Barok: Epoka Przemian i Ekspresji

Barok, okres w historii sztuki i kultury europejskiej trwający od końca XVI do XVIII wieku, charakteryzuje się dynamicznym rozwojem i głębokimi przemianami. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Manieryzm jako Przejście

Manieryzm, choć często traktowany jako styl przejściowy, wprowadził ważne elementy, które zostały rozwojone w baroku. Odwrócenie się od klasycznych kanonów piękna, poszukiwanie dramatyzmu i dynamicznych kompozycji, a także użycie intensywnych kolorów i kontrastów stanowiły podstawę dla rozwoju baroku. Manieryzm był jakby mostkiem pomiędzy Renesansem a barokiem, otwierając drogę do nowych form wyrażania się i nowych sposobów postrzegania świata.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Manieryzm jako Przejście

Manieryzm, choć często traktowany jako styl przejściowy, wprowadził ważne elementy, które zostały rozwojone w baroku. Odwrócenie się od klasycznych kanonów piękna, poszukiwanie dramatyzmu i dynamicznych kompozycji, a także użycie intensywnych kolorów i kontrastów stanowiły podstawę dla rozwoju baroku. Manieryzm był jakby mostkiem pomiędzy Renesansem a barokiem, otwierając drogę do nowych form wyrażania się i nowych sposobów postrzegania świata.

Barok jako Epoka Przemian

Barok był epoką głębokich przemian w wszystkich dziedzinach życia społecznego i kulturalnego. Reformacja i Kontrreformacja wprowadziły nowe idee religijne, które wpłynęły na sztukę i architekturę. Rozwój nauki i techniki przyczynił się do zmian w postrzeganiu świata i wprowadził nowe sposoby myślenia. W tym kontekście barok stał się odzwierciedleniem tych przemian, wyrażając się w nowych formach artystycznych i nowych sposobach wyrażania się.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Manieryzm jako Przejście

Manieryzm, choć często traktowany jako styl przejściowy, wprowadził ważne elementy, które zostały rozwojone w baroku; Odwrócenie się od klasycznych kanonów piękna, poszukiwanie dramatyzmu i dynamicznych kompozycji, a także użycie intensywnych kolorów i kontrastów stanowiły podstawę dla rozwoju baroku. Manieryzm był jakby mostkiem pomiędzy Renesansem a barokiem, otwierając drogę do nowych form wyrażania się i nowych sposobów postrzegania świata.

Barok jako Epoka Przemian

Barok był epoką głębokich przemian w wszystkich dziedzinach życia społecznego i kulturalnego. Reformacja i Kontrreformacja wprowadziły nowe idee religijne, które wpłynęły na sztukę i architekturę. Rozwój nauki i techniki przyczynił się do zmian w postrzeganiu świata i wprowadził nowe sposoby myślenia. W tym kontekście barok stał się odzwierciedleniem tych przemian, wyrażając się w nowych formach artystycznych i nowych sposobach wyrażania się.

Barok Wczesny (1580-1630)

Barok wczesny, zwany także barokiem manierystycznym, charakteryzował się kontynuacją pewnych cech Manieryzmu, takich jak deformacja form, wyrafinowanie i poszukiwanie efektów wizualnych. Jednak już w tym okresie pojawiają się nowe elementy, charakterystyczne dla baroku, takie jak dramaturgia, ruch i ekspresja. Barok wczesny był epoką eksperymentów i poszukiwań nowych form wyrażania się, przygotowując grunt pod pełny rozwoj baroku w kolejnych okresach.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Manieryzm jako Przejście

Manieryzm, choć często traktowany jako styl przejściowy, wprowadził ważne elementy, które zostały rozwojone w baroku. Odwrócenie się od klasycznych kanonów piękna, poszukiwanie dramatyzmu i dynamicznych kompozycji, a także użycie intensywnych kolorów i kontrastów stanowiły podstawę dla rozwoju baroku. Manieryzm był jakby mostkiem pomiędzy Renesansem a barokiem, otwierając drogę do nowych form wyrażania się i nowych sposobów postrzegania świata.

Barok jako Epoka Przemian

Barok był epoką głębokich przemian w wszystkich dziedzinach życia społecznego i kulturalnego. Reformacja i Kontrreformacja wprowadziły nowe idee religijne, które wpłynęły na sztukę i architekturę. Rozwój nauki i techniki przyczynił się do zmian w postrzeganiu świata i wprowadził nowe sposoby myślenia. W tym kontekście barok stał się odzwierciedleniem tych przemian, wyrażając się w nowych formach artystycznych i nowych sposobach wyrażania się.

Barok Wczesny (1580-1630)

Barok wczesny, zwany także barokiem manierystycznym, charakteryzował się kontynuacją pewnych cech Manieryzmu, takich jak deformacja form, wyrafinowanie i poszukiwanie efektów wizualnych. Jednak już w tym okresie pojawiają się nowe elementy, charakterystyczne dla baroku, takie jak dramaturgia, ruch i ekspresja. Barok wczesny był epoką eksperymentów i poszukiwań nowych form wyrażania się, przygotowując grunt pod pełny rozwoj baroku w kolejnych okresach.

Barok Wysoki (1630-1680)

Barok wysoki to okres pełnej dojrzałości baroku. Charakteryzuje się on jeszcze większą ekspresją, dramatyzmem i intensywnością. W tym okresie pojawiły się najbardziej znamienite dzieła barokowe, takie jak np. “David” Michelangelo Buonarrotiego czy “Święta Rodzina” Rubensa. Barok wysoki to era wielkich mistrzów, którzy doskonale opanowali technikę i stylistykę baroku, tworząc dzieła o niezwykłej siłę wyrazu.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Manieryzm jako Przejście

Manieryzm, choć często traktowany jako styl przejściowy, wprowadził ważne elementy, które zostały rozwojone w baroku. Odwrócenie się od klasycznych kanonów piękna, poszukiwanie dramatyzmu i dynamicznych kompozycji, a także użycie intensywnych kolorów i kontrastów stanowiły podstawę dla rozwoju baroku. Manieryzm był jakby mostkiem pomiędzy Renesansem a barokiem, otwierając drogę do nowych form wyrażania się i nowych sposobów postrzegania świata;

Barok jako Epoka Przemian

Barok był epoką głębokich przemian w wszystkich dziedzinach życia społecznego i kulturalnego. Reformacja i Kontrreformacja wprowadziły nowe idee religijne, które wpłynęły na sztukę i architekturę; Rozwój nauki i techniki przyczynił się do zmian w postrzeganiu świata i wprowadził nowe sposoby myślenia. W tym kontekście barok stał się odzwierciedleniem tych przemian, wyrażając się w nowych formach artystycznych i nowych sposobach wyrażania się.

Barok Wczesny (1580-1630)

Barok wczesny, zwany także barokiem manierystycznym, charakteryzował się kontynuacją pewnych cech Manieryzmu, takich jak deformacja form, wyrafinowanie i poszukiwanie efektów wizualnych. Jednak już w tym okresie pojawiają się nowe elementy, charakterystyczne dla baroku, takie jak dramaturgia, ruch i ekspresja. Barok wczesny był epoką eksperymentów i poszukiwań nowych form wyrażania się, przygotowując grunt pod pełny rozwoj baroku w kolejnych okresach.

Barok Wysoki (1630-1680)

Barok wysoki to okres pełnej dojrzałości baroku. Charakteryzuje się on jeszcze większą ekspresją, dramatyzmem i intensywnością. W tym okresie pojawiły się najbardziej znamienite dzieła barokowe, takie jak np. “David” Michelangelo Buonarrotiego czy “Święta Rodzina” Rubensa. Barok wysoki to era wielkich mistrzów, którzy doskonale opanowali technikę i stylistykę baroku, tworząc dzieła o niezwykłej siłę wyrazu.

Barok Późny (1680-1750)

Barok późny, zwany także barokiem późnym, charakteryzował się pewnym odstąpieniem od ekstremalnej ekspresji baroku wysokiego. W tym okresie pojawia się większa subtelność i elegancja w sztuce. Barok późny był epoką przejściową, przygotowującą grunt pod nowy styl artystyczny ⸺ Rokoko. W tym okresie pojawiają się nowe trendy w sztuce, takie jak np. rozkwit malarstwa portretowego i krajobrazowego.

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze; Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Manieryzm jako Przejście

Manieryzm, choć często traktowany jako styl przejściowy, wprowadził ważne elementy, które zostały rozwojone w baroku. Odwrócenie się od klasycznych kanonów piękna, poszukiwanie dramatyzmu i dynamicznych kompozycji, a także użycie intensywnych kolorów i kontrastów stanowiły podstawę dla rozwoju baroku. Manieryzm był jakby mostkiem pomiędzy Renesansem a barokiem, otwierając drogę do nowych form wyrażania się i nowych sposobów postrzegania świata.

Barok jako Epoka Przemian

Barok był epoką głębokich przemian w wszystkich dziedzinach życia społecznego i kulturalnego. Reformacja i Kontrreformacja wprowadziły nowe idee religijne, które wpłynęły na sztukę i architekturę. Rozwój nauki i techniki przyczynił się do zmian w postrzeganiu świata i wprowadził nowe sposoby myślenia. W tym kontekście barok stał się odzwierciedleniem tych przemian, wyrażając się w nowych formach artystycznych i nowych sposobach wyrażania się.

Barok Wczesny (1580-1630)

Barok wczesny, zwany także barokiem manierystycznym, charakteryzował się kontynuacją pewnych cech Manieryzmu, takich jak deformacja form, wyrafinowanie i poszukiwanie efektów wizualnych. Jednak już w tym okresie pojawiają się nowe elementy, charakterystyczne dla baroku, takie jak dramaturgia, ruch i ekspresja. Barok wczesny był epoką eksperymentów i poszukiwań nowych form wyrażania się, przygotowując grunt pod pełny rozwoj baroku w kolejnych okresach.

Barok Wysoki (1630-1680)

Barok wysoki to okres pełnej dojrzałości baroku. Charakteryzuje się on jeszcze większą ekspresją, dramatyzmem i intensywnością. W tym okresie pojawiły się najbardziej znamienite dzieła barokowe, takie jak np. “David” Michelangelo Buonarrotiego czy “Święta Rodzina” Rubensa. Barok wysoki to era wielkich mistrzów, którzy doskonale opanowali technikę i stylistykę baroku, tworząc dzieła o niezwykłej siłę wyrazu.

Barok Późny (1680-1750)

Barok późny, zwany także barokiem późnym, charakteryzował się pewnym odstąpieniem od ekstremalnej ekspresji baroku wysokiego. W tym okresie pojawia się większa subtelność i elegancja w sztuce. Barok późny był epoką przejściową, przygotowującą grunt pod nowy styl artystyczny ⸺ Rokoko. W tym okresie pojawiają się nowe trendy w sztuce, takie jak np; rozkwit malarstwa portretowego i krajobrazowego.

Przejście do Rokoko

Barok późny stopniowo ewoluował w kierunku nowego stylu ー Rokoko. Rokoko, które rozwinęło się w pierwszej połowie XVIII wieku, charakteryzowało się lekkością, gracją i fantazją. W odróżnieniu od baroku, który był styl monumentalny i pełen dramatyzmu, Rokoko był styl subtelny i pełen wytworności. Przejście od baroku do Rokoko było stopniowe i charakteryzowało się stopniowym zanikaniem elementów barokowych i pojawianiem się nowych cech stylistycznych, charakterystycznych dla Rokoko.

Barok⁚ Epoka Przemian i Ekspresji

Wprowadzenie

Barok, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, stanowi okres niezwykłej dynamiki w sztuce i kulturze. Epoka ta, naznaczona gwałtownymi zmianami społecznymi, politycznymi i religijnymi, pozostawiła niezatarty ślad w historii świata. Barok, w odróżnieniu od harmonijnego i statycznego Renesansu, charakteryzuje się ekspresją, dramatyzmem i intensywnością, odzwierciedlając burzliwe czasy, w których się rozwijał. W tym kontekście istotne jest rozróżnienie trzech głównych etapów baroku⁚ baroku wczesnego, baroku wysokiego i baroku późnego, które charakteryzują się odmiennymi cechami stylistycznymi i kontekstami historycznymi.

Rozwój Baroku⁚ Od Manieryzmu do Rokoko

Barok, jako ruch artystyczny i kulturalny, nie pojawił się z nikąd. Był wynikiem ewolucji stylów sztuki poprzednich epok, zwłaszcza Manieryzmu. Manieryzm, rozwijający się w XVI wieku, był reakcją na harmonię i idealizm Renesansu. Charakteryzował się wyrafinowaniem, deformacją form i poszukiwaniem nowych sposobów wyrażania się. Manieryzm przygotował grunt pod barok, otwierając drogę do ekspresji, dramatyzmu i intensywności, które stana się głównymi cechami baroku.

Manieryzm jako Przejście

Manieryzm, choć często traktowany jako styl przejściowy, wprowadził ważne elementy, które zostały rozwojone w baroku. Odwrócenie się od klasycznych kanonów piękna, poszukiwanie dramatyzmu i dynamicznych kompozycji, a także użycie intensywnych kolorów i kontrastów stanowiły podstawę dla rozwoju baroku. Manieryzm był jakby mostkiem pomiędzy Renesansem a barokiem, otwierając drogę do nowych form wyrażania się i nowych sposobów postrzegania świata.

Barok jako Epoka Przemian

Barok był epoką głębokich przemian w wszystkich dziedzinach życia społecznego i kulturalnego. Reformacja i Kontrreformacja wprowadziły nowe idee religijne, które wpłynęły na sztukę i architekturę. Rozwój nauki i techniki przyczynił się do zmian w postrzeganiu świata i wprowadził nowe sposoby myślenia. W tym kontekście barok stał się odzwierciedleniem tych przemian, wyrażając się w nowych formach artystycznych i nowych sposobach wyrażania się.

Barok Wczesny (1580-1630)

Barok wczesny, zwany także barokiem manierystycznym, charakteryzował się kontynuacją pewnych cech Manieryzmu, takich jak deformacja form, wyrafinowanie i poszukiwanie efektów wizualnych. Jednak już w tym okresie pojawiają się nowe elementy, charakterystyczne dla baroku, takie jak dramaturgia, ruch i ekspresja. Barok wczesny był epoką eksperymentów i poszukiwań nowych form wyrażania się, przygotowując grunt pod pełny rozwoj baroku w kolejnych okresach.

Barok Wysoki (1630-1680)

Barok wysoki to okres pełnej dojrzałości baroku. Charakteryzuje się on jeszcze większą ekspresją, dramatyzmem i intensywnością. W tym okresie pojawiły się najbardziej znamienite dzieła barokowe, takie jak np. “David” Michelangelo Buonarrotiego czy “Święta Rodzina” Rubensa. Barok wysoki to era wielkich mistrzów, którzy doskonale opanowali technikę i stylistykę baroku, tworząc dzieła o niezwykłej siłę wyrazu.

Barok Późny (1680-1750)

Barok późny, zwany także barokiem późnym, charakteryzował się pewnym odstąpieniem od ekstremalnej ekspresji baroku wysokiego. W tym okresie pojawia się większa subtelność i elegancja w sztuce. Barok późny był epoką przejściową, przygotowującą grunt pod nowy styl artystyczny ⸺ Rokoko. W tym okresie pojawiają się nowe trendy w sztuce, takie jak np. rozkwit malarstwa portretowego i krajobrazowego.

Przejście do Rokoko

Barok późny stopniowo ewoluował w kierunku nowego stylu ⸺ Rokoko. Rokoko, które rozwinęło się w pierwszej połowie XVIII wieku, charakteryzowało się lekkością, gracją i fantazją. W odróżnieniu od baroku, który był styl monumentalny i pełen dramatyzmu, Rokoko był styl subtelny i pełen wytworności. Przejście od baroku do Rokoko było stopniowe i charakteryzowało się stopniowym zanikaniem elementów barokowych i pojawianiem się nowych cech stylistycznych, charakterystycznych dla Rokoko.

Charakterystyka Baroku

Barok to epoka pełna kontrastów i napięć. W sztuce barokowej dominuje ekspresja, dramaturgia i ruch. Charakterystyczne są dynamiczne kompozycje, intensywne kolory, kontrasty światła i cienia, a także bogata ornamentacja. Barok to epoka wielkich projektów, monumentalnych budowli i monumentalnych dzieł sztuki. W architekkturze barokowej dominują kolumny, kopuły, a także bogate dekoracje rzeźbiarskie i malarskie. W malarstwie barokowym dominuje dramaturgia, ruch i ekspresja. Barok to epoka Rubensa, Caravaggia i Rembrandta, których dzieła charakteryzują się niezwykłą siłą wyrazu i emocjonalnym naładowaniem.