Świerszcze: fascynujący świat owadów

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym.

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym. Ich rozpowszechnienie na całym świecie, od tropikalnych lasów deszczowych po suche stepy, świadczy o ich adaptacji do różnorodnych środowisk. Świerszcze są znane ze swojego charakterystycznego, melodyjnego śpiewu, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Ich życie, od złożenia jaj przez rozwój larwalny do dorosłości, jest pełne fascynujących adaptacji i zachowań.

W niniejszym artykule zagłębimy się w świat świerszczy, odkrywając ich klasyfikację, morfologię, fizjologię, zachowanie, ekologię, znaczenie dla człowieka oraz zagrożenia, z którymi się mierzą. Poznanie tych owadów otwiera nam okno na złożoność świata przyrody i podkreśla znaczenie bioróżnorodności dla zrównoważonego ekosystemu.

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym. Ich rozpowszechnienie na całym świecie, od tropikalnych lasów deszczowych po suche stepy, świadczy o ich adaptacji do różnorodnych środowisk. Świerszcze są znane ze swojego charakterystycznego, melodyjnego śpiewu, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Ich życie, od złożenia jaj przez rozwój larwalny do dorosłości, jest pełne fascynujących adaptacji i zachowań.

W niniejszym artykule zagłębimy się w świat świerszczy, odkrywając ich klasyfikację, morfologię, fizjologię, zachowanie, ekologię, znaczenie dla człowieka oraz zagrożenia, z którymi się mierzą. Poznanie tych owadów otwiera nam okno na złożoność świata przyrody i podkreśla znaczenie bioróżnorodności dla zrównoważonego ekosystemu.

Świerszcze należą do rzędu Orthoptera, który obejmuje także koniki polne, pasikoniki i szarańcze. W obrębie Orthoptera świerszcze zaliczane są do podrzędu Ensifera, charakteryzującego się długimi czułkami i obecnością narządów strydulacyjnych do wytwarzania dźwięków. Rodzina Gryllidae, do której należą typowe świerszcze, obejmuje ponad 900 gatunków na całym świecie. W Polsce występuje około 20 gatunków świerszczy, z czego najpopularniejszy jest świerszcz domowy (Acheta domesticus), który jest często hodowany jako zwierzę domowe.

Klasyfikacja świerszczy opiera się na cechach morfologicznych, takich jak kształt ciała, długość czułków, budowa skrzydeł i nóg, a także na analizie genetycznej. Taksonomia świerszczy jest stale rozwijana, a nowe gatunki są regularnie odkrywane.

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym. Ich rozpowszechnienie na całym świecie, od tropikalnych lasów deszczowych po suche stepy, świadczy o ich adaptacji do różnorodnych środowisk. Świerszcze są znane ze swojego charakterystycznego, melodyjnego śpiewu, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Ich życie, od złożenia jaj przez rozwój larwalny do dorosłości, jest pełne fascynujących adaptacji i zachowań.

W niniejszym artykule zagłębimy się w świat świerszczy, odkrywając ich klasyfikację, morfologię, fizjologię, zachowanie, ekologię, znaczenie dla człowieka oraz zagrożenia, z którymi się mierzą. Poznanie tych owadów otwiera nam okno na złożoność świata przyrody i podkreśla znaczenie bioróżnorodności dla zrównoważonego ekosystemu.

Świerszcze należą do rzędu Orthoptera, który obejmuje także koniki polne, pasikoniki i szarańcze. W obrębie Orthoptera świerszcze zaliczane są do podrzędu Ensifera, charakteryzującego się długimi czułkami i obecnością narządów strydulacyjnych do wytwarzania dźwięków. Rodzina Gryllidae, do której należą typowe świerszcze, obejmuje ponad 900 gatunków na całym świecie. W Polsce występuje około 20 gatunków świerszczy, z czego najpopularniejszy jest świerszcz domowy (Acheta domesticus), który jest często hodowany jako zwierzę domowe.

Klasyfikacja świerszczy opiera się na cechach morfologicznych, takich jak kształt ciała, długość czułków, budowa skrzydeł i nóg, a także na analizie genetycznej. Taksonomia świerszczy jest stale rozwijana, a nowe gatunki są regularnie odkrywane.

Ciało świerszcza składa się z trzech głównych części⁚ głowy, tułowia i odwłoka. Głowa charakteryzuje się dużymi oczami złożonymi, czułkami i aparatem gębowym typu gryzącego. Tułów składa się z trzech segmentów⁚ przedtułowia, śródtłowia i zatułowia. Na śródtłowiu znajdują się przednie skrzydła, które u niektórych gatunków są silnie zredukowane. Na zatułowiu znajdują się tylne skrzydła, które są używane do lotu. Odwłok zawiera narządy rozrodcze, jelita i narządy oddechowe.

Świerszcze mają trzy pary odnóży krocznych, z których tylna para jest przystosowana do skakania. Odnóża te są wyposażone w kolce i ostrogi, które pomagają w poruszaniu się po nierównym terenie. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które służą do wytwarzania dźwięków.

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym. Ich rozpowszechnienie na całym świecie, od tropikalnych lasów deszczowych po suche stepy, świadczy o ich adaptacji do różnorodnych środowisk. Świerszcze są znane ze swojego charakterystycznego, melodyjnego śpiewu, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Ich życie, od złożenia jaj przez rozwój larwalny do dorosłości, jest pełne fascynujących adaptacji i zachowań.

W niniejszym artykule zagłębimy się w świat świerszczy, odkrywając ich klasyfikację, morfologię, fizjologię, zachowanie, ekologię, znaczenie dla człowieka oraz zagrożenia, z którymi się mierzą. Poznanie tych owadów otwiera nam okno na złożoność świata przyrody i podkreśla znaczenie bioróżnorodności dla zrównoważonego ekosystemu.

Świerszcze należą do rzędu Orthoptera, który obejmuje także koniki polne, pasikoniki i szarańcze. W obrębie Orthoptera świerszcze zaliczane są do podrzędu Ensifera, charakteryzującego się długimi czułkami i obecnością narządów strydulacyjnych do wytwarzania dźwięków. Rodzina Gryllidae, do której należą typowe świerszcze, obejmuje ponad 900 gatunków na całym świecie. W Polsce występuje około 20 gatunków świerszczy, z czego najpopularniejszy jest świerszcz domowy (Acheta domesticus), który jest często hodowany jako zwierzę domowe.

Klasyfikacja świerszczy opiera się na cechach morfologicznych, takich jak kształt ciała, długość czułków, budowa skrzydeł i nóg, a także na analizie genetycznej. Taksonomia świerszczy jest stale rozwijana, a nowe gatunki są regularnie odkrywane.

Ciało świerszcza składa się z trzech głównych części⁚ głowy, tułowia i odwłoka. Głowa charakteryzuje się dużymi oczami złożonymi, czułkami i aparatem gębowym typu gryzącego. Tułów składa się z trzech segmentów⁚ przedtułowia, śródtłowia i zatułowia. Na śródtłowiu znajdują się przednie skrzydła, które u niektórych gatunków są silnie zredukowane. Na zatułowiu znajdują się tylne skrzydła, które są używane do lotu. Odwłok zawiera narządy rozrodcze, jelita i narządy oddechowe.

Świerszcze mają trzy pary odnóży krocznych, z których tylna para jest przystosowana do skakania. Odnóża te są wyposażone w kolce i ostrogi, które pomagają w poruszaniu się po nierównym terenie. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które służą do wytwarzania dźwięków.

Świerszcze, podobnie jak inne owady, mają otwartą układ krążenia, w którym krew swobodnie krąży w jamie ciała. Oddech odbywa się poprzez system tchawek, które rozgałęziają się po całym ciele, dostarczając tlen do tkanek. Układ pokarmowy świerszczy jest przystosowany do trawienia różnych rodzajów pokarmu, w zależności od gatunku. Świerszcze mają złożony układ nerwowy, który kontroluje ich zachowanie, percepcję i reakcje na bodźce zewnętrzne.

Jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów fizjologii świerszczy jest ich zdolność do wytwarzania dźwięków. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które składają się z dwóch części⁚ żyłki strydulacyjnej i plectrum. Tarcie tych dwóch części o siebie wytwarza dźwięki, które są wzmacniane przez rezonator, czyli puste komory w skrzydłach.

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym. Ich rozpowszechnienie na całym świecie, od tropikalnych lasów deszczowych po suche stepy, świadczy o ich adaptacji do różnorodnych środowisk. Świerszcze są znane ze swojego charakterystycznego, melodyjnego śpiewu, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Ich życie, od złożenia jaj przez rozwój larwalny do dorosłości, jest pełne fascynujących adaptacji i zachowań.

W niniejszym artykule zagłębimy się w świat świerszczy, odkrywając ich klasyfikację, morfologię, fizjologię, zachowanie, ekologię, znaczenie dla człowieka oraz zagrożenia, z którymi się mierzą. Poznanie tych owadów otwiera nam okno na złożoność świata przyrody i podkreśla znaczenie bioróżnorodności dla zrównoważonego ekosystemu.

Świerszcze należą do rzędu Orthoptera, który obejmuje także koniki polne, pasikoniki i szarańcze. W obrębie Orthoptera świerszcze zaliczane są do podrzędu Ensifera, charakteryzującego się długimi czułkami i obecnością narządów strydulacyjnych do wytwarzania dźwięków. Rodzina Gryllidae, do której należą typowe świerszcze, obejmuje ponad 900 gatunków na całym świecie. W Polsce występuje około 20 gatunków świerszczy, z czego najpopularniejszy jest świerszcz domowy (Acheta domesticus), który jest często hodowany jako zwierzę domowe.

Klasyfikacja świerszczy opiera się na cechach morfologicznych, takich jak kształt ciała, długość czułków, budowa skrzydeł i nóg, a także na analizie genetycznej. Taksonomia świerszczy jest stale rozwijana, a nowe gatunki są regularnie odkrywane.

Ciało świerszcza składa się z trzech głównych części⁚ głowy, tułowia i odwłoka. Głowa charakteryzuje się dużymi oczami złożonymi, czułkami i aparatem gębowym typu gryzącego. Tułów składa się z trzech segmentów⁚ przedtułowia, śródtłowia i zatułowia. Na śródtłowiu znajdują się przednie skrzydła, które u niektórych gatunków są silnie zredukowane. Na zatułowiu znajdują się tylne skrzydła, które są używane do lotu. Odwłok zawiera narządy rozrodcze, jelita i narządy oddechowe.

Świerszcze mają trzy pary odnóży krocznych, z których tylna para jest przystosowana do skakania. Odnóża te są wyposażone w kolce i ostrogi, które pomagają w poruszaniu się po nierównym terenie. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które służą do wytwarzania dźwięków.

Świerszcze, podobnie jak inne owady, mają otwartą układ krążenia, w którym krew swobodnie krąży w jamie ciała. Oddech odbywa się poprzez system tchawek, które rozgałęziają się po całym ciele, dostarczając tlen do tkanek. Układ pokarmowy świerszczy jest przystosowany do trawienia różnych rodzajów pokarmu, w zależności od gatunku. Świerszcze mają złożony układ nerwowy, który kontroluje ich zachowanie, percepcję i reakcje na bodźce zewnętrzne.

Jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów fizjologii świerszczy jest ich zdolność do wytwarzania dźwięków. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które składają się z dwóch części⁚ żyłki strydulacyjnej i plectrum. Tarcie tych dwóch części o siebie wytwarza dźwięki, które są wzmacniane przez rezonator, czyli puste komory w skrzydłach.

Zachowanie świerszczy jest zróżnicowane i obejmuje szereg adaptacji, które umożliwiają im przetrwanie i rozmnażanie. Jednym z najbardziej charakterystycznych zachowań świerszczy jest ich śpiew, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Samce świerszczy śpiewają, aby przyciągnąć samice i odstraszyć rywali.

Świerszcze są owadami nocnymi, które są aktywne głównie w nocy. W ciągu dnia ukrywają się w szczelinach, pod kamieniami lub w innych schronieniach. Świerszcze są wszystkożerne, a ich dieta składa się z roślin, owadów i innych małych zwierząt.

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym. Ich rozpowszechnienie na całym świecie, od tropikalnych lasów deszczowych po suche stepy, świadczy o ich adaptacji do różnorodnych środowisk. Świerszcze są znane ze swojego charakterystycznego, melodyjnego śpiewu, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Ich życie, od złożenia jaj przez rozwój larwalny do dorosłości, jest pełne fascynujących adaptacji i zachowań.

W niniejszym artykule zagłębimy się w świat świerszczy, odkrywając ich klasyfikację, morfologię, fizjologię, zachowanie, ekologię, znaczenie dla człowieka oraz zagrożenia, z którymi się mierzą. Poznanie tych owadów otwiera nam okno na złożoność świata przyrody i podkreśla znaczenie bioróżnorodności dla zrównoważonego ekosystemu.

Świerszcze należą do rzędu Orthoptera, który obejmuje także koniki polne, pasikoniki i szarańcze. W obrębie Orthoptera świerszcze zaliczane są do podrzędu Ensifera, charakteryzującego się długimi czułkami i obecnością narządów strydulacyjnych do wytwarzania dźwięków. Rodzina Gryllidae, do której należą typowe świerszcze, obejmuje ponad 900 gatunków na całym świecie. W Polsce występuje około 20 gatunków świerszczy, z czego najpopularniejszy jest świerszcz domowy (Acheta domesticus), który jest często hodowany jako zwierzę domowe.

Klasyfikacja świerszczy opiera się na cechach morfologicznych, takich jak kształt ciała, długość czułków, budowa skrzydeł i nóg, a także na analizie genetycznej. Taksonomia świerszczy jest stale rozwijana, a nowe gatunki są regularnie odkrywane.

Ciało świerszcza składa się z trzech głównych części⁚ głowy, tułowia i odwłoka. Głowa charakteryzuje się dużymi oczami złożonymi, czułkami i aparatem gębowym typu gryzącego. Tułów składa się z trzech segmentów⁚ przedtułowia, śródtłowia i zatułowia. Na śródtłowiu znajdują się przednie skrzydła, które u niektórych gatunków są silnie zredukowane. Na zatułowiu znajdują się tylne skrzydła, które są używane do lotu. Odwłok zawiera narządy rozrodcze, jelita i narządy oddechowe.

Świerszcze mają trzy pary odnóży krocznych, z których tylna para jest przystosowana do skakania. Odnóża te są wyposażone w kolce i ostrogi, które pomagają w poruszaniu się po nierównym terenie. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które służą do wytwarzania dźwięków.

Świerszcze, podobnie jak inne owady, mają otwartą układ krążenia, w którym krew swobodnie krąży w jamie ciała. Oddech odbywa się poprzez system tchawek, które rozgałęziają się po całym ciele, dostarczając tlen do tkanek. Układ pokarmowy świerszczy jest przystosowany do trawienia różnych rodzajów pokarmu, w zależności od gatunku. Świerszcze mają złożony układ nerwowy, który kontroluje ich zachowanie, percepcję i reakcje na bodźce zewnętrzne.

Jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów fizjologii świerszczy jest ich zdolność do wytwarzania dźwięków. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które składają się z dwóch części⁚ żyłki strydulacyjnej i plectrum. Tarcie tych dwóch części o siebie wytwarza dźwięki, które są wzmacniane przez rezonator, czyli puste komory w skrzydłach.

Zachowanie świerszczy jest zróżnicowane i obejmuje szereg adaptacji, które umożliwiają im przetrwanie i rozmnażanie. Jednym z najbardziej charakterystycznych zachowań świerszczy jest ich śpiew, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Samce świerszczy śpiewają, aby przyciągnąć samice i odstraszyć rywali.

Świerszcze są owadami nocnymi, które są aktywne głównie w nocy. W ciągu dnia ukrywają się w szczelinach, pod kamieniami lub w innych schronieniach. Świerszcze są wszystkożerne, a ich dieta składa się z roślin, owadów i innych małych zwierząt.

5.1. Produkcja Dźwięku i Komunikacja Audytoryczna

Świerszcze są znane ze swojej zdolności do wytwarzania dźwięków, które są wykorzystywane do komunikacji. Produkcja dźwięku u świerszczy odbywa się poprzez strydulację, czyli tarcie o siebie specjalnych struktur na przednich skrzydłach. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajduje się żyłka strydulacyjna, która ma ząbki, oraz plectrum, które jest twardym wyrostkiem na drugim skrzydle. Tarcie plectrum o żyłkę strydulacyjną wytwarza dźwięki, które są wzmacniane przez rezonator, czyli puste komory w skrzydłach.

Częstotliwość i głośność dźwięków wytwarzanych przez świerszcze są różne w zależności od gatunku i płci. Samce świerszczy śpiewają, aby przyciągnąć samice i odstraszyć rywali. Samice świerszczy reagują na śpiew samców, wybierając partnera do rozrodu. Śpiew świerszczy może być również wykorzystywany do komunikacji między osobnikami tego samego gatunku, na przykład do ostrzegania przed niebezpieczeństwem.

Świerszcze⁚ Fascynujący Świat Orthoptera

1. Wprowadzenie

Świerszcze, należące do rzędu Orthoptera, to fascynujące owady o bogatej historii ewolucyjnej i znaczeniu ekologicznym. Ich rozpowszechnienie na całym świecie, od tropikalnych lasów deszczowych po suche stepy, świadczy o ich adaptacji do różnorodnych środowisk. Świerszcze są znane ze swojego charakterystycznego, melodyjnego śpiewu, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Ich życie, od złożenia jaj przez rozwój larwalny do dorosłości, jest pełne fascynujących adaptacji i zachowań.

W niniejszym artykule zagłębimy się w świat świerszczy, odkrywając ich klasyfikację, morfologię, fizjologię, zachowanie, ekologię, znaczenie dla człowieka oraz zagrożenia, z którymi się mierzą. Poznanie tych owadów otwiera nam okno na złożoność świata przyrody i podkreśla znaczenie bioróżnorodności dla zrównoważonego ekosystemu.

2. Klasyfikacja i Taksonomia

Świerszcze należą do rzędu Orthoptera, który obejmuje także koniki polne, pasikoniki i szarańcze. W obrębie Orthoptera świerszcze zaliczane są do podrzędu Ensifera, charakteryzującego się długimi czułkami i obecnością narządów strydulacyjnych do wytwarzania dźwięków. Rodzina Gryllidae, do której należą typowe świerszcze, obejmuje ponad 900 gatunków na całym świecie. W Polsce występuje około 20 gatunków świerszczy, z czego najpopularniejszy jest świerszcz domowy (Acheta domesticus), który jest często hodowany jako zwierzę domowe.

Klasyfikacja świerszczy opiera się na cechach morfologicznych, takich jak kształt ciała, długość czułków, budowa skrzydeł i nóg, a także na analizie genetycznej. Taksonomia świerszczy jest stale rozwijana, a nowe gatunki są regularnie odkrywane.

3. Morfologia i Anatomia

Ciało świerszcza składa się z trzech głównych części⁚ głowy, tułowia i odwłoka. Głowa charakteryzuje się dużymi oczami złożonymi, czułkami i aparatem gębowym typu gryzącego. Tułów składa się z trzech segmentów⁚ przedtułowia, śródtłowia i zatułowia. Na śródtłowiu znajdują się przednie skrzydła, które u niektórych gatunków są silnie zredukowane. Na zatułowiu znajdują się tylne skrzydła, które są używane do lotu. Odwłok zawiera narządy rozrodcze, jelita i narządy oddechowe.

Świerszcze mają trzy pary odnóży krocznych, z których tylna para jest przystosowana do skakania; Odnóża te są wyposażone w kolce i ostrogi, które pomagają w poruszaniu się po nierównym terenie. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które służą do wytwarzania dźwięków.

4. Fizjologia

Świerszcze, podobnie jak inne owady, mają otwartą układ krążenia, w którym krew swobodnie krąży w jamie ciała. Oddech odbywa się poprzez system tchawek, które rozgałęziają się po całym ciele, dostarczając tlen do tkanek. Układ pokarmowy świerszczy jest przystosowany do trawienia różnych rodzajów pokarmu, w zależności od gatunku. Świerszcze mają złożony układ nerwowy, który kontroluje ich zachowanie, percepcję i reakcje na bodźce zewnętrzne.

Jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów fizjologii świerszczy jest ich zdolność do wytwarzania dźwięków. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajdują się narządy strydulacyjne, które składają się z dwóch części⁚ żyłki strydulacyjnej i plectrum. Tarcie tych dwóch części o siebie wytwarza dźwięki, które są wzmacniane przez rezonator, czyli puste komory w skrzydłach.

5. Zachowanie

Zachowanie świerszczy jest zróżnicowane i obejmuje szereg adaptacji, które umożliwiają im przetrwanie i rozmnażanie. Jednym z najbardziej charakterystycznych zachowań świerszczy jest ich śpiew, który pełni kluczową rolę w komunikacji, zwłaszcza w kontekście godów. Samce świerszczy śpiewają, aby przyciągnąć samice i odstraszyć rywali.

Świerszcze są owadami nocnymi, które są aktywne głównie w nocy. W ciągu dnia ukrywają się w szczelinach, pod kamieniami lub w innych schronieniach. Świerszcze są wszystkożerne, a ich dieta składa się z roślin, owadów i innych małych zwierząt.

5.1. Produkcja Dźwięku i Komunikacja Audytoryczna

Świerszcze są znane ze swojej zdolności do wytwarzania dźwięków, które są wykorzystywane do komunikacji. Produkcja dźwięku u świerszczy odbywa się poprzez strydulację, czyli tarcie o siebie specjalnych struktur na przednich skrzydłach. U samców świerszczy na przednich skrzydłach znajduje się żyłka strydulacyjna, która ma ząbki, oraz plectrum, które jest twardym wyrostkiem na drugim skrzydle. Tarcie plectrum o żyłkę strydulacyjną wytwarza dźwięki, które są wzmacniane przez rezonator, czyli puste komory w skrzydłach.

Częstotliwość i głośność dźwięków wytwarzanych przez świerszcze są różne w zależności od gatunku i płci. Samce świerszczy śpiewają, aby przyciągnąć samice i odstraszyć rywali. Samice świerszczy reagują na śpiew samców, wybierając partnera do rozrodu. Śpiew świerszczy może być również wykorzystywany do komunikacji między osobnikami tego samego gatunku, na przykład do ostrzegania przed niebezpieczeństwem.

5.2. Zachowania Rozrodcze

Zachowania rozrodcze świerszczy są ściśle powiązane z ich śpiewem. Samce świerszczy śpiewają, aby przyciągnąć samice, które są gotowe do rozrodu. Samice świerszczy oceniają śpiew samców, wybierając partnera do rozrodu na podstawie jego jakości i intensywności. Po kopulacji samica składa jaja w glebie, w szczelinach lub pod kamieniami. Liczba jaj składanych przez samice jest różna w zależności od gatunku i może wynosić od kilku do kilkuset.

Jaja świerszczy przechodzą rozwój embrionalny, a po pewnym czasie wylęgają się larwy, które są podobne do dorosłych osobników, ale mniejsze i bez skrzydeł. Larwy świerszczy przechodzą szereg linień, podczas których zrzucają swój szkielet zewnętrzny, aby rosnąć. Po kilku linieniach larwy przekształcają się w dorosłe osobniki, które są zdolne do rozrodu.