Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․
Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․ Koncepcja ewolucji nie jest nowa, a jej początki sięgają starożytności․ Już w IV wieku p․n․e․ Arystoteles, grecki filozof i uczony, rozważał możliwości zmian w świecie przyrody, choć jego poglądy na ten temat były dalekie od współczesnego rozumienia ewolucji․ Dopiero w XVII i XVIII wieku, wraz z rozwojem nauk przyrodniczych, zaczęto formułować bardziej spójne teorie ewolucyjne․ Kluczowe postaci w rozwoju tych teorii to Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, Jean-Baptiste Lamarck oraz Alfred Russel Wallace i Karol Darwin․ Ich prace zapoczątkowały rewolucję w myśleniu o pochodzeniu i rozwoju życia na Ziemi, a ich teorie, choć nie zawsze pozbawione błędów, stanowiły podstawę dla współczesnej teorii ewolucji․
Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․ Koncepcja ewolucji nie jest nowa, a jej początki sięgają starożytności․ Już w IV wieku p․n․e․ Arystoteles, grecki filozof i uczony, rozważał możliwości zmian w świecie przyrody, choć jego poglądy na ten temat były dalekie od współczesnego rozumienia ewolucji․ Dopiero w XVII i XVIII wieku, wraz z rozwojem nauk przyrodniczych, zaczęto formułować bardziej spójne teorie ewolucyjne․ Kluczowe postaci w rozwoju tych teorii to Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, Jean-Baptiste Lamarck oraz Alfred Russel Wallace i Karol Darwin․ Ich prace zapoczątkowały rewolucję w myśleniu o pochodzeniu i rozwoju życia na Ziemi, a ich teorie, choć nie zawsze pozbawione błędów, stanowiły podstawę dla współczesnej teorii ewolucji․
Pomimo braku pełnego zrozumienia mechanizmów ewolucji, już w starożytności pojawiły się koncepcje, które w pewnym stopniu przewidywały późniejsze teorie․ Arystoteles, w swojej koncepcji „drabiny bytów”, uporządkował organizmy według ich złożoności, od najprostszych po najbardziej złożone․ Uważał, że organizmy są niezmienne i zajmują stałe miejsce na tej drabinie․ Choć jego pogląd był statyczny, stanowił punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․ W XVIII wieku Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle”, przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie, sugerując, że środowisko może wpływać na ich cechy․ Buffon, choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, podważył dogmat o niezmienności gatunków, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․ Koncepcja ewolucji nie jest nowa, a jej początki sięgają starożytności․ Już w IV wieku p․n․e․ Arystoteles, grecki filozof i uczony, rozważał możliwości zmian w świecie przyrody, choć jego poglądy na ten temat były dalekie od współczesnego rozumienia ewolucji․ Dopiero w XVII i XVIII wieku, wraz z rozwojem nauk przyrodniczych, zaczęto formułować bardziej spójne teorie ewolucyjne․ Kluczowe postaci w rozwoju tych teorii to Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, Jean-Baptiste Lamarck oraz Alfred Russel Wallace i Karol Darwin․ Ich prace zapoczątkowały rewolucję w myśleniu o pochodzeniu i rozwoju życia na Ziemi, a ich teorie, choć nie zawsze pozbawione błędów, stanowiły podstawę dla współczesnej teorii ewolucji․
Pomimo braku pełnego zrozumienia mechanizmów ewolucji, już w starożytności pojawiły się koncepcje, które w pewnym stopniu przewidywały późniejsze teorie․ Arystoteles, w swojej koncepcji „drabiny bytów”, uporządkował organizmy według ich złożoności, od najprostszych po najbardziej złożone․ Uważał, że organizmy są niezmienne i zajmują stałe miejsce na tej drabinie․ Choć jego pogląd był statyczny, stanowił punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․ W XVIII wieku Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle”, przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie, sugerując, że środowisko może wpływać na ich cechy․ Buffon, choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, podważył dogmat o niezmienności gatunków, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
2․1․ Arystoteles i koncepcja „drabiny bytów”
Arystoteles, jeden z najwybitniejszych filozofów starożytnej Grecji, stworzył system klasyfikacji organizmów, który opierał się na ich złożoności․ Według niego, organizmy żywe można uszeregować na „drabinie bytów”, zaczynając od najprostszych, takich jak rośliny, a kończąc na najbardziej złożonych, czyli człowieku․ Arystoteles uważał, że każde stworzenie zajmuje stałe miejsce na tej drabinie i nie może się przemieszczać․ Jego koncepcja była statyczna, nie uwzględniała możliwości ewolucji, ale stanowiła ważny punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․
Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․ Koncepcja ewolucji nie jest nowa, a jej początki sięgają starożytności․ Już w IV wieku p․n․e․ Arystoteles, grecki filozof i uczony, rozważał możliwości zmian w świecie przyrody, choć jego poglądy na ten temat były dalekie od współczesnego rozumienia ewolucji․ Dopiero w XVII i XVIII wieku, wraz z rozwojem nauk przyrodniczych, zaczęto formułować bardziej spójne teorie ewolucyjne․ Kluczowe postaci w rozwoju tych teorii to Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, Jean-Baptiste Lamarck oraz Alfred Russel Wallace i Karol Darwin․ Ich prace zapoczątkowały rewolucję w myśleniu o pochodzeniu i rozwoju życia na Ziemi, a ich teorie, choć nie zawsze pozbawione błędów, stanowiły podstawę dla współczesnej teorii ewolucji․
Pomimo braku pełnego zrozumienia mechanizmów ewolucji, już w starożytności pojawiły się koncepcje, które w pewnym stopniu przewidywały późniejsze teorie․ Arystoteles, w swojej koncepcji „drabiny bytów”, uporządkował organizmy według ich złożoności, od najprostszych po najbardziej złożone․ Uważał, że organizmy są niezmienne i zajmują stałe miejsce na tej drabinie․ Choć jego pogląd był statyczny, stanowił punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․ W XVIII wieku Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle”, przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie, sugerując, że środowisko może wpływać na ich cechy․ Buffon, choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, podważył dogmat o niezmienności gatunków, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
2․1․ Arystoteles i koncepcja „drabiny bytów”
Arystoteles, jeden z najwybitniejszych filozofów starożytnej Grecji, stworzył system klasyfikacji organizmów, który opierał się na ich złożoności․ Według niego, organizmy żywe można uszeregować na „drabinie bytów”, zaczynając od najprostszych, takich jak rośliny, a kończąc na najbardziej złożonych, czyli człowieku․ Arystoteles uważał, że każde stworzenie zajmuje stałe miejsce na tej drabinie i nie może się przemieszczać․ Jego koncepcja była statyczna, nie uwzględniała możliwości ewolucji, ale stanowiła ważny punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․
2․2․ Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon⁚ Pierwsze koncepcje zmian w przyrodzie
Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, był francuskim przyrodnikiem, który w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle” (Historia naturalna) przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie․ Buffon argumentował, że środowisko może wpływać na cechy organizmów, prowadząc do ich adaptacji․ Choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, jego praca była znaczącym krokiem w kierunku zrozumienia zmienności życia na Ziemi․ Buffon podważył dogmat o niezmienności gatunków, który panował wówczas w nauce, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․ Koncepcja ewolucji nie jest nowa, a jej początki sięgają starożytności․ Już w IV wieku p․n․e․ Arystoteles, grecki filozof i uczony, rozważał możliwości zmian w świecie przyrody, choć jego poglądy na ten temat były dalekie od współczesnego rozumienia ewolucji․ Dopiero w XVII i XVIII wieku, wraz z rozwojem nauk przyrodniczych, zaczęto formułować bardziej spójne teorie ewolucyjne․ Kluczowe postaci w rozwoju tych teorii to Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, Jean-Baptiste Lamarck oraz Alfred Russel Wallace i Karol Darwin․ Ich prace zapoczątkowały rewolucję w myśleniu o pochodzeniu i rozwoju życia na Ziemi, a ich teorie, choć nie zawsze pozbawione błędów, stanowiły podstawę dla współczesnej teorii ewolucji․
Pomimo braku pełnego zrozumienia mechanizmów ewolucji, już w starożytności pojawiły się koncepcje, które w pewnym stopniu przewidywały późniejsze teorie․ Arystoteles, w swojej koncepcji „drabiny bytów”, uporządkował organizmy według ich złożoności, od najprostszych po najbardziej złożone․ Uważał, że organizmy są niezmienne i zajmują stałe miejsce na tej drabinie․ Choć jego pogląd był statyczny, stanowił punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․ W XVIII wieku Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle”, przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie, sugerując, że środowisko może wpływać na ich cechy․ Buffon, choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, podważył dogmat o niezmienności gatunków, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
2․1․ Arystoteles i koncepcja „drabiny bytów”
Arystoteles, jeden z najwybitniejszych filozofów starożytnej Grecji, stworzył system klasyfikacji organizmów, który opierał się na ich złożoności․ Według niego, organizmy żywe można uszeregować na „drabinie bytów”, zaczynając od najprostszych, takich jak rośliny, a kończąc na najbardziej złożonych, czyli człowieku․ Arystoteles uważał, że każde stworzenie zajmuje stałe miejsce na tej drabinie i nie może się przemieszczać․ Jego koncepcja była statyczna, nie uwzględniała możliwości ewolucji, ale stanowiła ważny punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․
2․2․ Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon⁚ Pierwsze koncepcje zmian w przyrodzie
Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, był francuskim przyrodnikiem, który w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle” (Historia naturalna) przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie․ Buffon argumentował, że środowisko może wpływać na cechy organizmów, prowadząc do ich adaptacji․ Choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, jego praca była znaczącym krokiem w kierunku zrozumienia zmienności życia na Ziemi․ Buffon podważył dogmat o niezmienności gatunków, który panował wówczas w nauce, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
W XIX wieku nastąpił znaczący postęp w rozwoju teorii ewolucji․ Jean-Baptiste Lamarck, francuski przyrodnik, przedstawił teorię dziedziczenia cech nabytych, która zakładała, że cechy rozwijane przez organizmy w ciągu ich życia mogą być przekazywane potomstwu․ Choć teoria Lamarcka była błędna, stanowiła ważny krok w kierunku zrozumienia mechanizmów ewolucji․ Niezależnie od siebie, Alfred Russel Wallace i Karol Darwin opracowali teorię doboru naturalnego, która wyjaśniała, jak organizmy najlepiej przystosowane do środowiska mają większe szanse na przeżycie i rozmnażanie się, przekazując swoje korzystne cechy potomstwu․
Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․ Koncepcja ewolucji nie jest nowa, a jej początki sięgają starożytności․ Już w IV wieku p․n․e․ Arystoteles, grecki filozof i uczony, rozważał możliwości zmian w świecie przyrody, choć jego poglądy na ten temat były dalekie od współczesnego rozumienia ewolucji․ Dopiero w XVII i XVIII wieku, wraz z rozwojem nauk przyrodniczych, zaczęto formułować bardziej spójne teorie ewolucyjne․ Kluczowe postaci w rozwoju tych teorii to Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, Jean-Baptiste Lamarck oraz Alfred Russel Wallace i Karol Darwin․ Ich prace zapoczątkowały rewolucję w myśleniu o pochodzeniu i rozwoju życia na Ziemi, a ich teorie, choć nie zawsze pozbawione błędów, stanowiły podstawę dla współczesnej teorii ewolucji․
Pomimo braku pełnego zrozumienia mechanizmów ewolucji, już w starożytności pojawiły się koncepcje, które w pewnym stopniu przewidywały późniejsze teorie․ Arystoteles, w swojej koncepcji „drabiny bytów”, uporządkował organizmy według ich złożoności, od najprostszych po najbardziej złożone․ Uważał, że organizmy są niezmienne i zajmują stałe miejsce na tej drabinie․ Choć jego pogląd był statyczny, stanowił punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․ W XVIII wieku Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle”, przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie, sugerując, że środowisko może wpływać na ich cechy․ Buffon, choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, podważył dogmat o niezmienności gatunków, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
2․1․ Arystoteles i koncepcja „drabiny bytów”
Arystoteles, jeden z najwybitniejszych filozofów starożytnej Grecji, stworzył system klasyfikacji organizmów, który opierał się na ich złożoności․ Według niego, organizmy żywe można uszeregować na „drabinie bytów”, zaczynając od najprostszych, takich jak rośliny, a kończąc na najbardziej złożonych, czyli człowieku․ Arystoteles uważał, że każde stworzenie zajmuje stałe miejsce na tej drabinie i nie może się przemieszczać․ Jego koncepcja była statyczna, nie uwzględniała możliwości ewolucji, ale stanowiła ważny punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․
2․2․ Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon⁚ Pierwsze koncepcje zmian w przyrodzie
Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, był francuskim przyrodnikiem, który w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle” (Historia naturalna) przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie․ Buffon argumentował, że środowisko może wpływać na cechy organizmów, prowadząc do ich adaptacji․ Choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, jego praca była znaczącym krokiem w kierunku zrozumienia zmienności życia na Ziemi․ Buffon podważył dogmat o niezmienności gatunków, który panował wówczas w nauce, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
W XIX wieku nastąpił znaczący postęp w rozwoju teorii ewolucji․ Jean-Baptiste Lamarck, francuski przyrodnik, przedstawił teorię dziedziczenia cech nabytych, która zakładała, że cechy rozwijane przez organizmy w ciągu ich życia mogą być przekazywane potomstwu․ Choć teoria Lamarcka była błędna, stanowiła ważny krok w kierunku zrozumienia mechanizmów ewolucji․ Niezależnie od siebie, Alfred Russel Wallace i Karol Darwin opracowali teorię doboru naturalnego, która wyjaśniała, jak organizmy najlepiej przystosowane do środowiska mają większe szanse na przeżycie i rozmnażanie się, przekazując swoje korzystne cechy potomstwu․
3․1․ Jean-Baptiste Lamarck i teoria dziedziczenia cech nabytych
Jean-Baptiste Lamarck, francuski przyrodnik, był jednym z pierwszych naukowców, którzy stworzyli spójną teorię ewolucji․ W swojej pracy „Philosophie zoologique” (Filozofia zoologiczna) przedstawił teorię dziedziczenia cech nabytych․ Lamarck uważał, że organizmy w ciągu swojego życia rozwijają cechy adaptacyjne w odpowiedzi na potrzeby środowiska, a te cechy są następnie przekazywane potomstwu․ Przykładowo, żyrafa rozwinęła długą szyję, ponieważ musiała sięgać po liście na wysokich drzewach․ Choć teoria Lamarcka była błędna, ponieważ cechy nabyte nie są przekazywane genetycznie, stanowiła ważny krok w kierunku zrozumienia mechanizmów ewolucji․ Lamarck jako pierwszy zaproponował mechanizm, który wyjaśniał, jak organizmy mogą się zmieniać w czasie․
Ewolucja⁚ Podróż przez historię nauki
1․ Wprowadzenie
Ewolucja, proces zmian w cechach organizmów na przestrzeni pokoleń, jest jednym z najważniejszych i najbardziej fundamentalnych pojęć w biologii․ Jej zrozumienie pozwala nam wyjaśnić różnorodność życia na Ziemi, a także zrozumieć, jak organizmy dostosowują się do zmieniającego się środowiska․ Koncepcja ewolucji nie jest nowa, a jej początki sięgają starożytności․ Już w IV wieku p․n․e․ Arystoteles, grecki filozof i uczony, rozważał możliwości zmian w świecie przyrody, choć jego poglądy na ten temat były dalekie od współczesnego rozumienia ewolucji․ Dopiero w XVII i XVIII wieku, wraz z rozwojem nauk przyrodniczych, zaczęto formułować bardziej spójne teorie ewolucyjne․ Kluczowe postaci w rozwoju tych teorii to Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, Jean-Baptiste Lamarck oraz Alfred Russel Wallace i Karol Darwin․ Ich prace zapoczątkowały rewolucję w myśleniu o pochodzeniu i rozwoju życia na Ziemi, a ich teorie, choć nie zawsze pozbawione błędów, stanowiły podstawę dla współczesnej teorii ewolucji․
2․ Wczesne koncepcje ewolucji
Pomimo braku pełnego zrozumienia mechanizmów ewolucji, już w starożytności pojawiły się koncepcje, które w pewnym stopniu przewidywały późniejsze teorie․ Arystoteles, w swojej koncepcji „drabiny bytów”, uporządkował organizmy według ich złożoności, od najprostszych po najbardziej złożone․ Uważał, że organizmy są niezmienne i zajmują stałe miejsce na tej drabinie․ Choć jego pogląd był statyczny, stanowił punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․ W XVIII wieku Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle”, przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie, sugerując, że środowisko może wpływać na ich cechy․ Buffon, choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, podważył dogmat o niezmienności gatunków, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
2․1․ Arystoteles i koncepcja „drabiny bytów”
Arystoteles, jeden z najwybitniejszych filozofów starożytnej Grecji, stworzył system klasyfikacji organizmów, który opierał się na ich złożoności․ Według niego, organizmy żywe można uszeregować na „drabinie bytów”, zaczynając od najprostszych, takich jak rośliny, a kończąc na najbardziej złożonych, czyli człowieku․ Arystoteles uważał, że każde stworzenie zajmuje stałe miejsce na tej drabinie i nie może się przemieszczać․ Jego koncepcja była statyczna, nie uwzględniała możliwości ewolucji, ale stanowiła ważny punkt wyjścia dla późniejszych rozważań na temat zmienności organizmów․
2․2․ Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon⁚ Pierwsze koncepcje zmian w przyrodzie
Georges-Louis Leclerc, hrabia de Buffon, był francuskim przyrodnikiem, który w swojej monumentalnej pracy „Histoire naturelle” (Historia naturalna) przedstawił dowody na zmienność gatunków w czasie․ Buffon argumentował, że środowisko może wpływać na cechy organizmów, prowadząc do ich adaptacji․ Choć nie stworzył pełnej teorii ewolucji, jego praca była znaczącym krokiem w kierunku zrozumienia zmienności życia na Ziemi․ Buffon podważył dogmat o niezmienności gatunków, który panował wówczas w nauce, otwierając drogę dla późniejszych badań nad ewolucją․
3․ Rozwój teorii ewolucji
W XIX wieku nastąpił znaczący postęp w rozwoju teorii ewolucji․ Jean-Baptiste Lamarck, francuski przyrodnik, przedstawił teorię dziedziczenia cech nabytych, która zakładała, że cechy rozwijane przez organizmy w ciągu ich życia mogą być przekazywane potomstwu․ Choć teoria Lamarcka była błędna, stanowiła ważny krok w kierunku zrozumienia mechanizmów ewolucji․ Niezależnie od siebie, Alfred Russel Wallace i Karol Darwin opracowali teorię doboru naturalnego, która wyjaśniała, jak organizmy najlepiej przystosowane do środowiska mają większe szanse na przeżycie i rozmnażanie się, przekazując swoje korzystne cechy potomstwu․
3․1․ Jean-Baptiste Lamarck i teoria dziedziczenia cech nabytych
Jean-Baptiste Lamarck, francuski przyrodnik, był jednym z pierwszych naukowców, którzy stworzyli spójną teorię ewolucji․ W swojej pracy „Philosophie zoologique” (Filozofia zoologiczna) przedstawił teorię dziedziczenia cech nabytych․ Lamarck uważał, że organizmy w ciągu swojego życia rozwijają cechy adaptacyjne w odpowiedzi na potrzeby środowiska, a te cechy są następnie przekazywane potomstwu․ Przykładowo, żyrafa rozwinęła długą szyję, ponieważ musiała sięgać po liście na wysokich drzewach․ Choć teoria Lamarcka była błędna, ponieważ cechy nabyte nie są przekazywane genetycznie, stanowiła ważny krok w kierunku zrozumienia mechanizmów ewolucji․ Lamarck jako pierwszy zaproponował mechanizm, który wyjaśniał, jak organizmy mogą się zmieniać w czasie․
3․2․ Alfred Russel Wallace i teoria doboru naturalnego
Alfred Russel Wallace, brytyjski przyrodnik, niezależnie od Karola Darwina opracował teorię doboru naturalnego․ Wallace, pracując na terenach Azji Południowo-Wschodniej, zauważył, że organizmy różnią się między sobą i że te najlepiej przystosowane do środowiska mają większe szanse na przeżycie i rozmnażanie się․ W 1858 roku Wallace wysłał swój artykuł do Darwina, który pracował nad podobną teorią od lat․ Odkrycie Wallace’a skłoniło Darwina do opublikowania swojej pracy „O pochodzeniu gatunków”, która stała się fundamentem współczesnej biologii ewolucyjnej․