Funkcja referencyjna języka

Funkcja referencyjna języka

Funkcja referencyjna języka odnosi się do jego zdolności do odwoływania się do świata zewnętrznego‚ do rzeczywistości‚ do przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń‚ pojęć i innych elementów rzeczywistości‚ które znajdują się poza samym językiem.

1. Wprowadzenie

Język jest narzędziem komunikacji‚ które pozwala nam wyrażać myśli‚ uczucia i idee. Jednym z kluczowych aspektów języka jest jego zdolność do odwoływania się do świata zewnętrznego‚ do rzeczywistości‚ do przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń‚ pojęć i innych elementów rzeczywistości‚ które znajdują się poza samym językiem. Ta zdolność języka jest nazywana funkcją referencyjną.

Funkcja referencyjna odgrywa kluczową rolę w komunikacji‚ ponieważ pozwala nam na dzielenie się informacjami o świecie‚ na opisywanie rzeczywistości‚ na wyrażanie naszych myśli i poglądów. Dzięki funkcji referencyjnej możemy mówić o tym‚ co widzimy‚ słyszymy‚ czujemy‚ o tym‚ co się wydarzyło‚ co się dzieje i co może się wydarzyć.

Funkcja referencyjna jest ściśle związana z pojęciem znaczenia. Znaczenie słowa lub wyrażenia jest jego związkiem z rzeczywistością‚ z tym‚ do czego się odnosi. Na przykład słowo „pies” odnosi się do konkretnych zwierząt‚ które posiadają określone cechy. Znaczenie słowa „pies” jest więc związane z rzeczywistością‚ z konkretnymi zwierzętami‚ które możemy obserwować w świecie.

W tym artykule przyjrzymy się bliżej funkcji referencyjnej języka‚ jej definicji‚ celom‚ elementom i rodzajom. Omówimy również‚ jak funkcja referencyjna działa w różnych typach dyskursu‚ takich jak dyskurs informacyjny‚ dyskurs literacki i dyskurs naukowy.

2. Definicja funkcji referencyjnej

Funkcja referencyjna języka odnosi się do jego zdolności do odwoływania się do świata zewnętrznego‚ do rzeczywistości‚ do przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń‚ pojęć i innych elementów rzeczywistości‚ które znajdują się poza samym językiem. Innymi słowy‚ funkcja referencyjna to zdolność języka do odnoszenia się do czegoś‚ co istnieje poza nim samym.

Funkcja referencyjna jest jednym z podstawowych aspektów języka‚ który pozwala nam na komunikację i na dzielenie się informacjami o świecie. Dzięki funkcji referencyjnej możemy mówić o tym‚ co widzimy‚ słyszymy‚ czujemy‚ o tym‚ co się wydarzyło‚ co się dzieje i co może się wydarzyć.

Funkcja referencyjna jest ściśle związana z pojęciem znaczenia. Znaczenie słowa lub wyrażenia jest jego związkiem z rzeczywistością‚ z tym‚ do czego się odnosi. Na przykład słowo „pies” odnosi się do konkretnych zwierząt‚ które posiadają określone cechy. Znaczenie słowa „pies” jest więc związane z rzeczywistością‚ z konkretnymi zwierzętami‚ które możemy obserwować w świecie.

Funkcja referencyjna jest również związana z pojęciem denotacji. Denotacja to bezpośrednie znaczenie słowa‚ jego odniesienie do konkretnego przedmiotu‚ osoby‚ zdarzenia lub pojęcia. Na przykład denotacja słowa „stół” to konkretny mebel‚ który służy do jedzenia.

Funkcja referencyjna jest jednym z najważniejszych aspektów języka‚ który pozwala nam na komunikację i na dzielenie się informacjami o świecie.

3. Cel funkcji referencyjnej

Głównym celem funkcji referencyjnej jest umożliwienie komunikacji o rzeczywistości‚ zarówno materialnej‚ jak i abstrakcyjnej. Funkcja referencyjna pozwala nam na dzielenie się informacjami o świecie‚ na opisywanie rzeczywistości‚ na wyrażanie naszych myśli i poglądów. Dzięki niej możemy mówić o tym‚ co widzimy‚ słyszymy‚ czujemy‚ o tym‚ co się wydarzyło‚ co się dzieje i co może się wydarzyć.

Funkcja referencyjna pełni kluczową rolę w przekazywaniu wiedzy i informacji. Pozwala nam na budowanie wspólnego obrazu rzeczywistości‚ na dzielenie się doświadczeniami i na rozumienie świata. Dzięki funkcji referencyjnej możemy tworzyć mapy‚ opisywać miejsca‚ przedstawiać fakty i wydarzenia.

Funkcja referencyjna jest również niezbędna do tworzenia i utrzymywania relacji społecznych. Pozwala nam na identyfikowanie i nazywanie osób‚ przedmiotów i zdarzeń‚ co jest podstawą do budowania wspólnych doświadczeń i do tworzenia więzi społecznych. Dzięki funkcji referencyjnej możemy nawiązywać do wspólnych wspomnień‚ do wspólnych wartości i do wspólnych celów.

W skrócie‚ funkcja referencyjna języka ma na celu umożliwienie komunikacji o rzeczywistości‚ przekazywanie wiedzy i informacji oraz budowanie relacji społecznych.

4. Elementy funkcji referencyjnej

Funkcja referencyjna języka opiera się na kilku kluczowych elementach‚ które współdziałają ze sobą‚ tworząc spójny system odniesienia do rzeczywistości. Do najważniejszych elementów funkcji referencyjnej należą⁚

• Mówca⁚ Osoba‚ która wypowiada słowa i która ma na celu odniesienie się do jakiegoś elementu rzeczywistości. Mówca pełni rolę nadawcy informacji‚ który wybiera słowa i wyrażenia‚ aby przekazać swoje myśli i poglądy.
• Słuchacz⁚ Osoba‚ która odbiera słowa i która stara się zrozumieć‚ do czego odnosi się mówca. Słuchacz pełni rolę odbiorcy informacji‚ który interpretuje słowa i wyrażenia‚ aby odtworzyć intencje mówcy.
• Odniesienie⁚ Element rzeczywistości‚ do którego odnosi się mówca. Odniesienie może być konkretnym przedmiotem‚ osobą‚ zdarzeniem‚ pojęciem lub innym elementem rzeczywistości.
• Rzeczywistość⁚ Świat zewnętrzny‚ do którego odnosi się język. Rzeczywistość obejmuje wszystko‚ co istnieje poza samym językiem‚ w tym przedmioty‚ osoby‚ zdarzenia‚ pojęcia i inne elementy rzeczywistości.

Współdziałanie tych elementów pozwala na skuteczne przekazywanie informacji i na budowanie wspólnego obrazu rzeczywistości. Mówca wybiera słowa i wyrażenia‚ aby odnieść się do konkretnego elementu rzeczywistości‚ a słuchacz interpretuje te słowa i wyrażenia‚ aby zrozumieć‚ do czego odnosi się mówca.

4.1. Mówca

Mówca odgrywa kluczową rolę w funkcji referencyjnej języka. To on decyduje‚ do czego chce się odnieść‚ i wybiera słowa i wyrażenia‚ które mają przekazać jego intencje. Mówca jest nadawcą informacji‚ który stara się przekazać słuchaczowi swój obraz rzeczywistości‚ swoje myśli i poglądy.

Mówca może odnosić się do rzeczywistości w sposób bezpośredni‚ np. wskazując na konkretny przedmiot i mówiąc⁚ „To jest krzesło”. Może również odnosić się do rzeczywistości w sposób pośredni‚ np. używając opisów‚ metafor‚ symboli i innych środków językowych.

Ważne jest‚ aby mówca był świadomy kontekstu komunikacji‚ ponieważ kontekst wpływa na sposób‚ w jaki słowa są interpretowane. Na przykład zdanie „Jest zimno” może mieć różne znaczenie w zależności od tego‚ gdzie i kiedy jest wypowiedziane.

Mówca musi również uwzględnić wiedzę słuchacza‚ aby jego słowa były zrozumiałe. Jeśli mówca użyje zbyt specjalistycznego języka‚ słuchacz może nie zrozumieć jego intencji.

W skrócie‚ mówca pełni rolę nadawcy informacji‚ który decyduje o tym‚ do czego chce się odnieść‚ i wybiera słowa i wyrażenia‚ które mają przekazać jego intencje.

4.2. Słuchacz

Słuchacz odgrywa równie istotną rolę w funkcji referencyjnej języka‚ co mówca. To on odbiera słowa i stara się zrozumieć‚ do czego odnosi się mówca. Słuchacz pełni rolę odbiorcy informacji‚ który interpretuje słowa i wyrażenia‚ aby odtworzyć intencje mówcy i zbudować własny obraz rzeczywistości.

Słuchacz musi posiadać odpowiednią wiedzę i umiejętności‚ aby zrozumieć słowa mówcy. Musi znać kontekst komunikacji‚ w którym słowa są wypowiedziane‚ a także znaczenie słów i wyrażeń. Słuchacz musi również być w stanie odróżnić znaczenie dosłowne od znaczenia przenośnego‚ np. rozumieć metafory i symbole.

Słuchacz może również wpływać na sposób‚ w jaki słowa są interpretowane. Na przykład‚ jeśli słuchacz zna mówcę osobiście‚ może mieć dostęp do dodatkowych informacji‚ które pomogą mu zrozumieć słowa mówcy.

Współpraca między mówcą a słuchaczem jest niezbędna do skutecznego wykorzystania funkcji referencyjnej języka. Mówca musi być świadomy wiedzy i umiejętności słuchacza‚ aby jego słowa były zrozumiałe‚ a słuchacz musi być w stanie interpretować słowa mówcy‚ aby zbudować własny obraz rzeczywistości.

4.3. Odniesienie

Odniesienie to kluczowy element funkcji referencyjnej języka‚ ponieważ stanowi punkt odniesienia dla komunikacji. Odniesienie to wszystko‚ do czego odnosi się mówca‚ używając słów i wyrażeń. Może to być konkretny przedmiot‚ osoba‚ zdarzenie‚ pojęcie lub inny element rzeczywistości.

Odniesienie może być wyrażone w sposób bezpośredni‚ np. poprzez użycie rzeczowników własnych‚ takich jak „Jan”‚ „Warszawa” lub „Księżyc”. Może być również wyrażone w sposób pośredni‚ np. poprzez użycie opisów‚ metafor‚ symboli i innych środków językowych.

Odniesienie może być jednoznaczne‚ np. gdy mówimy o konkretnym przedmiocie‚ takim jak „ten st󳔂 lub wieloznaczne‚ np. gdy mówimy o pojęciu‚ takim jak „miłość”. W przypadku odniesień wieloznacznych‚ słuchacz musi posiłkować się kontekstem komunikacji‚ aby zrozumieć‚ do czego odnosi się mówca.

Odniesienie jest integralnym elementem funkcji referencyjnej języka‚ ponieważ pozwala nam na dzielenie się informacjami o świecie‚ na opisywanie rzeczywistości i na budowanie wspólnego obrazu świata.

4.4. Rzeczywistość

Rzeczywistość stanowi tło dla funkcji referencyjnej języka. To właśnie do niej odnosi się mówca‚ używając słów i wyrażeń‚ aby przekazać swoje myśli i poglądy. Rzeczywistość obejmuje wszystko‚ co istnieje poza samym językiem‚ w tym przedmioty‚ osoby‚ zdarzenia‚ pojęcia i inne elementy rzeczywistości.

Rzeczywistość może być materialna‚ np. konkretne przedmioty‚ takie jak stół‚ krzesło lub samochód‚ lub abstrakcyjna‚ np. pojęcia‚ takie jak miłość‚ szczęście lub wolność. Rzeczywistość może być również subiektywna‚ np; nasze własne myśli‚ uczucia i wrażenia‚ lub obiektywna‚ np. fakty i wydarzenia‚ które są niezależne od naszej percepcji.

Funkcja referencyjna języka pozwala nam na dzielenie się informacjami o rzeczywistości‚ na opisywanie świata‚ na wyrażanie naszych myśli i poglądów. Dzięki niej możemy mówić o tym‚ co widzimy‚ słyszymy‚ czujemy‚ o tym‚ co się wydarzyło‚ co się dzieje i co może się wydarzyć.

Rzeczywistość jest więc integralną częścią funkcji referencyjnej języka‚ ponieważ stanowi tło dla komunikacji i pozwala nam na dzielenie się informacjami o świecie.

5. Rodzaje odniesień

Odniesienia w funkcji referencyjnej języka można podzielić na dwa główne typy⁚

• Odniesienia denotatywne⁚ Odniesienia denotatywne to bezpośrednie odniesienia do konkretnych przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń lub pojęć. Są one oparte na dosłownym znaczeniu słów i wyrażeń. Na przykład‚ gdy mówimy „pies”‚ odnosimy się do konkretnego zwierzęcia‚ które posiada określone cechy.
• Odniesienia kontekstowe⁚ Odniesienia kontekstowe to odniesienia‚ które zależą od kontekstu komunikacji. Są one oparte na znaczeniu słów i wyrażeń w danej sytuacji. Na przykład‚ gdy mówimy „on”‚ odnosimy się do osoby‚ która jest znana zarówno mówcy‚ jak i słuchaczowi.

Odniesienia denotatywne są zazwyczaj łatwiejsze do zrozumienia‚ ponieważ są oparte na dosłownym znaczeniu słów. Odniesienia kontekstowe mogą być bardziej złożone‚ ponieważ zależą od kontekstu komunikacji.

W praktyce‚ odniesienia denotatywne i kontekstowe często się ze sobą łączą. Na przykład‚ gdy mówimy „ten st󳔂 odnosimy się do konkretnego przedmiotu (odniesienie denotatywne)‚ ale także do tego‚ że stół jest obecny w danej sytuacji (odniesienie kontekstowe).

Rodzaje odniesień odgrywają ważną rolę w funkcji referencyjnej języka‚ ponieważ pozwalają nam na precyzyjne odniesienie się do rzeczywistości i na budowanie wspólnego obrazu świata.

5.1. Odniesienia denotatywne

Odniesienia denotatywne to bezpośrednie odniesienia do konkretnych przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń lub pojęć. Są one oparte na dosłownym znaczeniu słów i wyrażeń. Na przykład‚ gdy mówimy „pies”‚ odnosimy się do konkretnego zwierzęcia‚ które posiada określone cechy;

Odniesienia denotatywne są zazwyczaj łatwiejsze do zrozumienia‚ ponieważ są oparte na dosłownym znaczeniu słów. Nie wymagają dodatkowego kontekstu‚ aby być zinterpretowane.

Odniesienia denotatywne są często wykorzystywane w dyskursie informacyjnym‚ naukowym i technicznym‚ gdzie ważne jest precyzyjne i jednoznaczne odniesienie do rzeczywistości. Na przykład‚ w opisie naukowym‚ użycie terminów „woda” lub „tlen” odnosi się do konkretnych substancji chemicznych.

Odniesienia denotatywne mogą być również wykorzystywane w innych typach dyskursu‚ takich jak dyskurs literacki. Na przykład‚ w powieści‚ użycie imienia „Jan” odnosi się do konkretnej postaci.

Odniesienia denotatywne są podstawą funkcji referencyjnej języka‚ ponieważ pozwalają nam na precyzyjne odniesienie się do rzeczywistości i na budowanie wspólnego obrazu świata.

5.2. Odniesienia kontekstowe

Odniesienia kontekstowe to odniesienia‚ które zależą od kontekstu komunikacji. Są one oparte na znaczeniu słów i wyrażeń w danej sytuacji. Na przykład‚ gdy mówimy „on”‚ odnosimy się do osoby‚ która jest znana zarówno mówcy‚ jak i słuchaczowi.

Odniesienia kontekstowe mogą być bardziej złożone niż odniesienia denotatywne‚ ponieważ zależą od kontekstu komunikacji. Aby zrozumieć odniesienie kontekstowe‚ słuchacz musi posiłkować się wiedzą o sytuacji‚ w której słowa są wypowiedziane‚ a także o relacji między mówcą a słuchaczem.

Odniesienia kontekstowe są często wykorzystywane w dyskursie codziennym‚ gdzie kontekst komunikacji jest często oczywisty dla obu stron. Na przykład‚ gdy mówimy „idź do kuchni”‚ odnosimy się do konkretnego pomieszczenia w danym domu‚ a nie do wszystkich kuchni na świecie.

Odniesienia kontekstowe są również wykorzystywane w innych typach dyskursu‚ takich jak dyskurs literacki. Na przykład‚ w powieści‚ użycie zaimka „on” może odnosić się do postaci‚ która została wcześniej przedstawiona w tekście.

Odniesienia kontekstowe są ważnym elementem funkcji referencyjnej języka‚ ponieważ pozwalają nam na elastyczne i efektywne odniesienie się do rzeczywistości w zależności od kontekstu komunikacji.

6. Funkcja referencyjna w różnych typach dyskursu

Funkcja referencyjna języka odgrywa różną rolę w zależności od typu dyskursu. W niektórych typach dyskursu‚ takich jak dyskurs informacyjny‚ funkcja referencyjna jest dominująca‚ podczas gdy w innych‚ takich jak dyskurs literacki‚ odgrywa bardziej subtelną rolę.

W dyskursie informacyjnym‚ takim jak artykuły prasowe‚ wiadomości‚ encyklopedie i teksty naukowe‚ funkcja referencyjna jest kluczowa. Celem dyskursu informacyjnego jest przekazanie informacji o rzeczywistości w sposób obiektywny i precyzyjny. W tym celu używane są głównie odniesienia denotatywne‚ które pozwalają na jednoznaczne odniesienie się do przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń lub pojęć.

W dyskursie literackim‚ takim jak poezja‚ proza i dramat‚ funkcja referencyjna odgrywa bardziej subtelną rolę. Celem dyskursu literackiego jest nie tylko przekazanie informacji‚ ale także stworzenie świata fikcyjnego‚ który wzbudzi emocje i refleksje u czytelnika. W dyskursie literackim często używane są odniesienia kontekstowe‚ metafory‚ symbole i inne środki językowe‚ które nadają tekstowi głębsze znaczenie.

Funkcja referencyjna odgrywa również ważną rolę w dyskursie naukowym. W dyskursie naukowym‚ celem jest precyzyjne i jednoznaczne opisanie zjawisk i procesów‚ a także przedstawienie wyników badań. W dyskursie naukowym używane są głównie odniesienia denotatywne‚ ale także odniesienia kontekstowe‚ które pozwalają na budowanie spójnego i logicznego opisu zjawisk.

W skrócie‚ funkcja referencyjna języka odgrywa różną rolę w zależności od typu dyskursu. W dyskursie informacyjnym‚ funkcja referencyjna jest dominująca‚ podczas gdy w dyskursie literackim i naukowym odgrywa bardziej subtelną rolę.

6.1. Dyskurs informacyjny

W dyskursie informacyjnym‚ takim jak artykuły prasowe‚ wiadomości‚ encyklopedie i teksty naukowe‚ funkcja referencyjna odgrywa kluczową rolę. Celem dyskursu informacyjnego jest przekazanie informacji o rzeczywistości w sposób obiektywny i precyzyjny. W tym celu używane są głównie odniesienia denotatywne‚ które pozwalają na jednoznaczne odniesienie się do przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń lub pojęć.

W dyskursie informacyjnym‚ ważne jest‚ aby słowa i wyrażenia miały jasne i jednoznaczne znaczenie. Aby uniknąć nieporozumień‚ używa się przede wszystkim słów i wyrażeń‚ które mają jednoznaczne znaczenie denotatywne. Na przykład‚ w artykule prasowym o katastrofie lotniczej‚ użycie terminu „samolot” odnosi się do konkretnego typu pojazdu powietrznego‚ a nie do innych pojazdów‚ takich jak samochody lub łodzie;

W dyskursie informacyjnym‚ ważne jest również‚ aby informacje były przekazywane w sposób zwięzły i klarowny. W tym celu używa się często specjalistycznego języka‚ który pozwala na precyzyjne i efektywne przekazanie informacji.

Funkcja referencyjna w dyskursie informacyjnym ma na celu ułatwienie odbiorcy zrozumienie i zapamiętanie informacji. Dzięki precyzyjnemu odniesieniu się do rzeczywistości‚ dyskurs informacyjny pozwala na budowanie wspólnego obrazu świata i na dzielenie się wiedzą.

6.2. Dyskurs literacki

W dyskursie literackim‚ takim jak poezja‚ proza i dramat‚ funkcja referencyjna odgrywa bardziej subtelną rolę. Celem dyskursu literackiego jest nie tylko przekazanie informacji‚ ale także stworzenie świata fikcyjnego‚ który wzbudzi emocje i refleksje u czytelnika. W dyskursie literackim często używane są odniesienia kontekstowe‚ metafory‚ symbole i inne środki językowe‚ które nadają tekstowi głębsze znaczenie.

W dyskursie literackim‚ słowa i wyrażenia mogą mieć znaczenie dosłowne‚ ale także znaczenie przenośne. Na przykład‚ w wierszu‚ słowo „róża” może odnosić się do konkretnego kwiatu‚ ale także do miłości‚ piękna lub kruchości.

W dyskursie literackim‚ ważna jest również rola kontekstu. Słowa i wyrażenia nabierają znaczenia w zależności od kontekstu‚ w którym są użyte. Na przykład‚ zdanie „Jest zimno” może mieć różne znaczenie w zależności od tego‚ czy jest wypowiedziane w zimie‚ czy w lecie.

Funkcja referencyjna w dyskursie literackim jest często wykorzystywana do tworzenia metafor‚ symboli i alegorii. Dzięki tym środkom językowym‚ autor może nadać tekstowi głębsze znaczenie i wzbudzić emocje u czytelnika.

W skrócie‚ funkcja referencyjna w dyskursie literackim jest bardziej złożona niż w dyskursie informacyjnym. Używane są w nim zarówno odniesienia denotatywne‚ jak i kontekstowe‚ a słowa i wyrażenia nabierają znaczenia w zależności od kontekstu.

6.3. Dyskurs naukowy

Funkcja referencyjna odgrywa również ważną rolę w dyskursie naukowym. W dyskursie naukowym‚ celem jest precyzyjne i jednoznaczne opisanie zjawisk i procesów‚ a także przedstawienie wyników badań. W dyskursie naukowym używane są głównie odniesienia denotatywne‚ ale także odniesienia kontekstowe‚ które pozwalają na budowanie spójnego i logicznego opisu zjawisk.

W dyskursie naukowym‚ ważne jest‚ aby słowa i wyrażenia miały jasne i jednoznaczne znaczenie. Używane są często terminy specjalistyczne‚ które odnoszą się do konkretnych pojęć i zjawisk. Na przykład‚ w pracy naukowej o fizyce‚ użycie terminu „energia” odnosi się do konkretnego pojęcia fizycznego‚ a nie do innych pojęć‚ takich jak siła lub praca.

W dyskursie naukowym‚ ważne jest również‚ aby informacje były przekazywane w sposób zwięzły i logiczny. Używane są często struktury logiczne‚ takie jak definicje‚ tezy‚ argumenty i wnioski‚ które pozwalają na uporządkowanie informacji i na łatwiejsze ich zrozumienie.

Funkcja referencyjna w dyskursie naukowym ma na celu ułatwienie odbiorcy zrozumienie i zweryfikowanie informacji. Dzięki precyzyjnemu odniesieniu się do rzeczywistości‚ dyskurs naukowy pozwala na budowanie wiedzy i na rozwój nauki.

7. Podsumowanie

Funkcja referencyjna języka jest kluczową cechą‚ która pozwala nam na komunikację o rzeczywistości. Dzięki funkcji referencyjnej możemy odnosić się do przedmiotów‚ osób‚ zdarzeń‚ pojęć i innych elementów świata zewnętrznego‚ dzieląc się informacjami i budując wspólne zrozumienie.

Funkcja referencyjna opiera się na kilku kluczowych elementach‚ w tym⁚ mówcy‚ słuchaczu‚ odniesieniu i rzeczywistości. Mówca wybiera słowa i wyrażenia‚ aby odnieść się do konkretnego elementu rzeczywistości‚ a słuchacz interpretuje te słowa i wyrażenia‚ aby zrozumieć‚ do czego odnosi się mówca.

Odniesienia w funkcji referencyjnej można podzielić na dwa główne typy⁚ odniesienia denotatywne‚ które są oparte na dosłownym znaczeniu słów‚ i odniesienia kontekstowe‚ które zależą od kontekstu komunikacji.

Funkcja referencyjna odgrywa różną rolę w zależności od typu dyskursu. W dyskursie informacyjnym‚ funkcja referencyjna jest dominująca‚ podczas gdy w dyskursie literackim i naukowym odgrywa bardziej subtelną rolę.

Zrozumienie funkcji referencyjnej języka jest niezbędne do efektywnej komunikacji i do budowania wspólnego obrazu świata.