Łodygi zdrewniałe: definicja, cechy, rodzaje i zastosowania

Łodygi zdrewniałe⁚ definicja, cechy, rodzaje i zastosowania

Łodygi zdrewniałe to struktury roślinne, które charakteryzują się twardą, drewnianą tkanką, zapewniającą im stabilność i odporność na uszkodzenia. Są one kluczowym elementem budowy wielu roślin, od majestatycznych drzew po skromne krzewy, odgrywając istotną rolę w ich życiu i funkcjonowaniu.

Wprowadzenie

Łodygi zdrewniałe, znane również jako pnie, stanowią integralną część budowy wielu roślin, odgrywając kluczową rolę w ich życiu i przetrwaniu. Ich twarda, drewniana struktura zapewnia im stabilność, umożliwiając wzrost w górę, sięganie po światło słoneczne i rozprzestrzenianie się. Łodygi zdrewniałe pełnią również funkcję transportową, przewodząc wodę i składniki odżywcze z korzeni do liści i kwiatów. Dodatkowo, magazynują substancje zapasowe, zapewniając roślinie zasoby w okresach niedoboru.

W świecie roślin łodygi zdrewniałe występują w różnorodnych formach i rozmiarach, od potężnych pni drzew po delikatne gałązki krzewów. Ich różnorodność wynika z adaptacji do różnych warunków środowiskowych i funkcji, jakie pełnią w ekosystemie. W zależności od gatunku rośliny, łodygi zdrewniałe mogą być gładkie lub pokryte korą, cienkie lub grube, rozgałęzione lub proste.

1.1. Rola łodyg w świecie roślin

Łodygi, niezależnie od tego, czy są zdrewniałe czy nie, pełnią w świecie roślin niezwykle istotne funkcje. Głównym zadaniem łodygi jest podtrzymywanie liści, kwiatów i owoców, umożliwiając im optymalne wykorzystanie światła słonecznego i przeprowadzanie fotosyntezy. Dodatkowo, łodyga stanowi drogę transportu wody i składników odżywczych z korzeni do wszystkich części rośliny, a także produkty fotosyntezy z liści do innych organów. W niektórych przypadkach łodygi mogą również pełnić funkcję magazynującą, gromadząc substancje zapasowe, takie jak skrobia, które są wykorzystywane przez roślinę w okresach niedoboru.

Wiele gatunków roślin wykorzystuje łodygi do rozmnażania wegetatywnego, tworząc na nich korzenie przybyszowe lub pędy, które po oderwaniu od rośliny macierzystej mogą tworzyć nowe, niezależne osobniki. W przypadku roślin pnących, łodygi służą do wspierania się na innych roślinach lub obiektach, umożliwiając im sięganie po światło słoneczne i lepsze rozprzestrzenianie się.

1.2. Znaczenie łodyg zdrewniałych dla człowieka

Łodygi zdrewniałe, zwłaszcza drewno, odgrywają kluczową rolę w życiu człowieka od zarania dziejów. Są one wykorzystywane w niezliczonych dziedzinach życia, od budowy domów i mebli po produkcję papieru i pozyskiwanie energii. Drewno jest cennym materiałem budowlanym ze względu na swoją wytrzymałość, trwałość i łatwość obróbki. Znajduje zastosowanie w konstrukcjach drewnianych, podłogach, schodach, oknach i drzwiach, a także w budownictwie domów jednorodzinnych i wielorodzinnych.

W przemyśle meblarskim drewno jest wykorzystywane do produkcji mebli, zarówno tych codziennego użytku, jak i ekskluzywnych, ręcznie robionych. Drewno jest również cennym materiałem w produkcji papieru, który jest niezbędny do tworzenia książek, gazet i innych materiałów drukowanych. W niektórych regionach świata drewno jest wykorzystywane jako paliwo, dostarczając ciepło i energię. Dodatkowo, łodygi zdrewniałe niektórych roślin mają zastosowanie w medycynie ludowej, a ich substancje lecznicze są wykorzystywane do produkcji leków.

Morfologia łodyg zdrewniałych

Morfologia łodyg zdrewniałych, czyli ich budowa zewnętrzna i wewnętrzna, jest niezwykle zróżnicowana i zależy od gatunku rośliny, warunków środowiskowych i funkcji, jakie pełnią. Głównym elementem budującym łodygę zdrewniałą jest drewno, które nadaje jej twardość i wytrzymałość. Drewno składa się z komórek drzewnych, które są ściśle ze sobą połączone, tworząc zwartą strukturę. Wewnątrz łodygi zdrewniałej znajdują się tkanki przewodzące, które transportują wodę i składniki odżywcze z korzeni do liści i kwiatów. Są to ksylem, odpowiedzialny za transport wody, oraz floem, który transportuje produkty fotosyntezy.

W łodydze zdrewniałej występuje również kambium, warstwa komórek merystematycznych, która odpowiada za wzrost wtórny łodygi. Kambium tworzy nowe komórki drewna i łyka, przyczyniając się do zwiększania grubości łodygi. W zewnętrznej części łodygi zdrewniałej znajduje się kora, która chroni tkanki wewnętrzne przed uszkodzeniami mechanicznymi i czynnikami atmosferycznymi. Kora składa się z tkanki korkowej, która jest nieprzepuszczalna dla wody i gazów, oraz tkanki łyka, która zawiera włókna i komórki przewodzące.

2.1. Budowa wewnętrzna

Budowa wewnętrzna łodygi zdrewniałej jest niezwykle złożona i stanowi przykład doskonałej adaptacji roślin do życia na lądzie. W jej wnętrzu znajdują się tkanki przewodzące, które transportują wodę, składniki odżywcze i produkty fotosyntezy, a także tkanki podporowe, które nadają łodydze wytrzymałość i stabilność. W centrum łodygi zdrewniałej znajduje się rdzeń, który w młodych łodygach może zawierać tkankę miękiszową, magazynującą substancje zapasowe. W miarę wzrostu łodygi, rdzeń może ulegać lignifikacji, stając się twardą, drewnianą strukturą.

Otaczające rdzeń tkanki przewodzące tworzą walec osiowy, który składa się z ksytemu i floemu. Ksylem, odpowiedzialny za transport wody z korzeni do liści, składa się z naczyń i cewek, które są martwymi komórkami o zdrewniałych ścianach. Floem, który transportuje produkty fotosyntezy z liści do innych części rośliny, składa się z żywych komórek sitowych, połączonych ze sobą za pomocą płytek sitowych. Między ksytemem a floemem znajduje się kambium, warstwa komórek merystematycznych, która odpowiada za wzrost wtórny łodygi.

2.1.1. Tkanki przewodzące

Tkanki przewodzące, czyli ksylem i floem, odgrywają kluczową rolę w życiu roślin, umożliwiając im transport wody, składników odżywczych i produktów fotosyntezy. Ksylem, odpowiedzialny za transport wody z korzeni do liści, składa się z naczyń i cewek, które są martwymi komórkami o zdrewniałych ścianach. Naczynia są szerokie, połączone ze sobą końcami, tworząc ciągły kanał, który umożliwia swobodny przepływ wody. Cewki są węższe, połączone za pomocą porów, które umożliwiają przepływ wody, ale z mniejszą szybkością niż w naczyniach.

Floem, który transportuje produkty fotosyntezy z liści do innych części rośliny, składa się z żywych komórek sitowych, połączonych ze sobą za pomocą płytek sitowych. Komórki sitowe są długie i wąskie, o perforowanych ścianach, które umożliwiają przepływ substancji organicznych; W floemie występują również komórki towarzyszące, które są żywymi komórkami, które dostarczają komórkom sitowym energię i regulują ich funkcje.

2.1.1.1. Ksylem

Ksylem, znany również jako drewno, stanowi główną tkankę przewodzącą w łodydze zdrewniałej, odpowiedzialną za transport wody i składników mineralnych z korzeni do wszystkich części rośliny. Składa się z naczyń i cewek, które są martwymi komórkami o zdrewniałych ścianach, tworząc ciągły kanał, który umożliwia swobodny przepływ wody. Naczynia są szerokie, połączone ze sobą końcami, tworząc długie, ciągłe rury, które umożliwiają szybki transport wody. Cewki są węższe, połączone za pomocą porów, które umożliwiają przepływ wody, ale z mniejszą szybkością niż w naczyniach.

W ksylemie występują również włókna drzewne, które nadają łodydze wytrzymałość i sztywność. Włókna drzewne są długie i wąskie, o silnie zdrewniałych ścianach, które zapewniają podporę łodydze i zapobiegają jej złamaniu. W miarę wzrostu łodygi, ksylem ulega lignifikacji, czyli odkładaniu ligniny, substancji organicznej, która nadaje mu twardość i wytrzymałość. Lignina nadaje drewnu charakterystyczny brązowy kolor i sprawia, że staje się odporne na rozkład.

2.1.1.2. Floem

Floem, znany również jako łyko, stanowi drugą tkankę przewodzącą w łodydze zdrewniałej, odpowiedzialną za transport produktów fotosyntezy, czyli cukrów, z liści do wszystkich części rośliny. Składa się z żywych komórek sitowych, połączonych ze sobą za pomocą płytek sitowych, które umożliwiają przepływ substancji organicznych. Komórki sitowe są długie i wąskie, o perforowanych ścianach, które tworzą kanały, przez które przepływają produkty fotosyntezy. W floemie występują również komórki towarzyszące, które są żywymi komórkami, które dostarczają komórkom sitowym energię i regulują ich funkcje.

Komórki sitowe nie mają jądra komórkowego, a ich cytoplazma jest zredukowana, co ułatwia przepływ substancji organicznych. Komórki towarzyszące są natomiast wyposażone w jądro komórkowe i pełnią rolę regulatorów metabolizmu komórek sitowych. Floem jest również odpowiedzialny za transport hormonów roślinnych, które regulują wzrost i rozwój rośliny. W miarę wzrostu łodygi, floem ulega starzeniu i jest zastępowany przez nowe tkanki przewodzące, tworzone przez kambium.

2.1.2. Kambium

Kambium, znane również jako merystem boczny, stanowi warstwę komórek merystematycznych, która znajduje się pomiędzy ksytemem a floemem w łodydze zdrewniałej. Jest to tkanka odpowiedzialna za wzrost wtórny łodygi, czyli zwiększanie jej grubości. Kambium składa się z komórek merystematycznych, które mają zdolność do ciągłego dzielenia się, tworząc nowe komórki drewna (ksylemu) po wewnętrznej stronie i nowe komórki łyka (floemu) po zewnętrznej stronie. Ten proces wzrostu wtórnego jest charakterystyczny dla roślin drzewiastych i krzewiastych i pozwala im na zwiększanie swojej masy i rozmiaru.

W miarę wzrostu łodygi, kambium tworzy nowe warstwy drewna i łyka, które są odkładane na zewnątrz i do wewnątrz. W ten sposób powstają roczne przyrosty, które można zaobserwować na przekroju poprzecznym łodygi zdrewniałej. Roczne przyrosty są widoczne jako koncentryczne pierścienie, które różnią się szerokością w zależności od warunków środowiskowych, takich jak opady i temperatura. Analiza rocznych przyrostów pozwala na określenie wieku drzewa i warunków, w jakich rosło.

2.1.3. Drewno i kora

Drewno, czyli ksylem, stanowi główną tkankę budującą łodygę zdrewniałą, nadając jej twardość, wytrzymałość i stabilność. Drewno składa się z komórek drzewnych, które są ściśle ze sobą połączone, tworząc zwartą strukturę. Komórki drzewne są martwe, o zdrewniałych ścianach, które nadają drewnu charakterystyczne właściwości. Drewno jest wykorzystywane przez człowieka w niezliczonych dziedzinach życia, od budowy domów i mebli po produkcję papieru i pozyskiwanie energii.

Kora, która okrywa zewnętrzną część łodygi zdrewniałej, pełni funkcję ochronną, chroniąc tkanki wewnętrzne przed uszkodzeniami mechanicznymi i czynnikami atmosferycznymi. Kora składa się z tkanki korkowej, która jest nieprzepuszczalna dla wody i gazów, oraz tkanki łyka, która zawiera włókna i komórki przewodzące. Kora może być gładka lub spękana, cienka lub gruba, a jej kolor i struktura zależą od gatunku rośliny i warunków środowiskowych.

2.2. Budowa zewnętrzna

Budowa zewnętrzna łodygi zdrewniałej jest równie zróżnicowana jak jej budowa wewnętrzna, a jej cechy są ściśle związane z funkcjami, jakie pełni w życiu rośliny. Łodyga zdrewniała może być gładka lub pokryta korą, cienka lub gruba, rozgałęziona lub prosta, a jej kształt i rozmiar zależą od gatunku rośliny i warunków środowiskowych. Wiele roślin drzewiastych i krzewiastych posiada charakterystyczne cechy, które można wykorzystać do ich identyfikacji, takie jak kształt liści, kolor i struktura kory, a także obecność kolców lub cierni.

W przypadku roślin pnących, łodyga zdrewniała może być giętka i elastyczna, umożliwiając im wspieranie się na innych roślinach lub obiektach. Wiele roślin drzewiastych tworzy rozgałęzienia, które zwiększają ich powierzchnię asymilacyjną i umożliwiają im lepsze wykorzystanie światła słonecznego. Dodatkowo, łodyga zdrewniała może być pokryta włoskami, łuskami lub innymi strukturami, które chronią ją przed uszkodzeniami mechanicznymi, szkodnikami i czynnikami atmosferycznymi.

2.2.1. Wzrost wtórny

Wzrost wtórny łodygi zdrewniałej, czyli zwiększanie jej grubości, jest procesem charakterystycznym dla roślin drzewiastych i krzewiastych. Odpowiada za niego kambium, warstwa komórek merystematycznych, która znajduje się pomiędzy ksytemem a floemem. Kambium tworzy nowe komórki drewna (ksylemu) po wewnętrznej stronie i nowe komórki łyka (floemu) po zewnętrznej stronie, co prowadzi do zwiększania grubości łodygi.

W miarę wzrostu łodygi, kambium tworzy nowe warstwy drewna i łyka, które są odkładane na zewnątrz i do wewnątrz. W ten sposób powstają roczne przyrosty, które można zaobserwować na przekroju poprzecznym łodygi zdrewniałej. Roczne przyrosty są widoczne jako koncentryczne pierścienie, które różnią się szerokością w zależności od warunków środowiskowych, takich jak opady i temperatura. Analiza rocznych przyrostów pozwala na określenie wieku drzewa i warunków, w jakich rosło.

2.2.2. Rodzaje łodyg zdrewniałych

Łodygi zdrewniałe występują w różnorodnych formach i rozmiarach, co odzwierciedla ich adaptację do różnych warunków środowiskowych i funkcji, jakie pełnią w ekosystemie. Najbardziej znane są drzewa, które charakteryzują się wysokim, pojedynczym pniem, z którego rozgałęziają się gałęzie. Drzewa są zazwyczaj długowieczne i osiągają znaczne rozmiary. Krzewy, z kolei, mają wiele pni, które wyrastają z jednego punktu. Są one zazwyczaj niższe od drzew i mają bardziej rozgałęzioną koronę.

Pnącza to rośliny, które wspierają się na innych roślinach lub obiektach, aby sięgnąć po światło słoneczne. Ich łodygi zdrewniałe są giętkie i elastyczne, umożliwiając im owijanie się wokół podpór. Pnącza mogą być liściaste lub zimozielone, a ich łodygi zdrewniałe mogą być gładkie lub pokryte kolcami lub cierniami. Różnorodność łodyg zdrewniałych świadczy o adaptacyjności roślin do różnych warunków środowiskowych i o ich znaczeniu w ekosystemie.

2.2.2.1. Drzewa

Drzewa to rośliny o długim, pojedynczym pniu, który rozgałęzia się na szczycie, tworząc koronę z liści lub igieł. Są one zazwyczaj długowieczne i osiągają znaczne rozmiary, zarówno pod względem wysokości, jak i szerokości. Drzewa odgrywają kluczową rolę w ekosystemie, dostarczając schronienia i pożywienia dla zwierząt, oczyszczając powietrze i regulując klimat. Ich korzenie stabilizują glebę, zapobiegając erozji, a ich liście pochłaniają dwutlenek węgla i uwalniają tlen, przyczyniając się do oczyszczania atmosfery.

Drzewa są również cennym źródłem drewna, które jest wykorzystywane w niezliczonych dziedzinach życia, od budowy domów i mebli po produkcję papieru i pozyskiwanie energii. Drewno jest materiałem wytrzymałym, trwałym i łatwym w obróbce, co czyni je niezwykle cennym dla człowieka. Drzewa odgrywają również ważną rolę w kulturze i religii wielu narodów, stanowiąc symbol siły, mądrości i długowieczności.

2.2.2.2. Krzewy

Krzewy to rośliny o wielu pniach, które wyrastają z jednego punktu, tworząc gęstą, rozgałęzioną koronę. Są one zazwyczaj niższe od drzew i mają bardziej zwarty pokrój. Krzewy występują w różnorodnych formach i rozmiarach, od niewielkich, płożących się gatunków po duże, rozłożyste krzewy. Ich liście mogą być liściaste lub zimozielone, a ich kwiaty mogą być pojedyncze lub zebrane w kwiatostany.

Krzewy odgrywają ważną rolę w ekosystemie, zapewniając schronienie i pożywienie dla zwierząt, a także stabilizując glebę i zapobiegając erozji. Wiele gatunków krzewów jest wykorzystywanych w ogrodnictwie, jako rośliny ozdobne, tworzące żywopłoty, rabaty kwiatowe lub soliterowe kompozycje. Niektóre gatunki krzewów mają również zastosowanie w medycynie ludowej, a ich owoce lub liście są wykorzystywane do produkcji leków lub kosmetyków.

2.2.2.3. Pnącza

Pnącza to rośliny, które wspierają się na innych roślinach lub obiektach, aby sięgnąć po światło słoneczne. Ich łodygi zdrewniałe są giętkie i elastyczne, umożliwiając im owijanie się wokół podpór. Pnącza mogą być liściaste lub zimozielone, a ich łodygi zdrewniałe mogą być gładkie lub pokryte kolcami lub cierniami. Pnącza odgrywają ważną rolę w ekosystemie, tworząc gęste, zielone ściany, które zapewniają schronienie i pożywienie dla zwierząt.

Pnącza są również wykorzystywane w ogrodnictwie, jako rośliny ozdobne, tworzące zielone ściany, pergole lub altany. Niektóre gatunki pnączy są wykorzystywane do stabilizacji gleby na zboczach, zapobiegając erozji. Pnącza mogą również pełnić funkcję naturalnych osłon przed wiatrem lub słońcem. Ich łodygi zdrewniałe są również wykorzystywane w niektórych rzemiosłach, do tworzenia koszy lub innych przedmiotów.

Zastosowania łodyg zdrewniałych

Łodygi zdrewniałe, zwłaszcza drewno, odgrywają kluczową rolę w życiu człowieka od zarania dziejów. Są one wykorzystywane w niezliczonych dziedzinach życia, od budowy domów i mebli po produkcję papieru i pozyskiwanie energii. Drewno jest cennym materiałem budowlanym ze względu na swoją wytrzymałość, trwałość i łatwość obróbki. Znajduje zastosowanie w konstrukcjach drewnianych, podłogach, schodach, oknach i drzwiach, a także w budownictwie domów jednorodzinnych i wielorodzinnych.

W przemyśle meblarskim drewno jest wykorzystywane do produkcji mebli, zarówno tych codziennego użytku, jak i ekskluzywnych, ręcznie robionych. Drewno jest również cennym materiałem w produkcji papieru, który jest niezbędny do tworzenia książek, gazet i innych materiałów drukowanych. W niektórych regionach świata drewno jest wykorzystywane jako paliwo, dostarczając ciepło i energię. Dodatkowo, łodygi zdrewniałe niektórych roślin mają zastosowanie w medycynie ludowej, a ich substancje lecznicze są wykorzystywane do produkcji leków.

3.1. Drewno jako materiał budowlany

Drewno, jako materiał budowlany, jest wykorzystywane od wieków ze względu na swoje unikalne właściwości. Jest ono lekkie, wytrzymałe, łatwe w obróbce i stosunkowo tanie. Drewno jest również materiałem naturalnym, który jest biodegradowalny i odnawialny, co czyni go bardziej przyjaznym dla środowiska niż wiele innych materiałów budowlanych. W budownictwie drewno jest wykorzystywane do budowy konstrukcji nośnych, podłóg, schodów, okien, drzwi, a także do tworzenia elementów dekoracyjnych.

Drewno jest również wykorzystywane do budowy domów jednorodzinnych i wielorodzinnych, zarówno w tradycyjnej, jak i nowoczesnej architekturze. Domy drewniane charakteryzują się dobrą izolacją termiczną i akustyczną, a także estetycznym wyglądem. Drewno jest również wykorzystywane do budowy mostów, wiaduktów, a także innych konstrukcji inżynieryjnych. W ostatnich latach obserwuje się wzrost popularności budownictwa drewnianego, ze względu na jego ekologiczne i estetyczne zalety.

3.2. Drewno w przemyśle meblarskim

Drewno jest materiałem niezwykle cenionym w przemyśle meblarskim ze względu na swoją naturalną urodę, wytrzymałość i trwałość. Różne gatunki drewna charakteryzują się odmiennym usłojeniem, kolorem i twardością, co pozwala na tworzenie mebli o zróżnicowanym wyglądzie i funkcjonalności. Drewno jest wykorzystywane do produkcji mebli zarówno codziennego użytku, takich jak stoły, krzesła, szafy, łóżka, jak i mebli ekskluzywnych, ręcznie robionych, np. mebli antycznych, rzeźbionych, intarsjowanych.

W zależności od przeznaczenia mebla, stosuje się różne gatunki drewna. Do produkcji mebli masowych, takich jak stoły i krzesła, wykorzystywane są gatunki drewna miękkiego, takie jak sosna, świerk, jodła. Do produkcji mebli ekskluzywnych, takich jak meble antyczne, wykorzystywane są gatunki drewna twardego, takie jak dąb, buk, jesion, orzech. Drewno jest również wykorzystywane do produkcji mebli ogrodowych, takich jak ławki, stoły, huśtawki, które charakteryzują się trwałością i odpornością na warunki atmosferyczne.

3.3. Produkcja papieru

Drewno stanowi podstawowy surowiec do produkcji papieru, który jest niezbędny do tworzenia książek, gazet, czasopism, a także innych materiałów drukowanych. Proces produkcji papieru rozpoczyna się od rozdrobnienia drewna na włókna celulozowe. Włókna celulozowe są następnie mieszane z wodą i innymi substancjami chemicznymi, tworząc pulpe papierniczą. Pulpa papiernicza jest następnie prasowana i suszona, tworząc arkusze papieru. Do produkcji papieru wykorzystywane są różne gatunki drewna, w zależności od rodzaju papieru, który ma być wyprodukowany.

Do produkcji papieru drukarskiego wykorzystywane są gatunki drewna o długich włóknach celulozowych, takie jak sosna, świerk, jodła. Do produkcji papieru pakowego wykorzystywane są gatunki drewna o krótkich włóknach celulozowych, takie jak brzoza, osika, topola; Współczesne technologie produkcji papieru pozwalają na produkcję papieru z recyklingu, co przyczynia się do ochrony środowiska. Papier z recyklingu jest produkowany z makulatury, która jest zbierana i przetwarzana w celu uzyskania nowych włókien celulozowych.

3.4. Drewno jako paliwo

Drewno, jako paliwo, jest wykorzystywane od wieków, zwłaszcza w regionach, gdzie dostęp do innych źródeł energii jest ograniczony. Drewno jest odnawialnym źródłem energii, które może być pozyskiwane z lasów w sposób zrównoważony. Drewno jest wykorzystywane do ogrzewania domów, a także do gotowania i innych celów. Drewno jest również wykorzystywane do produkcji biopaliw, takich jak pelety drzewne i brykiety, które są bardziej ekologiczne niż paliwa kopalne.

Spalanie drewna uwalnia energię cieplną, która może być wykorzystywana do ogrzewania pomieszczeń, przygotowywania posiłków, a także do produkcji energii elektrycznej. Drewno jest również wykorzystywane do produkcji węgla drzewnego, który jest wykorzystywany jako paliwo w piecach, grillach i innych urządzeniach. Współczesne technologie pozwalają na bardziej efektywne wykorzystanie drewna jako paliwa, a także na ograniczenie emisji szkodliwych substancji do atmosfery.

3.5. Zastosowania lecznicze

Łodygi zdrewniałe niektórych roślin mają zastosowanie w medycynie ludowej, a ich substancje lecznicze są wykorzystywane do produkcji leków lub kosmetyków. Wiele gatunków drzew i krzewów zawiera substancje o działaniu przeciwzapalnym, przeciwbakteryjnym, przeciwgrzybicznym, przeciwbólowym, a także o działaniu uspokajającym lub pobudzającym. Na przykład kora wierzby zawiera salicylany, które są stosowane w leczeniu bólu i gorączki. Kora dębu jest wykorzystywana do leczenia biegunki i innych problemów żołądkowych. Liście i kora brzozy są wykorzystywane w leczeniu chorób skóry, a także do produkcji kosmetyków.

Współczesna medycyna wykorzystuje wiele substancji leczniczych pochodzących z roślin, które są wykorzystywane do produkcji leków na różne choroby. Badania naukowe nad substancjami leczniczymi pochodzącymi z roślin są prowadzone na całym świecie, a ich wyniki pozwalają na odkrywanie nowych substancji o działaniu terapeutycznym. Wiele gatunków roślin, których łodygi zdrewniałe są wykorzystywane w medycynie ludowej, wymaga dalszych badań naukowych, aby potwierdzić ich skuteczność i bezpieczeństwo stosowania.