Iwan Pawłow: kim był, biografia, eksperymenty, warunkowanie klasyczne

Iwan Pawłow⁚ kim był, biografia, eksperymenty, warunkowanie klasyczne

Iwan Pietrowicz Pawłow (1849-1936) był wybitnym rosyjskim fizjologiem, który dokonał przełomowego odkrycia w dziedzinie uczenia się i zachowania, znanego jako warunkowanie klasyczne. Jego badania, przeprowadzone na początku XX wieku, zrewolucjonizowały nasze rozumienie tego, jak zwierzęta i ludzie uczą się i reagują na bodźce. Pawłow otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1904 roku za swoje badania nad trawieniem, ale to jego praca nad warunkowaniem klasycznym przyniosła mu trwałą sławę w historii psychologii.

Wprowadzenie

Iwan Pawłow, rosyjski fizjolog, zasłynął z przełomowych badań nad warunkowaniem klasycznym, które zrewolucjonizowały nasze rozumienie uczenia się i zachowania. Jego eksperymenty, przeprowadzone na początku XX wieku, ujawniły mechanizmy, dzięki którym zwierzęta, a także ludzie, uczą się kojarzyć bodźce i reagować na nie w przewidywalny sposób. Pawłow, badając procesy trawienne u psów, odkrył przypadkowo zjawisko warunkowania klasycznego, które stało się przedmiotem jego dalszych, szczegółowych badań.

Warunkowanie klasyczne to podstawowy mechanizm uczenia się asocjacyjnego, w którym neutralny bodziec, po wielokrotnym skojarzeniu z bodźcem wywołującym naturalną reakcję, sam zaczyna wywoływać tę reakcję. Pawłow, badając reakcję ślinienia u psów w odpowiedzi na prezentację pokarmu, odkrył, że po wielokrotnym skojarzeniu dźwięku dzwonka z podaniem pokarmu, psy zaczynały ślinić się już na sam dźwięk dzwonka, nawet bez obecności pokarmu. To zjawisko, nazwane przez niego warunkowaniem klasycznym, stało się podstawą do zrozumienia wielu aspektów uczenia się, zarówno u zwierząt, jak i u ludzi.

Praca Pawłowa miała ogromny wpływ na rozwój psychologii behawioralnej, a jego odkrycia stały się podstawą do dalszych badań nad uczeniem się, pamięcią i emocjami. Warunkowanie klasyczne jest wykorzystywane w terapii behawioralnej, reklamie, a także w szkoleniu zwierząt. Dzięki badaniom Pawłowa możemy lepiej zrozumieć, jak kształtuje się nasze zachowanie i jak możemy je modyfikować.

Iwan Pawłow⁚ życie i kariera

Iwan Pietrowicz Pawłow urodził się 26 września 1849 roku w Ryazaniu, w Rosji. Jego rodzice byli zamożnymi chłopami, a Iwan otrzymał solidne wykształcenie podstawowe w szkole parafialnej. Zainteresowanie naukami przyrodniczymi rozwinęło się w nim już w młodym wieku, co skłoniło go do podjęcia studiów na Uniwersytecie Petersburskim, gdzie ukończył medycynę w 1875 roku. Po studiach kontynuował pracę naukową, specjalizując się w fizjologii, a w szczególności w badaniach nad układem trawiennym.

W 1890 roku Pawłow objął stanowisko profesora fizjologii na Uniwersytecie Petersburskim, gdzie założył własne laboratorium badawcze. To właśnie w tym laboratorium przeprowadził swoje słynne eksperymenty nad warunkowaniem klasycznym, które przyniosły mu międzynarodową sławę. W 1904 roku otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny za swoje badania nad trawieniem, a jego praca nad warunkowaniem klasycznym stała się podstawą do rozwoju psychologii behawioralnej.

Pawłow był niezwykle pracowitym i oddanym naukowcem, który poświęcił swoje życie badaniu mechanizmów uczenia się i zachowania. Jego odkrycia miały ogromny wpływ na rozwój psychologii, a jego badania nad warunkowaniem klasycznym są nadal aktualne i stanowią podstawę do zrozumienia wielu aspektów ludzkiego zachowania.

Wczesne życie i edukacja

Iwan Pietrowicz Pawłow urodził się 26 września 1849 roku w Ryazaniu, w Rosji. Jego rodzice, Piotr Dmitrijewicz Pawłow i Warwara Iwanowna Pawłowa, byli zamożnymi chłopami, którzy prowadzili niewielkie gospodarstwo rolne. Młody Iwan otrzymał solidne wykształcenie podstawowe w szkole parafialnej, gdzie wykazał się niezwykłym zapałem do nauki. W wieku 11 lat rozpoczął naukę w szkole teologicznej, jednak jego zainteresowania naukowe szybko zdominowały jego ambicje. Zainteresowanie naukami przyrodniczymi, szczególnie fizjologią, rozwinęło się w nim już w młodym wieku, co skłoniło go do podjęcia studiów na Uniwersytecie Petersburskim.

W 1870 roku, po ukończeniu szkoły teologicznej, Iwan Pawłow rozpoczął studia na Wydziale Fizyki i Matematyki Uniwersytetu Petersburskiego, specjalizując się w fizjologii. Był wybitnym studentem, wyróżniającym się zarówno pilnością, jak i talentem naukowym. W 1875 roku ukończył studia z wyróżnieniem, uzyskując tytuł lekarza. Po studiach kontynuował pracę naukową, specjalizując się w fizjologii, a w szczególności w badaniach nad układem trawiennym. Jego pasja do nauki i niezwykłe zdolności badawcze szybko przyniosły mu uznanie w środowisku naukowym.

Kariera naukowa

Po ukończeniu studiów medycznych w 1875 roku, Iwan Pawłow kontynuował swoją karierę naukową, specjalizując się w fizjologii. Początkowo pracował jako asystent w klinice chirurgicznej, gdzie prowadził badania nad fizjologią układu krążenia. Jego praca w tym obszarze przyniosła mu uznanie w środowisku naukowym i w 1883 roku otrzymał tytuł doktora nauk medycznych.

W 1890 roku Pawłow objął stanowisko profesora fizjologii na Uniwersytecie Petersburskim, gdzie założył własne laboratorium badawcze. To właśnie w tym laboratorium przeprowadził swoje słynne eksperymenty nad warunkowaniem klasycznym, które przyniosły mu międzynarodową sławę. Jego badania nad procesami trawienia, w szczególności nad fizjologią ślinienia, doprowadziły do przełomowych odkryć, które zrewolucjonizowały nasze rozumienie tego, jak działa układ trawienny.

Pawłow był niezwykle pracowitym i oddanym naukowcem, który poświęcił swoje życie badaniu mechanizmów uczenia się i zachowania. Jego odkrycia miały ogromny wpływ na rozwój psychologii, a jego badania nad warunkowaniem klasycznym są nadal aktualne i stanowią podstawę do zrozumienia wielu aspektów ludzkiego zachowania.

Eksperymenty Pawłowa

Iwan Pawłow, badając procesy trawienne u psów, odkrył przypadkowo zjawisko warunkowania klasycznego. Początkowo jego zainteresowanie skupiało się na fizjologii ślinienia, a jego celem było zbadanie wpływu różnych czynników na wydzielanie śliny u psów; W trakcie tych badań, Pawłow zauważył, że psy zaczynały ślinić się nie tylko na widok pokarmu, ale także na widok osoby, która zwykle przynosiła im jedzenie, a nawet na dźwięk kroków tej osoby. To zaobserwowane zjawisko stało się punktem wyjścia do jego słynnych eksperymentów nad warunkowaniem klasycznym.

W swoich eksperymentach, Pawłow wykorzystywał psy jako modele badawcze. Psy były umieszczane w specjalnie przygotowanych pomieszczeniach, gdzie mogły być poddawane różnym bodźcom. Pawłow mierzył ilość śliny wydzielanej przez psy w odpowiedzi na różne bodźce, takie jak widok pokarmu, dźwięk dzwonka, dotyk, światło. W ten sposób zgromadził obszerne dane, które pozwoliły mu na sformułowanie podstawowych zasad warunkowania klasycznego.

Eksperymenty Pawłowa były starannie zaplanowane i przeprowadzone, co pozwoliło mu na uzyskanie wiarygodnych i powtarzalnych wyników. Jego badania miały ogromny wpływ na rozwój psychologii behawioralnej, a jego odkrycia stały się podstawą do dalszych badań nad uczeniem się, pamięcią i emocjami.

Warunkowanie klasyczne

Warunkowanie klasyczne to podstawowy mechanizm uczenia się asocjacyjnego, w którym neutralny bodziec, po wielokrotnym skojarzeniu z bodźcem wywołującym naturalną reakcję, sam zaczyna wywoływać tę reakcję. W eksperymentach Pawłowa, psy początkowo śliniły się tylko w odpowiedzi na prezentację pokarmu, który był bodźcem bezwarunkowym (UB) wywołującym naturalną reakcję bezwarunkową (UR) — ślinienie. Jednak po wielokrotnym skojarzeniu dźwięku dzwonka (bodźca neutralnego) z podaniem pokarmu, psy zaczęły ślinić się już na sam dźwięk dzwonka, nawet bez obecności pokarmu. Dźwięk dzwonka stał się bodźcem warunkowym (CS), a ślinienie w odpowiedzi na ten dźwięk stało się reakcją warunkową (CR).

Warunkowanie klasyczne opiera się na zasadzie asocjacji, gdzie neutralny bodziec, po wielokrotnym skojarzeniu z bodźcem wywołującym naturalną reakcję, staje się w końcu zdolny do wywołania tej samej reakcji. Pawłow odkrył, że proces ten wymaga powtarzalności skojarzeń, a im częściej bodziec warunkowy (CS) jest skojarzony z bodźcem bezwarunkowym (UB), tym silniejsza staje się reakcja warunkowa (CR).

Warunkowanie klasyczne jest podstawowym mechanizmem uczenia się, który pozwala nam na adaptację do środowiska. Dzięki niemu możemy przewidywać zdarzenia i reagować na nie w sposób, który zwiększa nasze szanse na przetrwanie.

Podstawowe koncepcje

Warunkowanie klasyczne opiera się na kilku kluczowych koncepcjach, które opisują proces uczenia się asocjacyjnego. Podstawowe pojęcia to⁚ bodziec bezwarunkowy (UB), reakcja bezwarunkowa (UR), bodziec warunkowy (CS) i reakcja warunkowa (CR).

Bodziec bezwarunkowy (UB) to bodziec, który naturalnie i automatycznie wywołuje określoną reakcję. W eksperymentach Pawłowa, pokarm był bodźcem bezwarunkowym, ponieważ naturalnie wywoływał ślinienie u psów. Reakcja bezwarunkowa (UR) to naturalna, automatyczna reakcja na bodziec bezwarunkowy. W tym przypadku, ślinienie w odpowiedzi na pokarm było reakcją bezwarunkową.

Bodziec warunkowy (CS) to początkowo neutralny bodziec, który po wielokrotnym skojarzeniu z bodźcem bezwarunkowym (UB) zaczyna wywoływać reakcję. W eksperymentach Pawłowa, dźwięk dzwonka był początkowo neutralnym bodźcem, ale po wielokrotnym skojarzeniu z pokarmem stał się bodźcem warunkowym, wywołującym ślinienie.

Reakcja warunkowa (CR) to nauczona reakcja na bodziec warunkowy (CS). W tym przypadku, ślinienie w odpowiedzi na dźwięk dzwonka było reakcją warunkową, wyuczoną w wyniku powtarzalnego skojarzenia dźwięku dzwonka z pokarmem.

Bodziec bezwarunkowy (UB)

Bodziec bezwarunkowy (UB) to kluczowe pojęcie w warunkowaniu klasycznym, odnoszące się do bodźca, który naturalnie i automatycznie wywołuje określoną reakcję. Innymi słowy, jest to bodziec, który nie wymaga wcześniejszego uczenia się, aby wywołać reakcję. W eksperymentach Pawłowa, pokarm był bodźcem bezwarunkowym, ponieważ naturalnie wywoływał ślinienie u psów. Psy nie musiały się uczyć, aby ślinić się na widok pokarmu; była to automatyczna, wrodzona reakcja.

Bodziec bezwarunkowy (UB) jest zawsze związany z reakcją bezwarunkową (UR), która jest naturalną, automatyczną reakcją na ten bodziec. W przypadku eksperymentów Pawłowa, ślinienie w odpowiedzi na pokarm było reakcją bezwarunkową. Była to naturalna, automatyczna reakcja na obecność pokarmu, która nie wymagała wcześniejszego uczenia się.

Zrozumienie pojęcia bodźca bezwarunkowego (UB) jest kluczowe dla zrozumienia warunkowania klasycznego. To właśnie na podstawie bodźca bezwarunkowego (UB) i reakcji bezwarunkowej (UR) tworzy się asocjacja z nowym, neutralnym bodźcem, który staje się bodźcem warunkowym (CS) i wywołuje reakcję warunkową (CR).

Reakcja bezwarunkowa (UR)

Reakcja bezwarunkowa (UR) to naturalna, automatyczna reakcja na bodziec bezwarunkowy (UB). Jest to reakcja, która nie wymaga wcześniejszego uczenia się, aby wystąpić. W eksperymentach Pawłowa, reakcją bezwarunkową było ślinienie się psów w odpowiedzi na prezentację pokarmu. Psy nie musiały się uczyć, aby ślinić się na widok pokarmu; była to automatyczna, wrodzona reakcja na obecność pokarmu.

Reakcja bezwarunkowa (UR) jest zawsze związana z bodźcem bezwarunkowym (UB), który ją wywołuje. W przypadku eksperymentów Pawłowa, pokarm był bodźcem bezwarunkowym (UB), a ślinienie w odpowiedzi na pokarm było reakcją bezwarunkową (UR). Ta naturalna reakcja na pokarm była kluczowa dla zrozumienia procesu warunkowania klasycznego.

Reakcja bezwarunkowa (UR) stanowi punkt odniesienia dla procesu uczenia się asocjacyjnego. W warunkowaniu klasycznym, poprzez skojarzenie bodźca bezwarunkowego (UB) z nowym, neutralnym bodźcem, który staje się bodźcem warunkowym (CS), reakcja bezwarunkowa (UR) zostaje przeniesiona na ten nowy bodziec, tworząc reakcję warunkową (CR).

Bodziec warunkowy (CS)

Bodziec warunkowy (CS) to kluczowe pojęcie w warunkowaniu klasycznym, odnoszące się do bodźca, który początkowo jest neutralny, ale po wielokrotnym skojarzeniu z bodźcem bezwarunkowym (UB) zaczyna wywoływać reakcję. Innymi słowy, jest to bodziec, który nie wywołuje naturalnie żadnej reakcji, ale po skojarzeniu z bodźcem bezwarunkowym (UB) staje się zdolny do wywołania reakcji warunkowej (CR). W eksperymentach Pawłowa, dźwięk dzwonka był początkowo neutralnym bodźcem, który nie wywoływał ślinienia u psów.

Jednak po wielokrotnym skojarzeniu dźwięku dzwonka z podaniem pokarmu, psy zaczęły ślinić się już na sam dźwięk dzwonka, nawet bez obecności pokarmu. Dźwięk dzwonka stał się bodźcem warunkowym (CS), ponieważ wywoływał reakcję warunkową (CR) ⎼ ślinienie ⎼ w odpowiedzi na ten dźwięk. Bodziec warunkowy (CS) nie jest wrodzony, ale jest wyuczony w wyniku skojarzenia z bodźcem bezwarunkowym (UB).

Zrozumienie pojęcia bodźca warunkowego (CS) jest kluczowe dla zrozumienia warunkowania klasycznego. To właśnie poprzez skojarzenie bodźca warunkowego (CS) z bodźcem bezwarunkowym (UB) tworzy się asocjacja, która pozwala na wywołanie reakcji warunkowej (CR) w odpowiedzi na bodziec warunkowy (CS).

Reakcja warunkowa (CR)

Reakcja warunkowa (CR) to kluczowe pojęcie w warunkowaniu klasycznym, odnoszące się do nauczonej reakcji na bodziec warunkowy (CS). Jest to reakcja, która nie jest wrodzona, ale jest wyuczona w wyniku skojarzenia bodźca warunkowego (CS) z bodźcem bezwarunkowym (UB). W eksperymentach Pawłowa, reakcją warunkową było ślinienie się psów w odpowiedzi na dźwięk dzwonka. Psy nie śliniły się naturalnie na dźwięk dzwonka, ale po wielokrotnym skojarzeniu dźwięku dzwonka z podaniem pokarmu, zaczęły ślinić się już na sam dźwięk dzwonka.

Reakcja warunkowa (CR) jest podobna do reakcji bezwarunkowej (UR), ale jest wyuczona, a nie wrodzona. W przypadku eksperymentów Pawłowa, zarówno reakcja bezwarunkowa (UR) — ślinienie w odpowiedzi na pokarm, jak i reakcja warunkowa (CR) — ślinienie w odpowiedzi na dźwięk dzwonka, były takie same. Różnica polegała na tym, że reakcja bezwarunkowa (UR) była naturalna, a reakcja warunkowa (CR) była wyuczona w wyniku skojarzenia bodźca warunkowego (CS) z bodźcem bezwarunkowym (UB).

Zrozumienie pojęcia reakcji warunkowej (CR) jest kluczowe dla zrozumienia warunkowania klasycznego. To właśnie reakcja warunkowa (CR) demonstruje skuteczność procesu uczenia się asocjacyjnego, gdzie neutralny bodziec, po skojarzeniu z bodźcem bezwarunkowym (UB), staje się zdolny do wywołania reakcji.

Proces warunkowania

Proces warunkowania klasycznego obejmuje szereg etapów, w których neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołującym reakcję warunkową. Pierwszym etapem jest faza akwizycji, w której bodziec warunkowy (CS) jest wielokrotnie skojarzony z bodźcem bezwarunkowym (UB). W eksperymentach Pawłowa, faza akwizycji obejmowała wielokrotne prezentowanie dźwięku dzwonka (CS) tuż przed podaniem pokarmu (UB). Im częściej dźwięk dzwonka był skojarzony z pokarmem, tym silniejsza stawała się reakcja warunkowa (CR), ślinienie w odpowiedzi na dźwięk dzwonka.

Po fazie akwizycji, następuje faza wygaszania. W tej fazie, bodziec warunkowy (CS) jest prezentowany bez bodźca bezwarunkowego (UB). W eksperymentach Pawłowa, oznaczało to prezentowanie dźwięku dzwonka bez podania pokarmu. W wyniku tego, reakcja warunkowa (CR) — ślinienie w odpowiedzi na dźwięk dzwonka ⎼ stopniowo słabła i w końcu zanikała. Wygaszenie nie oznacza, że reakcja warunkowa (CR) została całkowicie usunięta, ale raczej, że została zahamowana.

Proces warunkowania klasycznego jest złożony i podlega wpływowi wielu czynników, takich jak częstotliwość skojarzeń, czas między bodźcem warunkowym (CS) a bodźcem bezwarunkowym (UB), a także indywidualne cechy organizmu.

Faza akwizycji

Faza akwizycji to pierwszy etap procesu warunkowania klasycznego, w którym neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołującym reakcję warunkową. W tej fazie, bodziec warunkowy (CS) jest wielokrotnie skojarzony z bodźcem bezwarunkowym (UB). W eksperymentach Pawłowa, faza akwizycji obejmowała wielokrotne prezentowanie dźwięku dzwonka (CS) tuż przed podaniem pokarmu (UB). Psy początkowo nie śliniły się na dźwięk dzwonka, ale po wielokrotnym skojarzeniu dźwięku dzwonka z pokarmem, zaczęły ślinić się już na sam dźwięk dzwonka, nawet bez obecności pokarmu.

W fazie akwizycji, reakcja warunkowa (CR) ⎼ ślinienie w odpowiedzi na dźwięk dzwonka, stopniowo wzrastała w sile. Im częściej dźwięk dzwonka był skojarzony z pokarmem, tym silniejsza stawała się reakcja warunkowa (CR). Faza akwizycji trwa do momentu, gdy reakcja warunkowa (CR) osiągnie swój maksymalny poziom.

Faza akwizycji jest kluczowa dla procesu warunkowania klasycznego, ponieważ to właśnie w tej fazie tworzy się asocjacja między bodźcem warunkowym (CS) a bodźcem bezwarunkowym (UB), która pozwala na wywołanie reakcji warunkowej (CR) w odpowiedzi na bodziec warunkowy (CS).

Wygaszenie

Wygaszenie to proces, w którym reakcja warunkowa (CR) stopniowo słabnie i w końcu zanika. Występuje, gdy bodziec warunkowy (CS) jest prezentowany wielokrotnie bez bodźca bezwarunkowego (UB). W eksperymentach Pawłowa, oznaczało to prezentowanie dźwięku dzwonka (CS) bez podania pokarmu (UB). Po wielokrotnym prezentowaniu dźwięku dzwonka bez pokarmu, psy stopniowo przestawały ślinić się w odpowiedzi na dźwięk dzwonka. Reakcja warunkowa (CR) — ślinienie w odpowiedzi na dźwięk dzwonka — słabła i w końcu zanikała.

Wygaszenie nie oznacza, że reakcja warunkowa (CR) została całkowicie usunięta, ale raczej, że została zahamowana. Jeśli po okresie wygaszania, bodziec warunkowy (CS) zostanie ponownie skojarzony z bodźcem bezwarunkowym (UB), reakcja warunkowa (CR) może szybko powrócić. Ten proces jest znany jako odnowienie.

Wygaszenie jest ważnym elementem warunkowania klasycznego, ponieważ pokazuje, że reakcje warunkowe (CR) nie są trwałe i mogą być modyfikowane poprzez doświadczenie. Wygaszenie jest również wykorzystywane w terapii behawioralnej do redukcji lęku i innych niepożądanych reakcji.

Uogólnienie

Uogólnienie to zjawisko, w którym reakcja warunkowa (CR) pojawia się nie tylko w odpowiedzi na bodziec warunkowy (CS), ale także w odpowiedzi na bodźce podobne do bodźca warunkowego (CS). W eksperymentach Pawłowa, psy, które zostały nauczone ślinić się na dźwięk dzwonka (CS), zaczęły również ślinić się na dźwięk innych dzwonków, a nawet na dźwięki podobne do dzwonka, np. dźwięk metalowego przedmiotu uderzającego o metal.

Uogólnienie jest ważnym zjawiskiem, ponieważ pokazuje, że uczenie się nie jest ograniczone do konkretnych bodźców, ale może być uogólnione na bodźce podobne. Uogólnienie jest adaptacją, która pozwala nam na szybkie reagowanie na nowe sytuacje, które są podobne do sytuacji, w których już się uczyliśmy. Na przykład, jeśli dziecko zostało ukąszone przez psa, może zacząć bać się wszystkich psów, a nie tylko psa, który je ukąsił. To jest przykład uogólnienia.

Uogólnienie może być zarówno korzystne, jak i szkodliwe. Z jednej strony, pozwala nam na szybkie reagowanie na nowe sytuacje. Z drugiej strony, może prowadzić do niepożądanych reakcji, np. do lęku przed wszystkimi psami po tym, jak dziecko zostało ukąszone przez jednego psa.

Dyskryminacja

Dyskryminacja to zjawisko przeciwne do uogólnienia. W dyskryminacji, organizm uczy się reagować tylko na konkretny bodziec warunkowy (CS) i nie reagować na inne bodźce, nawet jeśli są one podobne do bodźca warunkowego (CS). W eksperymentach Pawłowa, psy, które zostały nauczone ślinić się na dźwięk dzwonka (CS), mogły zostać nauczone, aby nie śliniły się na dźwięk innego dzwonka, np. dzwonka o innym tonie. Aby osiągnąć dyskryminację, bodziec warunkowy (CS) był wielokrotnie prezentowany bez bodźca bezwarunkowego (UB), podczas gdy inny bodziec, podobny do bodźca warunkowego (CS), był zawsze skojarzony z bodźcem bezwarunkowym (UB).

Dyskryminacja jest ważnym zjawiskiem, ponieważ pozwala nam na precyzyjne reagowanie na konkretne bodźce i ignorowanie innych bodźców, które nie są istotne. Dyskryminacja jest niezbędna do adaptacji do złożonego środowiska, gdzie musimy być w stanie rozróżniać różne bodźce i reagować na nie w sposób odpowiedni. Na przykład, dziecko, które zostało ukąszone przez psa, może nauczyć się rozróżniać psa, który je ukąsił, od innych psów. W ten sposób, dziecko może nauczyć się bać się tylko psa, który je ukąsił, a nie wszystkich psów.

Dyskryminacja jest ważnym elementem warunkowania klasycznego, ponieważ pokazuje, że uczenie się nie jest ograniczone do prostych skojarzeń, ale może być precyzyjne i selektywne.