Stratum basale: budowa, funkcje i znaczenie

Stratum basale⁚ budowa, funkcje i znaczenie

Stratum basale, znane również jako warstwa podstawna, stanowi najgłębszą warstwę naskórka, czyli zewnętrznej warstwy skóry․ Ta warstwa odgrywa kluczową rolę w regeneracji skóry, ochronie przed promieniowaniem UV i percepcji dotyku․

Wprowadzenie

Stratum basale, znane również jako warstwa podstawna, stanowi fundamentalny element naskórka, czyli zewnętrznej warstwy skóry․ Jest to warstwa najbardziej wewnętrzna, przylegająca do błony podstawnej, która oddziela naskórek od skóry właściwej․ Ta warstwa odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu integralności skóry, jej regeneracji, ochronie przed szkodliwym promieniowaniem UV oraz zapewnieniu wrażliwości dotykowej․ Stratum basale jest miejscem intensywnej aktywności komórkowej, gdzie zachodzą procesy podziału i różnicowania komórek, a także produkcja melaniny, pigmentu odpowiedzialnego za barwę skóry․

Definicja i lokalizacja stratum basale

Stratum basale, znane również jako warstwa podstawna, jest najgłębszą warstwą naskórka, czyli zewnętrznej warstwy skóry․ Stanowi jednowarstwową, cylindryczną warstwę komórek, która przylega do błony podstawnej, oddzielającej naskórek od skóry właściwej․ Ta warstwa jest fundamentalna dla utrzymania integralności skóry, jej regeneracji i ochrony przed szkodliwym promieniowaniem UV․ Stratum basale charakteryzuje się intensywną aktywnością komórkową, gdzie zachodzą procesy podziału i różnicowania komórek, a także produkcja melaniny, pigmentu odpowiedzialnego za barwę skóry․

Stratum basale znajduje się bezpośrednio nad błoną podstawną, która stanowi granicę między naskórkiem a skórą właściwą․ Ta warstwa rozciąga się po całej powierzchni skóry, tworząc podstawę dla wszystkich pozostałych warstw naskórka․ Jej lokalizacja w bezpośrednim sąsiedztwie skóry właściwej zapewnia jej stały dostęp do substancji odżywczych i tlenu, niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania i regeneracji․

Komórki stratum basale

Stratum basale jest bogate w różnorodne komórki, które odgrywają kluczowe role w utrzymaniu integralności skóry, jej regeneracji, ochronie przed promieniowaniem UV i percepcji dotyku․ Najliczniejszą grupę stanowią keratynocyty, które są odpowiedzialne za produkcję keratyny, białka strukturalnego nadającego skórze wytrzymałość i elastyczność․ Wśród keratynocytów wyróżniamy komórki macierzyste, które mają zdolność do samoodnawiania i różnicowania się w inne typy komórek naskórka․

Oprócz keratynocytów, w stratum basale znajdują się również melanocyty, komórki odpowiedzialne za produkcję melaniny, pigmentu nadającego skórze kolor․ Melanina pełni rolę ochronną przed szkodliwym promieniowaniem UV, pochłaniając jego energię i zapobiegając uszkodzeniu DNA komórek․ W warstwie podstawnej obecne są także komórki Merkela, wyspecjalizowane komórki czuciowe, które współpracują z nerwami czuciowymi, umożliwiając percepcję dotyku․

Keratynocyty

Keratynocyty stanowią główny składnik stratum basale, tworząc ponad 90% komórek tej warstwy․ Są to komórki nabłonkowe, które charakteryzują się zdolnością do produkcji keratyny, białka strukturalnego nadającego skórze wytrzymałość, elastyczność i odporność na uszkodzenia mechaniczne․ Keratyna tworzy włókna, które łączą się ze sobą, tworząc sieć zapewniającą skórze stabilność i ochronę․ Keratynocyty ulegają ciągłemu procesowi różnicowania, w którym stopniowo przekształcają się w spłaszczone, martwe komórki wypełnione keratyną, które tworzą warstwę rogową, stanowiącą zewnętrzną barierę ochronną skóry․

Keratynocyty w stratum basale są ściśle połączone ze sobą za pomocą desmosomów, specjalnych połączeń komórkowych zapewniających trwałość i spójność naskórka․ Te połączenia zapobiegają rozdzieleniu komórek i zapewniają integralność strukturalną skóry․ Keratynocyty w stratum basale są również wyposażone w liczne organelle komórkowe, takie jak rybosomy, aparat Golgiego i mitochondria, które są niezbędne do produkcji białek, syntezy lipidów i wytwarzania energii niezbędnej do prawidłowego funkcjonowania komórek․

Funkcje keratynocytów

Keratynocyty pełnią wiele kluczowych funkcji w skórze, zapewniając jej integralność, ochronę i regenerację․ Jedną z najważniejszych funkcji keratynocytów jest produkcja keratyny, białka strukturalnego, które nadaje skórze wytrzymałość, elastyczność i odporność na uszkodzenia mechaniczne․ Keratyna tworzy włókna, które łączą się ze sobą, tworząc sieć zapewniającą skórze stabilność i ochronę․ Keratynocyty odgrywają również ważną rolę w procesie keratynizacji, czyli różnicowania komórek naskórka, w którym stopniowo przekształcają się w spłaszczone, martwe komórki wypełnione keratyną, tworząc warstwę rogową, stanowiącą zewnętrzną barierę ochronną skóry․

Keratynocyty są również zaangażowane w procesy gojenia ran i regeneracji skóry․ W przypadku uszkodzenia skóry, keratynocyty w stratum basale rozpoczynają proces proliferacji, czyli szybkiego podziału komórek, aby uzupełnić ubytki i przywrócić integralność tkanki․ Keratynocyty w stratum basale są również odpowiedzialne za produkcję czynników wzrostu, które stymulują podział i różnicowanie innych komórek skóry, przyczyniając się do szybkiej regeneracji uszkodzonej tkanki․

Podział komórek i cykl komórkowy

W stratum basale zachodzą intensywne procesy podziału komórek, co zapewnia stałą regenerację naskórka․ Cykl komórkowy, czyli sekwencja zdarzeń prowadzących do podziału komórki, składa się z czterech faz⁚ fazy G1, fazy S, fazy G2 i fazy M․ Faza G1 to okres wzrostu komórki, w którym następuje synteza białek i organelli komórkowych․ Faza S to okres replikacji DNA, w którym każda cząsteczka DNA jest kopiowana, aby zapewnić dwie identyczne kopie dla każdej komórki potomnej․ Faza G2 to okres przygotowania do podziału, w którym komórka kontroluje prawidłowość replikacji DNA i syntezuje białka niezbędne do podziału․

Faza M to faza podziału komórki, w której jądro komórkowe dzieli się, tworząc dwa jądra potomne, a następnie następuje podział cytoplazmy, tworząc dwie niezależne komórki potomne․ Podział komórek w stratum basale jest ściśle regulowany przez różne czynniki wzrostu i białka regulatorowe, które zapewniają prawidłowy przebieg cyklu komórkowego i zapobiegają niekontrolowanemu wzrostowi komórek, który może prowadzić do rozwoju nowotworów․

Mitosis i wzrost komórek

Mitosis jest podstawowym mechanizmem podziału komórek somatycznych, który zapewnia powielanie komórek i wzrost tkanek․ W stratum basale, mitosis jest kluczowym procesem, który umożliwia stałą regenerację naskórka․ W trakcie mitozy, jądro komórkowe dzieli się na dwa identyczne jądra potomne, a następnie następuje podział cytoplazmy, tworząc dwie niezależne komórki potomne, które są genetycznie identyczne z komórką macierzystą․ Mitosis jest procesem ściśle regulowanym przez różne białka regulatorowe, które zapewniają prawidłowy przebieg podziału i zapobiegają nieprawidłowościom, które mogą prowadzić do rozwoju nowotworów․

Wzrost komórek w stratum basale jest ściśle powiązany z mitozą․ Po każdym podziale komórkowym, komórki potomne przechodzą przez okres wzrostu, w którym syntezują białka i organelle komórkowe, przygotowując się do kolejnego podziału․ Wzrost komórek jest regulowany przez różne czynniki wzrostu i hormony, które stymulują lub hamują podział komórek, zapewniając prawidłowy rozwój i regenerację naskórka․

Apoptoza i śmierć komórek

Apoptoza, znana również jako zaprogramowana śmierć komórkowa, jest naturalnym procesem, który eliminuje komórki uszkodzone, stare lub niepotrzebne․ W stratum basale, apoptoza odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu równowagi między proliferacją komórek a ich eliminacją․ Komórki, które uległy uszkodzeniu lub starzeniu, są usuwane przez apoptozę, aby zapobiec gromadzeniu się komórek nieprawidłowych i zachować prawidłową strukturę naskórka․

Proces apoptozy jest ściśle regulowany przez różne białka i enzymy, które aktywują kaskadę reakcji prowadzących do rozpadu komórki․ W trakcie apoptozy, komórka kurczy się, jądro komórkowe fragmentuje się, a błona komórkowa ulega fragmentacji, tworząc pęcherzyki, które są pochłaniane przez sąsiednie komórki lub fagocyty․ Apoptoza jest procesem kontrolowanym, który zapobiega uwalnianiu szkodliwych substancji do otoczenia komórkowego i zapobiega zapaleniu․

Komórki macierzyste

Komórki macierzyste to specjalny rodzaj komórek, które charakteryzują się zdolnością do samoodnawiania i różnicowania się w inne typy komórek․ W stratum basale, komórki macierzyste znajdują się w niewielkiej liczbie, ale odgrywają kluczową rolę w regeneracji naskórka․ Są to komórki pluripotentne, co oznacza, że mogą różnicować się w różne typy komórek naskórka, takie jak keratynocyty, melanocyty i komórki Merkela․

Komórki macierzyste w stratum basale dzielą się w sposób asymetryczny, tworząc jedną komórkę potomną, która pozostaje komórką macierzystą, zdolną do dalszego samoodnawiania, oraz drugą komórkę potomną, która rozpoczyna proces różnicowania, przekształcając się w określony typ komórki naskórka․ Ten mechanizm zapewnia stałą pulę komórek macierzystych w stratum basale, umożliwiając ciągłą regenerację naskórka i zastępowanie komórek uszkodzonych lub starzejących się․

Rola komórek macierzystych w regeneracji skóry

Komórki macierzyste w stratum basale odgrywają kluczową rolę w regeneracji skóry, zapewniając ciągłe zastępowanie komórek uszkodzonych, starzejących się lub ulegających złuszczaniu․ W przypadku uszkodzenia skóry, na przykład w wyniku skaleczenia, oparzenia lub choroby skórnej, komórki macierzyste w stratum basale rozpoczynają proces proliferacji, czyli szybkiego podziału komórek, aby uzupełnić ubytki i przywrócić integralność tkanki․ Komórki macierzyste różnicują się w różne typy komórek naskórka, w tym keratynocyty, melanocyty i komórki Merkela, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania skóry․

Komórki macierzyste w stratum basale są również zaangażowane w procesy gojenia ran i regeneracji skóry po zabiegach dermatologicznych, takich jak peelingi chemiczne czy laseroterapia․ Ich zdolność do samoodnawiania i różnicowania się w różne typy komórek naskórka sprawia, że odgrywają kluczową rolę w przywracaniu integralności skóry i jej funkcji ochronnych․

Mechanizmy proliferacji i różnicowania komórek macierzystych

Proliferacja komórek macierzystych w stratum basale jest regulowana przez złożony system sygnałów komórkowych, obejmujący czynniki wzrostu, hormony i białka sygnałowe․ Czynniki wzrostu, takie jak czynnik wzrostu naskórka (EGF) i czynnik wzrostu fibroblastów (FGF), stymulują podział komórek macierzystych i ich różnicowanie w różne typy komórek naskórka․ Hormony, takie jak hormony płciowe i hormony tarczycy, również wpływają na proliferację i różnicowanie komórek macierzystych, modulując ich aktywność w zależności od wieku i stanu hormonalnego organizmu․

Różnicowanie komórek macierzystych w stratum basale jest kontrolowane przez różne ścieżki sygnałowe, które decydują o tym, w jaki typ komórki naskórka dana komórka macierzysta się przekształci․ Na przykład, ścieżka sygnałowa Wnt jest zaangażowana w różnicowanie komórek macierzystych w keratynocyty, podczas gdy ścieżka sygnałowa Hedgehog jest zaangażowana w różnicowanie komórek macierzystych w melanocyty․ Te ścieżki sygnałowe są ściśle regulowane przez różne czynniki wewnętrzne i zewnętrzne, zapewniając prawidłowy rozwój i regenerację naskórka․

Melanocyty

Melanocyty to komórki odpowiedzialne za produkcję melaniny, pigmentu nadającego skórze kolor․ Melanina jest odpowiedzialna za barwę skóry, włosów i oczu, a także pełni kluczową rolę w ochronie skóry przed szkodliwym promieniowaniem UV․ Melanocyty znajdują się w stratum basale, rozproszone wśród keratynocytów, i tworzą rozgałęzione wypustki, które przenikają między keratynocyty, dostarczając im melaninę․

Produkcja melaniny w melanocytach jest regulowana przez różne czynniki, w tym promieniowanie UV, hormony i czynniki wzrostu․ Pod wpływem promieniowania UV, melanocyty zwiększają produkcję melaniny, tworząc ochronną warstwę pigmentu, która pochłania promieniowanie UV, zapobiegając uszkodzeniu DNA komórek․ Melanina działa jak naturalny filtr przeciwsłoneczny, chroniąc skórę przed oparzeniami słonecznymi, fotostarzeniem i rozwojem nowotworów skóry․

Produkcja melaniny i pigmentacja skóry

Melanocyty produkują melaninę w organellach komórkowych zwanych melanosomami․ Proces ten rozpoczyna się od syntezy tyrozyny, aminokwasu, który jest przekształcany w melaninę w kilku etapach enzymatycznych․ Istnieją dwa główne typy melaniny⁚ eumelanina, która nadaje skórze kolor brązowy lub czarny, i feomelanina, która nadaje skórze kolor czerwony lub żółty․ Proporcje eumelaniny i feomelaniny w skórze determinują jej indywidualny kolor․

Melanina jest transportowana z melanosomów do keratynocytów za pomocą wypustek melanocytów․ W keratynocytach, melanina gromadzi się wokół jądra komórkowego, tworząc ochronną warstwę pigmentu․ Ta warstwa pochłania promieniowanie UV, zapobiegając uszkodzeniu DNA komórek․ Ilość melaniny w skórze jest regulowana przez różne czynniki, w tym genetykę, ekspozycję na słońce, hormony i wiek․ Osoby o ciemniejszej skórze mają więcej melanocytów i produkują więcej melaniny, co zapewnia im lepszą ochronę przed promieniowaniem UV․

Rola melanocytów w ochronie przed promieniowaniem UV

Melanocyty odgrywają kluczową rolę w ochronie skóry przed szkodliwym promieniowaniem UV, które może uszkadzać DNA komórek, prowadząc do oparzeń słonecznych, fotostarzenia i rozwoju nowotworów skóry․ Pod wpływem promieniowania UV, melanocyty zwiększają produkcję melaniny, tworząc ochronną warstwę pigmentu, która pochłania promieniowanie UV, zapobiegając uszkodzeniu DNA komórek․ Melanina działa jak naturalny filtr przeciwsłoneczny, chroniąc skórę przed szkodliwym działaniem promieniowania UV․

Melanina pochłania energię promieniowania UV, przekształcając ją w ciepło, które jest następnie rozpraszane w organizmie․ W ten sposób melanina zapobiega uszkodzeniu DNA komórek skóry, chroniąc ją przed oparzeniami słonecznymi, fotostarzeniem i rozwojem nowotworów skóry․ Osoby o ciemniejszej skórze, które mają więcej melanocytów i produkują więcej melaniny, są bardziej odporne na szkodliwe działanie promieniowania UV․

Komórki Merkela

Komórki Merkela to wyspecjalizowane komórki czuciowe, które znajdują się w stratum basale, głównie w skórze dłoni, stóp, ust i narządów płciowych․ Komórki Merkela są połączone z nerwami czuciowymi, tworząc złożony system percepcji dotyku․ Są one odpowiedzialne za wykrywanie lekkiego nacisku i wibracji, umożliwiając nam odczuwanie delikatnych bodźców dotykowych․

Komórki Merkela charakteryzują się specyficzną budową, posiadają liczne wypustki, które łączą się z zakończeniami nerwowymi․ Wypustki te są wrażliwe na deformacje skóry i przekazują sygnały do nerwów czuciowych, które następnie transmitują informacje do mózgu, gdzie są interpretowane jako odczucia dotykowe․ Komórki Merkela odgrywają ważną rolę w percepcji dotyku, umożliwiając nam rozpoznawanie kształtu, tekstury i temperatury przedmiotów, a także wczuwanie się w subtelne zmiany nacisku na skórę․

Funkcje sensoryczne komórek Merkela

Komórki Merkela pełnią kluczową rolę w percepcji dotyku, umożliwiając nam odczuwanie lekkiego nacisku, wibracji i delikatnych bodźców mechanicznych․ Są one wyspecjalizowanymi receptorami czuciowymi, które reagują na zmiany kształtu i tekstury skóry, przekazując te informacje do mózgu za pośrednictwem nerwów czuciowych․ Komórki Merkela są szczególnie liczne w skórze dłoni, stóp, ust i narządów płciowych, obszarach o dużej wrażliwości dotykowej․

Komórki Merkela współpracują z zakończeniami nerwowymi, tworząc złożony system sensoryczny․ Gdy skóra ulega deformacji, na przykład w wyniku nacisku lub wibracji, komórki Merkela ulegają aktywacji, uwalniając neuroprzekaźniki, które stymulują zakończenia nerwowe․ Sygnały te są następnie transmitowane do mózgu, gdzie są interpretowane jako odczucia dotykowe․ Komórki Merkela umożliwiają nam rozpoznawanie kształtu, tekstury i temperatury przedmiotów, a także wczuwanie się w subtelne zmiany nacisku na skórę․

Mechanizmy percepcji dotyku

Percepcja dotyku jest złożonym procesem, który obejmuje współpracę komórek Merkela, zakończeń nerwowych i mózgu․ Gdy skóra ulega deformacji, na przykład w wyniku nacisku lub wibracji, komórki Merkela ulegają aktywacji, uwalniając neuroprzekaźniki, które stymulują zakończenia nerwowe․ Zakończenia nerwowe przekazują sygnały do rdzenia kręgowego, a następnie do mózgu, gdzie są interpretowane jako odczucia dotykowe․

Mózg analizuje informacje sensoryczne pochodzące z komórek Merkela, uwzględniając intensywność, czas trwania i lokalizację bodźca dotykowego․ W ten sposób jesteśmy w stanie rozpoznawać kształt, teksturę i temperaturę przedmiotów, a także wczuwać się w subtelne zmiany nacisku na skórę․ Percepcja dotyku jest niezbędna do wykonywania wielu czynności codziennych, takich jak chwytanie przedmiotów, pisanie, jedzenie i chodzenie․

Błona podstawna

Błona podstawna to cienka, ale niezwykle ważna warstwa tkanki łącznej, która oddziela naskórek od skóry właściwej․ Stanowi ona granicę między tymi dwoma warstwami skóry, zapewniając im stabilność i spójność․ Błona podstawna składa się z dwóch głównych warstw⁚ blaszki jasnej i blaszki gęstej․ Blaszka jasna, położona bliżej naskórka, jest zbudowana z kolagenu typu IV, lamininy i innych glikoprotein, tworząc sieć włókien, która zapewnia podporę dla komórek naskórka․

Blaszka gęsta, położona bliżej skóry właściwej, jest zbudowana z kolagenu typu VII, który tworzy włókna kotwiczące, łączące błonę podstawną ze skórą właściwą․ Błona podstawna odgrywa kluczową rolę w połączeniu naskórka i skóry właściwej, zapewniając im stabilność i spójność․ Stanowi również barierę dla komórek nowotworowych, zapobiegając ich inwazji na skórę właściwą․

Struktura i skład błony podstawnej

Błona podstawna, mimo swojej niewielkiej grubości, jest złożoną strukturą, składającą się z dwóch głównych warstw⁚ blaszki jasnej i blaszki gęstej․ Blaszka jasna, położona bliżej naskórka, jest zbudowana z kolagenu typu IV, lamininy i innych glikoprotein, tworząc sieć włókien, która zapewnia podporę dla komórek naskórka․ Kolagen typu IV tworzy sieć włókien, która nadaje błonie podstawnej wytrzymałość i elastyczność, podczas gdy laminina i inne glikoproteiny pełnią rolę cząsteczek adhezyjnych, łączących komórki naskórka z błoną podstawną․

Blaszka gęsta, położona bliżej skóry właściwej, jest zbudowana z kolagenu typu VII, który tworzy włókna kotwiczące, łączące błonę podstawną ze skórą właściwą․ Włókna kotwiczące są zbudowane z kolagenu typu VII, który łączy się z kolagenem typu IV w blaszce jasnej, a także z kolagenem typu I i III w skórze właściwej, zapewniając stabilne połączenie między tymi dwiema warstwami skóry․ Błona podstawna zawiera również inne składniki, takie jak proteoglikany, które wiążą wodę, nadając błonie podstawnej elastyczność, oraz czynniki wzrostu, które stymulują wzrost i regenerację komórek naskórka․

Rola błony podstawnej w połączeniu naskórka i skóry właściwej

Błona podstawna odgrywa kluczową rolę w połączeniu naskórka i skóry właściwej, zapewniając im stabilność i spójność․ Stanowi ona granicę między tymi dwoma warstwami skóry, umożliwiając im prawidłowe funkcjonowanie i wzajemne oddziaływanie․ Błona podstawna działa jak klej, łącząc komórki naskórka ze skórą właściwą, zapewniając im stabilne połączenie i zapobiegając rozdzieleniu się tych dwóch warstw․

Błona podstawna pełni również rolę bariery dla komórek nowotworowych, zapobiegając ich inwazji na skórę właściwą․ Komórki nowotworowe, aby rozprzestrzeniać się, muszą przekroczyć błonę podstawną, ale jej struktura i składniki, takie jak kolagen typu IV i włókna kotwiczące, utrudniają im to․ Błona podstawna stanowi więc ważny element ochrony przed rozprzestrzenianiem się nowotworów skóry․

Znaczenie stratum basale

Stratum basale odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu integralności skóry, jej regeneracji, ochronie przed szkodliwym promieniowaniem UV i zapewnieniu wrażliwości dotykowej․ Stanowi podstawę dla wszystkich pozostałych warstw naskórka, zapewniając ciągłą regenerację i zastępowanie komórek uszkodzonych lub starzejących się․ Komórki macierzyste w stratum basale odgrywają kluczową rolę w procesach gojenia ran i regeneracji skóry po zabiegach dermatologicznych․

Melanocyty w stratum basale produkują melaninę, pigment chroniący skórę przed szkodliwym promieniowaniem UV․ Melanina pochłania energię promieniowania UV, zapobiegając uszkodzeniu DNA komórek i chroniąc skórę przed oparzeniami słonecznymi, fotostarzeniem i rozwojem nowotworów skóry․ Komórki Merkela w stratum basale są odpowiedzialne za percepcję dotyku, umożliwiając nam rozpoznawanie kształtu, tekstury i temperatury przedmiotów, a także wczuwanie się w subtelne zmiany nacisku na skórę․

Regeneracja skóry

Stratum basale jest kluczowe dla procesu regeneracji skóry, zapewniając stałe odnawianie komórek naskórka․ Komórki macierzyste w stratum basale dzielą się w sposób asymetryczny, tworząc jedną komórkę potomną, która pozostaje komórką macierzystą, zdolną do dalszego samoodnawiania, oraz drugą komórkę potomną, która rozpoczyna proces różnicowania, przekształcając się w określony typ komórki naskórka․ Ten mechanizm zapewnia stałą pulę komórek macierzystych w stratum basale, umożliwiając ciągłą regenerację naskórka i zastępowanie komórek uszkodzonych lub starzejących się․

W przypadku uszkodzenia skóry, na przykład w wyniku skaleczenia, oparzenia lub choroby skórnej, komórki macierzyste w stratum basale rozpoczynają proces proliferacji, czyli szybkiego podziału komórek, aby uzupełnić ubytki i przywrócić integralność tkanki․ Komórki macierzyste różnicują się w różne typy komórek naskórka, w tym keratynocyty, melanocyty i komórki Merkela, które są niezbędne do prawidłowego funkcjonowania skóry․

Ochrona przed promieniowaniem UV

Stratum basale odgrywa kluczową rolę w ochronie skóry przed szkodliwym promieniowaniem UV, które może uszkadzać DNA komórek, prowadząc do oparzeń słonecznych, fotostarzenia i rozwoju nowotworów skóry․ Melanocyty w stratum basale produkują melaninę, pigment chroniący skórę przed promieniowaniem UV․ Melanina pochłania energię promieniowania UV, zapobiegając uszkodzeniu DNA komórek i chroniąc skórę przed szkodliwym działaniem promieniowania UV․

Melanina działa jak naturalny filtr przeciwsłoneczny, pochłaniając energię promieniowania UV i przekształcając ją w ciepło, które jest następnie rozpraszane w organizmie․ Osoby o ciemniejszej skórze, które mają więcej melanocytów i produkują więcej melaniny, są bardziej odporne na szkodliwe działanie promieniowania UV․ Należy jednak pamiętać, że nawet osoby o ciemniejszej skórze powinny chronić się przed nadmierną ekspozycją na słońce, stosując kremy z filtrem UV i ograniczając czas przebywania na słońcu, zwłaszcza w godzinach największego nasłonecznienia․