Planimetria Anatomiczna: Podstawy Opisu Budowy i Funkcji Ciała

Wprowadzenie

Planimetria anatomiczna stanowi podstawę opisu budowy i funkcji ludzkiego ciała. Jest to system odniesienia, który umożliwia precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych oraz opisanie ich ruchu.

Anatomia Opisowa⁚ Podstawa Zrozumienia

Anatomia opisowa, często nazywana anatomią makroskopową, stanowi podstawę dla zrozumienia budowy i funkcji ludzkiego ciała. Jej celem jest szczegółowy opis poszczególnych struktur anatomicznych, takich jak kości, mięśnie, narządy wewnętrzne, naczynia krwionośne i nerwy. W tym kontekście planimetria anatomiczna odgrywa kluczową rolę, dostarczając narzędzi do precyzyjnego określenia położenia i relacji między tymi strukturami.

Dzięki planimetrii możemy opisać, gdzie dokładnie znajduje się dana struktura w stosunku do innych, jak również jak się porusza. To z kolei pozwala nam na lepsze zrozumienie mechanizmów pracy poszczególnych układów organizmu, a także na dokładne rozpoznanie i leczenie chorób.

W kontekście anatomii opisowej planimetria stanowi język, który pozwala nam na precyzyjne i jednoznaczne komunikowanie się o budowie i funkcjonowaniu ludzkiego ciała. Jest ona niezbędna dla studentów medycyny, lekarzy, fizjoterapeutów, a także dla wszystkich, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę o ludzkim ciele.

Płaszczyzny Anatomiczne⁚ Ramy Odniesienia

Płaszczyzny anatomiczne to wyimaginowane płaszczyzny przecinające ciało w określonych kierunkach, tworząc trójwymiarowy system odniesienia.

3.1. Płaszczyzna Strzałkowa

Płaszczyzna strzałkowa, zwana również płaszczyzną pośrodkową, jest płaszczyzną pionową, która przebiega wzdłuż ciała, dzieląc je na dwie części⁚ prawą i lewą. Przecina ona ciało wzdłuż linii środkowej, przechodząc przez głowę, tułów i kończyny dolne. Płaszczyzna strzałkowa jest prostopadła do płaszczyzny czołowej i poprzecznej.

Płaszczyzna strzałkowa jest szczególnie przydatna do opisu ruchów ciała, które zachodzą wzdłuż niej, takich jak zginanie i prostowanie kończyn. Dodatkowo, płaszczyzna strzałkowa jest również wykorzystywana do opisania położenia struktur anatomicznych w stosunku do siebie. Na przykład, możemy powiedzieć, że dana struktura znajduje się po stronie przyśrodkowej lub bocznej płaszczyzny strzałkowej.

W kontekście anatomii, płaszczyzna strzałkowa stanowi ważny punkt odniesienia dla zrozumienia struktury i funkcji ludzkiego ciała. Jej zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia i ruchu poszczególnych elementów ciała, co jest niezbędne dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób.

3.2. Płaszczyzna Czołowa

Płaszczyzna czołowa, zwana również płaszczyzną przednio-tylna, jest płaszczyzną pionową, która przebiega prostopadle do płaszczyzny strzałkowej, dzieląc ciało na część przednią (brzuszną) i tylną (grzbietową). Przecina ona ciało wzdłuż linii biegnącej od ucha do ucha, przechodząc przez głowę, tułów i kończyny górne. Płaszczyzna czołowa jest prostopadła do płaszczyzny strzałkowej i poprzecznej.

Płaszczyzna czołowa jest szczególnie przydatna do opisu ruchów ciała, które zachodzą wzdłuż niej, takich jak unoszenie i opuszczanie kończyn. Dodatkowo, płaszczyzna czołowa jest również wykorzystywana do opisania położenia struktur anatomicznych w stosunku do siebie. Na przykład, możemy powiedzieć, że dana struktura znajduje się po stronie przedniej lub tylnej płaszczyzny czołowej.

W kontekście anatomii, płaszczyzna czołowa stanowi ważny punkt odniesienia dla zrozumienia struktury i funkcji ludzkiego ciała. Jej zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia i ruchu poszczególnych elementów ciała, co jest niezbędne dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób.

3.3. Płaszczyzna Pozioma

Płaszczyzna pozioma, zwana również płaszczyzną poprzeczną lub płaszczyzną aksjalną, jest płaszczyzną poziomą, która przebiega prostopadle do płaszczyzny strzałkowej i czołowej, dzieląc ciało na część górną (głowową) i dolną (ogonową). Przecina ona ciało wzdłuż linii biegnącej od lewego do prawego barku, przechodząc przez tułów i kończyny górne. Płaszczyzna pozioma jest prostopadła do płaszczyzny strzałkowej i czołowej.

Płaszczyzna pozioma jest szczególnie przydatna do opisu ruchów ciała, które zachodzą wzdłuż niej, takich jak rotacja tułowia lub kończyn. Dodatkowo, płaszczyzna pozioma jest również wykorzystywana do opisania położenia struktur anatomicznych w stosunku do siebie. Na przykład, możemy powiedzieć, że dana struktura znajduje się powyżej lub poniżej płaszczyzny poziomej.

W kontekście anatomii, płaszczyzna pozioma stanowi ważny punkt odniesienia dla zrozumienia struktury i funkcji ludzkiego ciała. Jej zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia i ruchu poszczególnych elementów ciała, co jest niezbędne dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób.

Osie Anatomiczne⁚ Określanie Ruchu

Osie anatomiczne to wyimaginowane linie, wokół których odbywa się ruch w poszczególnych płaszczyznach.

4.1. Oś Strzałkowa

Oś strzałkowa, zwana również osią poprzeczną, jest osią przechodzącą przez ciało w płaszczyźnie czołowej, prostopadle do płaszczyzny strzałkowej. Oś ta przebiega od przodu do tyłu ciała, a ruchy wokół niej zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej. Przykładem ruchu wokół osi strzałkowej jest zginanie i prostowanie kończyn. Podczas zginania kończyny, np. w łokciu, następuje ruch kątowy wokół osi strzałkowej, przybliżając kończynę do ciała; Podczas prostowania, ruch ten odbywa się w przeciwnym kierunku, oddalając kończynę od ciała.

Oś strzałkowa jest kluczowa dla zrozumienia ruchów ciała, które zachodzą w płaszczyźnie strzałkowej. Pozwala ona na precyzyjne opisanie ruchu i jego zakresu, co jest szczególnie ważne w kontekście oceny funkcjonalnej i rehabilitacji. Dodatkowo, oś strzałkowa jest wykorzystywana do opisu położenia struktur anatomicznych w stosunku do siebie, np. możemy powiedzieć, że dana struktura znajduje się po stronie przedniej lub tylnej osi strzałkowej.

W kontekście anatomii, oś strzałkowa stanowi ważny punkt odniesienia dla zrozumienia struktury i funkcji ludzkiego ciała. Jej zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia i ruchu poszczególnych elementów ciała, co jest niezbędne dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób.

4;2. Oś Czołowa

Oś czołowa, zwana również osią strzałkową, jest osią przechodzącą przez ciało w płaszczyźnie strzałkowej, prostopadle do płaszczyzny czołowej. Oś ta przebiega od strony bocznej do strony bocznej ciała, a ruchy wokół niej zachodzą w płaszczyźnie czołowej. Przykładem ruchu wokół osi czołowej jest unoszenie i opuszczanie kończyn. Podczas unoszenia kończyny, np. ramienia, następuje ruch kątowy wokół osi czołowej, oddalając kończynę od ciała. Podczas opuszczania, ruch ten odbywa się w przeciwnym kierunku, przybliżając kończynę do ciała.

Oś czołowa jest kluczowa dla zrozumienia ruchów ciała, które zachodzą w płaszczyźnie czołowej. Pozwala ona na precyzyjne opisanie ruchu i jego zakresu, co jest szczególnie ważne w kontekście oceny funkcjonalnej i rehabilitacji. Dodatkowo, oś czołowa jest wykorzystywana do opisu położenia struktur anatomicznych w stosunku do siebie, np. możemy powiedzieć, że dana struktura znajduje się po stronie przyśrodkowej lub bocznej osi czołowej.

W kontekście anatomii, oś czołowa stanowi ważny punkt odniesienia dla zrozumienia struktury i funkcji ludzkiego ciała. Jej zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia i ruchu poszczególnych elementów ciała, co jest niezbędne dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób.

4.3. Oś Podłużna

Oś podłużna, zwana również osią pionową, jest osią przechodzącą przez ciało w płaszczyźnie poprzecznej, prostopadle do płaszczyzny strzałkowej i czołowej. Oś ta przebiega od góry do dołu ciała, a ruchy wokół niej zachodzą w płaszczyźnie poprzecznej. Przykładem ruchu wokół osi podłużnej jest rotacja tułowia lub kończyn. Podczas rotacji tułowia w prawo, następuje ruch obrotowy wokół osi podłużnej, przybliżając prawą stronę ciała do przodu. Podczas rotacji w lewo, ruch ten odbywa się w przeciwnym kierunku, przybliżając lewą stronę ciała do przodu.

Oś podłużna jest kluczowa dla zrozumienia ruchów ciała, które zachodzą w płaszczyźnie poprzecznej. Pozwala ona na precyzyjne opisanie ruchu i jego zakresu, co jest szczególnie ważne w kontekście oceny funkcjonalnej i rehabilitacji. Dodatkowo, oś podłużna jest wykorzystywana do opisu położenia struktur anatomicznych w stosunku do siebie, np. możemy powiedzieć, że dana struktura znajduje się po stronie przedniej lub tylnej osi podłużnej.

W kontekście anatomii, oś podłużna stanowi ważny punkt odniesienia dla zrozumienia struktury i funkcji ludzkiego ciała. Jej zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia i ruchu poszczególnych elementów ciała, co jest niezbędne dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób.

Terminy Anatomiczne⁚ Opis Położenia i Ruchu

Terminologia anatomiczna dostarcza precyzyjnych określeń dla opisania położenia struktur anatomicznych i ich ruchu.

5.1. Terminy Położenia

Terminy położenia są wykorzystywane do precyzyjnego opisania położenia struktur anatomicznych w stosunku do siebie i do ciała jako całości. Umożliwiają one jednoznaczne określenie, gdzie dana struktura znajduje się w przestrzeni trójwymiarowej, zapewniając jasność i precyzję w komunikacji między specjalistami.

Terminy położenia są podzielone na kategorie, takie jak terminy kierunku, głębokości i boczności. Terminy kierunku określają położenie struktury w stosunku do innych struktur, np. “przyśrodkowy” oznacza położenie bliżej linii środkowej ciała, a “boczny” oznacza położenie dalej od linii środkowej. Terminy głębokości określają położenie struktury w stosunku do powierzchni ciała, np. “powierzchowne” oznacza położenie bliżej powierzchni ciała, a “głębokie” oznacza położenie dalej od powierzchni ciała.

Terminy boczności określają położenie struktury w stosunku do prawej lub lewej strony ciała, np. “prawy” oznacza położenie po stronie prawej ciała, a “lewy” oznacza położenie po stronie lewej ciała. Wspólne zastosowanie tych terminów pozwala na stworzenie dokładnego opisu położenia dowolnej struktury anatomicznej.

5.1.1. Terminy Kierunku

Terminy kierunku odnoszą się do położenia struktur anatomicznych w stosunku do innych struktur, np. wzdłuż linii środkowej ciała, w stosunku do kończyn lub w stosunku do powierzchni ciała. Ich zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia struktury w przestrzeni trójwymiarowej, co jest niezbędne dla dokładnego opisu budowy i funkcji ludzkiego ciała.

Do najczęściej stosowanych terminów kierunku należą⁚

• Przyśrodkowy⁚ bliżej linii środkowej ciała.
• Boczny⁚ dalej od linii środkowej ciała.
• Grzbietowy⁚ bliżej grzbietu ciała.
• Brzuszny⁚ bliżej brzucha ciała.
• Górny⁚ bliżej głowy.
• Dolny⁚ bliżej stóp.
• Proksymalny⁚ bliżej punktu przyczepu kończyny do tułowia.
• Dystalny⁚ dalej od punktu przyczepu kończyny do tułowia.

Zastosowanie tych terminów pozwala na precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych, np. możemy powiedzieć, że “mięsień dwugłowy ramienia znajduje się po stronie przyśrodkowej kości ramiennej” lub “kości śródręcza są położone dystalnie w stosunku do kości nadgarstka”.

5.1.2. Terminy Głębokości

Terminy głębokości odnoszą się do położenia struktur anatomicznych w stosunku do powierzchni ciała. Określają one, czy dana struktura znajduje się bliżej powierzchni ciała, czy też głębiej w jego wnętrzu. Zastosowanie tych terminów pozwala na precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych, co jest niezbędne dla dokładnego opisu budowy i funkcji ludzkiego ciała.

Do najczęściej stosowanych terminów głębokości należą⁚

• Powierzchowne⁚ bliżej powierzchni ciała.
• Głębokie⁚ dalej od powierzchni ciała.
• Zewnętrzne⁚ bliżej powierzchni ciała.
• Wewnętrzne⁚ dalej od powierzchni ciała.

Zastosowanie tych terminów pozwala na precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych, np. możemy powiedzieć, że “skóra jest strukturą powierzchownią”, a “mięśnie są położone głębiej w stosunku do skóry”. Terminy te są również wykorzystywane do opisania położenia struktur w stosunku do innych struktur, np. możemy powiedzieć, że “naczynia krwionośne biegnące wzdłuż mięśni są położone wewnętrznie w stosunku do mięśni”.

5.1.3. Terminy Boczności

Terminy boczności odnoszą się do położenia struktur anatomicznych w stosunku do prawej lub lewej strony ciała. Określają one, czy dana struktura znajduje się po stronie prawej, czy też po stronie lewej ciała. Zastosowanie tych terminów pozwala na precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych, co jest niezbędne dla dokładnego opisu budowy i funkcji ludzkiego ciała.

Do najczęściej stosowanych terminów boczności należą⁚

• Prawy⁚ po stronie prawej ciała.
• Lewy⁚ po stronie lewej ciała.

Zastosowanie tych terminów pozwala na precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych, np. możemy powiedzieć, że “serce znajduje się po stronie lewej klatki piersiowej” lub “wątroba znajduje się po stronie prawej jamy brzusznej”. Terminy te są również wykorzystywane do opisania położenia struktur w stosunku do innych struktur, np. możemy powiedzieć, że “naczynia krwionośne biegnące wzdłuż kręgosłupa są położone po stronie prawej kręgosłupa”.

5.2. Terminy Ruchu

Terminy ruchu opisują różne rodzaje ruchu, które mogą być wykonywane przez ciało lub jego części. Są one ściśle powiązane z płaszczyznami i osiami anatomicznymi, ponieważ ruchy zawsze zachodzą wokół osi w danej płaszczyźnie. Zastosowanie tych terminów pozwala na precyzyjne opisanie ruchu, co jest niezbędne dla dokładnego opisu funkcji ludzkiego ciała, a także dla oceny funkcjonalnej i rehabilitacji.

Do najczęściej stosowanych terminów ruchu należą⁚

• Zginanie⁚ ruch, który zmniejsza kąt między dwiema częściami ciała.
• Prostowanie⁚ ruch, który zwiększa kąt między dwiema częściami ciała.
• Odwodzenie⁚ ruch, który oddala kończynę od linii środkowej ciała.
• Przywodzenie⁚ ruch, który przybliża kończynę do linii środkowej ciała.
• Rotacja⁚ ruch obrotowy wokół osi podłużnej.
• Circumduction⁚ ruch kolisty, łączący zginanie, prostowanie, odwodzenie i przywodzenie.

Zastosowanie tych terminów pozwala na precyzyjne określenie ruchu, np. możemy powiedzieć, że “zginanie łokcia zmniejsza kąt między kością ramienną a kością łokciową” lub “odwodzenie ramienia oddala ramię od linii środkowej ciała”.

5.2.1. Ruch w Płaszczyźnie Strzałkowej

Ruchy w płaszczyźnie strzałkowej zachodzą wokół osi czołowej i obejmują zginanie i prostowanie. Zginanie to ruch, który zmniejsza kąt między dwiema częściami ciała, np. zginanie łokcia, zginanie kolana, zginanie biodra. Prostowanie to ruch odwrotny, który zwiększa kąt między dwiema częściami ciała, np. prostowanie łokcia, prostowanie kolana, prostowanie biodra.

Ruchy w płaszczyźnie strzałkowej są kluczowe dla wielu funkcji organizmu, takich jak chodzenie, bieganie, skakanie, chwytanie, podnoszenie ciężarów. Są one również ważne dla prawidłowego funkcjonowania narządów wewnętrznych, np. dla prawidłowego oddychania, trawienia i krążenia krwi. W kontekście rehabilitacji, ruchy w płaszczyźnie strzałkowej są często wykorzystywane do przywrócenia prawidłowej funkcji stawów i mięśni po urazach lub operacjach.

Przykłady ruchów w płaszczyźnie strzałkowej⁚

• Zginanie łokcia⁚ ruch, który zmniejsza kąt między kością ramienną a kością łokciową.
• Prostowanie łokcia⁚ ruch, który zwiększa kąt między kością ramienną a kością łokciową.
• Zginanie kolana⁚ ruch, który zmniejsza kąt między kością udową a kością piszczelową.
• Prostowanie kolana⁚ ruch, który zwiększa kąt między kością udową a kością piszczelową.

5.2.2. Ruch w Płaszczyźnie Czołowej

Ruchy w płaszczyźnie czołowej zachodzą wokół osi strzałkowej i obejmują odwodzenie i przywodzenie. Odwodzenie to ruch, który oddala kończynę od linii środkowej ciała, np. unoszenie ramienia, unoszenie nogi na bok. Przywodzenie to ruch odwrotny, który przybliża kończynę do linii środkowej ciała, np. opuszczanie ramienia, opuszczanie nogi na bok.

Ruchy w płaszczyźnie czołowej są kluczowe dla wielu funkcji organizmu, takich jak chodzenie, bieganie, pływanie, rzucanie, kopanie. Są one również ważne dla prawidłowego funkcjonowania narządów wewnętrznych, np. dla prawidłowego oddychania, trawienia i krążenia krwi. W kontekście rehabilitacji, ruchy w płaszczyźnie czołowej są często wykorzystywane do przywrócenia prawidłowej funkcji stawów i mięśni po urazach lub operacjach.

Przykłady ruchów w płaszczyźnie czołowej⁚

• Odwodzenie ramienia⁚ ruch, który oddala ramię od linii środkowej ciała.
• Przywodzenie ramienia⁚ ruch, który przybliża ramię do linii środkowej ciała.
• Odwodzenie nogi⁚ ruch, który oddala nogę od linii środkowej ciała.
• Przywodzenie nogi⁚ ruch, który przybliża nogę do linii środkowej ciała.

5.2.3. Ruch w Płaszczyźnie Poziomej

Ruchy w płaszczyźnie poziomej zachodzą wokół osi podłużnej i obejmują rotację. Rotacja to ruch obrotowy wokół osi podłużnej, np. rotacja tułowia, rotacja głowy, rotacja kończyn. Rotacja może być wewnętrzna (przyśrodkowa) lub zewnętrzna (boczna), w zależności od kierunku obrotu. Rotacja wewnętrzna to ruch, który przybliża stronę przednią ciała do linii środkowej, np. rotacja wewnętrzna ramienia. Rotacja zewnętrzna to ruch, który oddala stronę przednią ciała od linii środkowej, np. rotacja zewnętrzna ramienia.

Ruchy w płaszczyźnie poziomej są kluczowe dla wielu funkcji organizmu, takich jak chodzenie, bieganie, skręcanie, rzucanie, kopanie. Są one również ważne dla prawidłowego funkcjonowania narządów wewnętrznych, np. dla prawidłowego oddychania, trawienia i krążenia krwi. W kontekście rehabilitacji, ruchy w płaszczyźnie poziomej są często wykorzystywane do przywrócenia prawidłowej funkcji stawów i mięśni po urazach lub operacjach.

Przykłady ruchów w płaszczyźnie poziomej⁚

• Rotacja tułowia⁚ ruch obrotowy wokół osi podłużnej, przybliżający prawą lub lewą stronę ciała do przodu.
• Rotacja głowy⁚ ruch obrotowy wokół osi podłużnej, przybliżający prawą lub lewą stronę głowy do przodu.
• Rotacja ramienia⁚ ruch obrotowy wokół osi podłużnej, przybliżający stronę przednią lub tylną ramienia do przodu.

Pozycja Anatomiczna⁚ Uniwersalny Punkt Odniesienia

Pozycja anatomiczna to standardowa pozycja ciała, która służy jako punkt odniesienia dla opisu położenia struktur anatomicznych i ich ruchu. Jest to pozycja wyprostowana, z głową i tułowiem ustawionymi pionowo, kończynami górnymi zwisającymi wzdłuż ciała, dłońmi zwróconymi do przodu, a kończynami dolnymi złączonymi i stopami skierowanymi do przodu. Pozycja anatomiczna jest niezależna od rzeczywistego położenia ciała, co oznacza, że ​​opis struktur anatomicznych zawsze odnosi się do tej standardowej pozycji.

Zastosowanie pozycji anatomicznej zapewnia spójność i jednoznaczność w opisach anatomicznych. Dzięki niej, niezależnie od tego, czy dana osoba stoi, siedzi, leży, czy znajduje się w innej pozycji, opis jej budowy i funkcji będzie zawsze identyczny. Pozwala to na precyzyjne określenie położenia i relacji między strukturami anatomicznymi, co jest kluczowe dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób, a także dla przeprowadzania badań naukowych.

Pozycja anatomiczna jest podstawą planimetrii anatomicznej, ponieważ stanowi punkt odniesienia dla wszystkich opisów położenia i ruchu. Jest to uniwersalny język, który pozwala na precyzyjne i jednoznaczne komunikowanie się o budowie i funkcjonowaniu ludzkiego ciała.

Zastosowania Planimetrii Anatomicznej

Planimetria anatomiczna znajduje szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach nauki i praktyki medycznej. Jest ona niezbędna dla studentów medycyny, lekarzy, fizjoterapeutów, a także dla wszystkich, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę o ludzkim ciele. Jej zastosowanie pozwala na precyzyjne określenie położenia i ruchu poszczególnych elementów ciała, co jest kluczowe dla prawidłowego rozpoznania i leczenia chorób.

W medycynie, planimetria anatomiczna jest wykorzystywana do⁚

• Opisu budowy i funkcji ludzkiego ciała⁚ planimetria anatomiczna stanowi podstawę dla zrozumienia struktury i funkcji ludzkiego ciała.
• Diagnozowania chorób⁚ planimetria anatomiczna pozwala na precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych, co ułatwia diagnozowanie chorób.
• Planowania i przeprowadzania zabiegów chirurgicznych⁚ planimetria anatomiczna pozwala na precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych, co ułatwia planowanie i przeprowadzanie zabiegów chirurgicznych.
• Rehabilitacji⁚ planimetria anatomiczna pozwala na precyzyjne określenie zakresu ruchu, co ułatwia rehabilitację po urazach lub operacjach.

Planimetria anatomiczna jest również wykorzystywana w innych dziedzinach nauki, np. w antropologii, archeologii i sporcie.

Podsumowanie

Planimetria anatomiczna stanowi fundamentalny system odniesienia dla opisu budowy i funkcji ludzkiego ciała. Dzięki niej możliwe jest precyzyjne określenie położenia struktur anatomicznych oraz opisanie ich ruchu. Płaszczyzny anatomiczne, takie jak płaszczyzna strzałkowa, czołowa i poprzeczna, tworzą trójwymiarowy system odniesienia, a osie anatomiczne, takie jak oś strzałkowa, czołowa i podłużna, określają kierunek ruchu.

Terminologia anatomiczna dostarcza precyzyjnych określeń dla opisania położenia struktur anatomicznych i ich ruchu. Terminy kierunku, głębokości i boczności pozwalają na jednoznaczne określenie położenia struktur anatomicznych, a terminy ruchu opisują różne rodzaje ruchu, które mogą być wykonywane przez ciało lub jego części. Pozycja anatomiczna stanowi standardową pozycję ciała, która służy jako punkt odniesienia dla wszystkich opisów położenia i ruchu.

Planimetria anatomiczna znajduje szerokie zastosowanie w różnych dziedzinach nauki i praktyki medycznej. Jest ona niezbędna dla studentów medycyny, lekarzy, fizjoterapeutów, a także dla wszystkich, którzy chcą pogłębić swoją wiedzę o ludzkim ciele.