pozwalającym na zebranie szczegółowych informacji o kliencie i jego sytuacji życiowej. W trakcie wywiadu pracownik socjalny stara się zrozumieć perspektywę klienta, jego potrzeby, problemy, zasoby i cele. Wywiad jest procesem dwustronnym, w którym pracownik socjalny stawia pytania, a klient udziela odpowiedzi. W zależności od celu wywiadu i potrzeb klienta można wykorzystywać różne rodzaje wywiadów, np. wywiad strukturalny, wywiad półstrukturalny czy wywiad otwarty.

Ważne jest, aby wywiad był przeprowadzony w sposób etyczny i profesjonalny, z poszanowaniem godności klienta i jego prywatności. Pracownik socjalny powinien stworzyć bezpieczną i przyjazną atmosferę, aby klient czuł się swobodnie w udostępnieniu informacji. Wywiad powinien być przeprowadzony w spokojnym i konfidencjonalnym miejscu, gdzie klient nie będzie odczuwał nacisku czasowego ani niepokoju.

Informacje uzyskane w trakcie wywiadu stanowią podstawę do sporządzenia kompleksowej oceny sytuacji życiowej klienta i do opracowania skutecznego planu pomocy.

5.2. Obserwacja

Obserwacja jest ważnym narzędziem pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym, pozwalającym na uzyskanie dodatkowych informacji o kliencie i jego sytuacji życiowej. Obserwacja polega na systematycznym i celowym postrzeganiu i rejestracji zachowania klienta, jego otoczenia i dynamiki relacji między nimi. Obserwacja może być przeprowadzana w różnych kontekstach, np. w domu klienta, w instytucji socjalnej czy w miejscu publicznym;

Obserwacja pozwala na uzyskanie informacji, które nie są dostępne w trakcie wywiadu, np. o języku ciała klienta, o jego relacjach z innymi osobami, o jego poziomie funkcjonalności czy o jego otoczeniu fizycznym. Obserwacja powinna być przeprowadzona w sposób etyczny i profesjonalny, z poszanowaniem godności klienta i jego prywatności. Pracownik socjalny powinien być świadomy granic swojej obserwacji i nie powinien naruszać prywatności klienta.

Informacje uzyskane w trakcie obserwacji powinny być zapisane w sposób obiektywny i precyzyjny; Zapisy obserwacji powinny zawierać opis zachowania klienta, kontekstu obserwacji i interpretacji zachowania klienta przez pracownika socjalnego.

5.3. Analiza dokumentów

Analiza dokumentów jest ważnym narzędziem pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym, pozwalającym na uzyskanie obiektywnych informacji o kliencie i jego sytuacji życiowej. Analiza dokumentów polega na systematycznym i krytycznym badaniu różnych dokumentów związanych z klientem, np. dokumentów medycznych, świadectw szkolnych, dokumentów finansowych, orzeczeń lekarskich czy wyroków sądowych. Analiza dokumentów pozwala na uzyskanie informacji o historii życiowej klienta, o jego zdrowiu, o jego edukacji, o jego sytuacji finansowej i o jego doświadczeniu z systemem usług socjalnych.

Analiza dokumentów pozwala na zweryfikowanie informacji uzyskanych w trakcie wywiadu i obserwacji oraz na uzyskanie dodatkowych informacji, które mogą być przydatne w procesie pomocy. Analiza dokumentów powinna być przeprowadzona w sposób etyczny i profesjonalny, z poszanowaniem godności klienta i jego prywatności. Pracownik socjalny powinien zapewnić bezpieczne przechowywanie dokumentów i nie powinien udostępniać ich bez zgody klienta.

Informacje uzyskane w trakcie analizy dokumentów powinny być zapisane w sposób obiektywny i precyzyjny. Zapisy analizy dokumentów powinny zawierać opis dokumentów, ich treść i interpretację dokumentów przez pracownika socjalnego.

Etyka w pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym

Etyka jest nieodłącznym elementem pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym. Pracownik socjalny, w procesie pomocy klientowi, powinien kierować się zasadami etycznymi, gwarantując klientowi godność, szacunek i bezpieczeństwo. Kluczowe zasady etyczne pracy socjalnej obejmują⁚ autonomię klienta, poufność informacji, kompetencje zawodowe, bezstronność i uczciwość. Autonomia klienta oznacza szacunek dla jego decyzji i wyborów, nawet jeśli nie są one zgodne z poglądem pracownika socjalnego. Poufność informacji oznacza obowiązek zachowania tajemnicy wszystkich informacji dotyczących klienta, które zostały uzyskane w trakcie procesu pomocy.

Kompetencje zawodowe oznaczają obowiązek pracownika socjalnego do stałego rozwoju swoich umiejętności i wiedzy, aby zapewnić klientowi najlepszą możliwą pomoc. Bezstronność i uczciwość oznaczają obowiązek pracownika socjalnego do działania w interesie klienta, bez wpływu osobistych uprzedzeń czy interesów. Etyka w pracy socjalnej w ujęciu indywidualnym jest niezbędna dla budowania trwałej i autentycznej relacji między pracownikiem socjalnym a klientem i dla zapewnienia klientowi poczucia bezpieczeństwa i zaufania.

6.1. Zasady etyczne pracy socjalnej

Praca socjalna w ujęciu indywidualnym, podobnie jak wszystkie inne dziedziny pracy socjalnej, opiera się na solidnych zasadach etycznych, które stanowią podstawę profesjonalnego działania i gwarantują klientowi godność i szacunek. Do najważniejszych zasad etycznych pracy socjalnej należą⁚

• Autonomia klienta⁚ Pracownik socjalny powinien szanować autonomię klienta i jego prawo do samodzielnego podejmowania decyzji dotyczących jego życia.
• Poufność informacji⁚ Pracownik socjalny jest zobowiązany do zachowania tajemnicy wszystkich informacji uzyskanych od klienta w trakcie procesu pomocy.
• Kompetencje zawodowe⁚ Pracownik socjalny powinien posiadać odpowiednie kwalifikacje i wiedzę, aby zapewnić klientowi najlepszą możliwą pomoc.
• Bezstronność i uczciwość⁚ Pracownik socjalny powinien działać w interesie klienta, bez wpływu osobistych uprzedzeń czy interesów.
• Równość i niedyskryminacja⁚ Pracownik socjalny powinien traktować wszystkich klientów w sposób równy i nie dyskryminować ich ze względu na płeć, rasę, religię, orientację seksualną czy status społeczny.

Zasady etyczne pracy socjalnej stanowią podstawę dla budowania trwałej i autentycznej relacji między pracownikiem socjalnym a klientem i gwarantują klientowi poczucie bezpieczeństwa i zaufania.

6.2. Kwestie etyczne w relacji klient-pracownik socjalny

Relacja między klientem a pracownikiem socjalnym jest relacją specyficzną, charakteryzującą się asymetrią władzy i nierównością w dostępie do zasobów. Pracownik socjalny posiada wiedzę, kompetencje i zasoby, których klient może nie mieć. W tym kontekście istotne jest zachowanie etycznych standardów w relacji z klientem, aby zapewnić mu godność i szacunek.

Pracownik socjalny powinien być świadomy swojej pozycji władzy i unikać jej nadmiernego wykorzystywania. Powinien również być wrażliwy na potrzeby klienta i jego kontekst życiowy. W relacji z klientem pracownik socjalny powinien zachować bezstronność, uczciwość i poufność informacji; Powinien również unikać wykorzystywania klienta do własnych celów lub do satyfakcjonowania własnych potrzeb.

Etyczne zachowanie w relacji z klientem jest kluczowe dla budowania trwałej i autentycznej relacji opartej na zaufaniu i wzajemnym szacunku.