Ruchy niepodległościowe: historia, kontekst i znaczenie

Ruchy niepodległościowe to złożone zjawiska historyczne, które od wieków kształtowały mapę świata. Ich celem było uwolnienie się spod panowania kolonialnego i odzyskanie suwerenności.

Ruchy niepodległościowe, często określane jako ruchy wyzwoleńcze, to zjawisko historyczne o głębokim znaczeniu dla kształtowania współczesnego świata. Stanowią one kluczowy element procesu dekolonizacji, który rozpoczął się w XX wieku i doprowadził do powstania licznych nowych państw na mapie świata.

Ruchy te są zjawiskiem złożonym, obejmującym szeroką gamę działań i strategii, od pokojowych protestów i kampanii na rzecz autonomii po zbrojne powstania i rewolucje. Ich celem jest zdobycie niezależności politycznej, ekonomicznej i kulturowej od kolonialnych władców.

W tym kontekście, kluczowe znaczenie ma pojęcie samostanowienia, czyli prawa narodów do decydowania o własnym losie i przyszłości. Ruchy niepodległościowe walczą o realizację tego prawa, dążąc do stworzenia własnych instytucji politycznych i gospodarczych, a także do kształtowania własnej tożsamości narodowej.

Analizując ruchy niepodległościowe, należy uwzględnić ich złożony charakter, obejmujący zarówno aspekty polityczne, społeczne, gospodarcze, jak i kulturowe. W tym kontekście, ważne jest zrozumienie zarówno czynników sprzyjających ich rozwojowi, jak i strategii stosowanych przez ruchy w walce o niezależność.

1. Wprowadzenie

Ruchy niepodległościowe, często określane jako ruchy wyzwoleńcze, to zjawisko historyczne o głębokim znaczeniu dla kształtowania współczesnego świata. Stanowią one kluczowy element procesu dekolonizacji, który rozpoczął się w XX wieku i doprowadził do powstania licznych nowych państw na mapie świata.

Ruchy te są zjawiskiem złożonym, obejmującym szeroką gamę działań i strategii, od pokojowych protestów i kampanii na rzecz autonomii po zbrojne powstania i rewolucje. Ich celem jest zdobycie niezależności politycznej, ekonomicznej i kulturowej od kolonialnych władców.

W tym kontekście, kluczowe znaczenie ma pojęcie samostanowienia, czyli prawa narodów do decydowania o własnym losie i przyszłości. Ruchy niepodległościowe walczą o realizację tego prawa, dążąc do stworzenia własnych instytucji politycznych i gospodarczych, a także do kształtowania własnej tożsamości narodowej.

Analizując ruchy niepodległościowe, należy uwzględnić ich złożony charakter, obejmujący zarówno aspekty polityczne, społeczne, gospodarcze, jak i kulturowe. W tym kontekście, ważne jest zrozumienie zarówno czynników sprzyjających ich rozwojowi, jak i strategii stosowanych przez ruchy w walce o niezależność.

2. Kontekst Historyczny

Ruchy niepodległościowe są ściśle związane z historią kolonializmu i imperializmu. Od XV wieku, europejskie mocarstwa kolonizowały rozległe obszary świata, narzucając swoje panowanie i eksploatując zasoby ludzkie i naturalne kolonii. System kolonialny opierał się na nierównościach i dyskryminacji, a także na narzucaniu własnych wartości i kultury.

W XIX wieku, wraz z rozwojem idei narodowych i rewolucji liberalnych, w koloniach zaczęły się pojawiać ruchy oporu i niepodległościowe. Ruchy te czerpały inspirację z idei rewolucji amerykańskiej i francuskiej, a także z rosnącego poczucia narodowej tożsamości i pragnienia samostanowienia.

W XX wieku, po I wojnie światowej, proces dekolonizacji nabrał tempa. Głównymi czynnikami wpływającymi na ten proces były⁚ osłabienie mocarstw kolonialnych, wzrost świadomości narodowej w koloniach, a także wsparcie ze strony organizacji międzynarodowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych.

Ruchy niepodległościowe, często określane jako ruchy wyzwoleńcze, to zjawisko historyczne o głębokim znaczeniu dla kształtowania współczesnego świata. Stanowią one kluczowy element procesu dekolonizacji, który rozpoczął się w XX wieku i doprowadził do powstania licznych nowych państw na mapie świata.

Ruchy te są zjawiskiem złożonym, obejmującym szeroką gamę działań i strategii, od pokojowych protestów i kampanii na rzecz autonomii po zbrojne powstania i rewolucje. Ich celem jest zdobycie niezależności politycznej, ekonomicznej i kulturowej od kolonialnych władców.

W tym kontekście, kluczowe znaczenie ma pojęcie samostanowienia, czyli prawa narodów do decydowania o własnym losie i przyszłości. Ruchy niepodległościowe walczą o realizację tego prawa, dążąc do stworzenia własnych instytucji politycznych i gospodarczych, a także do kształtowania własnej tożsamości narodowej.

Analizując ruchy niepodległościowe, należy uwzględnić ich złożony charakter, obejmujący zarówno aspekty polityczne, społeczne, gospodarcze, jak i kulturowe. W tym kontekście, ważne jest zrozumienie zarówno czynników sprzyjających ich rozwojowi, jak i strategii stosowanych przez ruchy w walce o niezależność.

Ruchy niepodległościowe są ściśle związane z historią kolonializmu i imperializmu. Od XV wieku, europejskie mocarstwa kolonizowały rozległe obszary świata, narzucając swoje panowanie i eksploatując zasoby ludzkie i naturalne kolonii. System kolonialny opierał się na nierównościach i dyskryminacji, a także na narzucaniu własnych wartości i kultury.

W XIX wieku, wraz z rozwojem idei narodowych i rewolucji liberalnych, w koloniach zaczęły się pojawiać ruchy oporu i niepodległościowe. Ruchy te czerpały inspirację z idei rewolucji amerykańskiej i francuskiej, a także z rosnącego poczucia narodowej tożsamości i pragnienia samostanowienia.

W XX wieku, po I wojnie światowej, proces dekolonizacji nabrał tempa. Głównymi czynnikami wpływającymi na ten proces były⁚ osłabienie mocarstw kolonialnych, wzrost świadomości narodowej w koloniach, a także wsparcie ze strony organizacji międzynarodowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych.

Ruchy niepodległościowe stosowały różnorodne strategie w walce o niezależność. Strategie te były dostosowywane do specyfiki danej kolonii, a także do siły i charakteru kolonialnej administracji. Wśród najczęstszych strategii można wymienić⁚

Rewolucja polityczna⁚ Polegała na obaleniu istniejących władz kolonialnych i utworzeniu nowych, niezależnych instytucji politycznych. Strategia ta często wiązała się z zbrojnymi konfliktami, ale także z działaniami politycznymi, takimi jak organizacja demonstracji, bojkotowanie produktów kolonialnych czy tworzenie podziemnych organizacji.

Rewolucja społeczna⁚ Skupiała się na transformacji struktur społecznych i gospodarczych kolonii. Celem było zniszczenie starych systemów nierówności i dyskryminacji, a także stworzenie bardziej egalitarnego i sprawiedliwego społeczeństwa. Strategia ta często łączyła się z ruchami robotniczymi, rolniczymi i nacjonalistycznymi.

Rewolucja gospodarcza⁚ Dążyła do zniszczenia zależności ekonomicznych kolonii od mocarstw kolonialnych. Celem było stworzenie własnej, niezależnej gospodarki opartej na zasobach i potrzebach kolonii. Strategia ta obejmowała działania takie jak⁚ rozwoju własnego przemysłu, wprowadzenia reformy rolnej czy promocji lokalnych produktów.

Ruchy niepodległościowe, często określane jako ruchy wyzwoleńcze, to zjawisko historyczne o głębokim znaczeniu dla kształtowania współczesnego świata. Stanowią one kluczowy element procesu dekolonizacji, który rozpoczął się w XX wieku i doprowadził do powstania licznych nowych państw na mapie świata.

Ruchy te są zjawiskiem złożonym, obejmującym szeroką gamę działań i strategii, od pokojowych protestów i kampanii na rzecz autonomii po zbrojne powstania i rewolucje. Ich celem jest zdobycie niezależności politycznej, ekonomicznej i kulturowej od kolonialnych władców.

W tym kontekście, kluczowe znaczenie ma pojęcie samostanowienia, czyli prawa narodów do decydowania o własnym losie i przyszłości. Ruchy niepodległościowe walczą o realizację tego prawa, dążąc do stworzenia własnych instytucji politycznych i gospodarczych, a także do kształtowania własnej tożsamości narodowej.

Analizując ruchy niepodległościowe, należy uwzględnić ich złożony charakter, obejmujący zarówno aspekty polityczne, społeczne, gospodarcze, jak i kulturowe. W tym kontekście, ważne jest zrozumienie zarówno czynników sprzyjających ich rozwojowi, jak i strategii stosowanych przez ruchy w walce o niezależność.

Ruchy niepodległościowe są ściśle związane z historią kolonializmu i imperializmu. Od XV wieku, europejskie mocarstwa kolonizowały rozległe obszary świata, narzucając swoje panowanie i eksploatując zasoby ludzkie i naturalne kolonii. System kolonialny opierał się na nierównościach i dyskryminacji, a także na narzucaniu własnych wartości i kultury.

W XIX wieku, wraz z rozwojem idei narodowych i rewolucji liberalnych, w koloniach zaczęły się pojawiać ruchy oporu i niepodległościowe. Ruchy te czerpały inspirację z idei rewolucji amerykańskiej i francuskiej, a także z rosnącego poczucia narodowej tożsamości i pragnienia samostanowienia.

W XX wieku, po I wojnie światowej, proces dekolonizacji nabrał tempa. Głównymi czynnikami wpływającymi na ten proces były⁚ osłabienie mocarstw kolonialnych, wzrost świadomości narodowej w koloniach, a także wsparcie ze strony organizacji międzynarodowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych;

Ruchy niepodległościowe stosowały różnorodne strategie w walce o niezależność. Strategie te były dostosowywane do specyfiki danej kolonii, a także do siły i charakteru kolonialnej administracji. Wśród najczęstszych strategii można wymienić⁚

Rewolucja polityczna⁚ Polegała na obaleniu istniejących władz kolonialnych i utworzeniu nowych, niezależnych instytucji politycznych. Strategia ta często wiązała się z zbrojnymi konfliktami, ale także z działaniami politycznymi, takimi jak organizacja demonstracji, bojkotowanie produktów kolonialnych czy tworzenie podziemnych organizacji.

Rewolucja społeczna⁚ Skupiała się na transformacji struktur społecznych i gospodarczych kolonii. Celem było zniszczenie starych systemów nierówności i dyskryminacji, a także stworzenie bardziej egalitarnego i sprawiedliwego społeczeństwa. Strategia ta często łączyła się z ruchami robotniczymi, rolniczymi i nacjonalistycznymi.

Rewolucja gospodarcza⁚ Dążyła do zniszczenia zależności ekonomicznych kolonii od mocarstw kolonialnych. Celem było stworzenie własnej, niezależnej gospodarki opartej na zasobach i potrzebach kolonii. Strategia ta obejmowała działania takie jak⁚ rozwoju własnego przemysłu, wprowadzenia reformy rolnej czy promocji lokalnych produktów.

Rewolucja Polityczna

Rewolucja polityczna była jedną z najczęstszych strategii stosowanych przez ruchy niepodległościowe. Polegała na obaleniu istniejącego systemu kolonialnego i utworzeniu nowych, niezależnych instytucji politycznych. W praktyce, strategia ta często wiązała się z zbrojnymi konfliktami, ale także z działaniami politycznymi, takimi jak organizacja demonstracji, bojkotowanie produktów kolonialnych czy tworzenie podziemnych organizacji.

Przykładem rewolucji politycznej jest rewolucja amerykańska, która doprowadziła do powstania Stanów Zjednoczonych Ameryki. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu kolonii amerykańskich wobec narzucanych przez Wielką Brytanię podatków i ograniczeń. Rewolucja ta zakończyła się zwycięstwem kolonii i podpisaniem Deklaracji Niepodległości w 1776 roku.

Innym przykładem rewolucji politycznej jest rewolucja meksykańska, która rozpoczęła się w 1910 roku i doprowadziła do obalenia rządów Porfirio Díaza. Rewolucja ta była wynikiem niezadowolenia ludności z panującego systemu społecznego i gospodarczego. Rewolucja ta zakończyła się w 1920 roku, a Meksyk stał się republiką.

Ruchy niepodległościowe, często określane jako ruchy wyzwoleńcze, to zjawisko historyczne o głębokim znaczeniu dla kształtowania współczesnego świata. Stanowią one kluczowy element procesu dekolonizacji, który rozpoczął się w XX wieku i doprowadził do powstania licznych nowych państw na mapie świata.

Ruchy te są zjawiskiem złożonym, obejmującym szeroką gamę działań i strategii, od pokojowych protestów i kampanii na rzecz autonomii po zbrojne powstania i rewolucje. Ich celem jest zdobycie niezależności politycznej, ekonomicznej i kulturowej od kolonialnych władców.

W tym kontekście, kluczowe znaczenie ma pojęcie samostanowienia, czyli prawa narodów do decydowania o własnym losie i przyszłości. Ruchy niepodległościowe walczą o realizację tego prawa, dążąc do stworzenia własnych instytucji politycznych i gospodarczych, a także do kształtowania własnej tożsamości narodowej.

Analizując ruchy niepodległościowe, należy uwzględnić ich złożony charakter, obejmujący zarówno aspekty polityczne, społeczne, gospodarcze, jak i kulturowe. W tym kontekście, ważne jest zrozumienie zarówno czynników sprzyjających ich rozwojowi, jak i strategii stosowanych przez ruchy w walce o niezależność.

Ruchy niepodległościowe są ściśle związane z historią kolonializmu i imperializmu. Od XV wieku, europejskie mocarstwa kolonizowały rozległe obszary świata, narzucając swoje panowanie i eksploatując zasoby ludzkie i naturalne kolonii. System kolonialny opierał się na nierównościach i dyskryminacji, a także na narzucaniu własnych wartości i kultury.

W XIX wieku, wraz z rozwojem idei narodowych i rewolucji liberalnych, w koloniach zaczęły się pojawiać ruchy oporu i niepodległościowe. Ruchy te czerpały inspirację z idei rewolucji amerykańskiej i francuskiej, a także z rosnącego poczucia narodowej tożsamości i pragnienia samostanowienia.

W XX wieku, po I wojnie światowej, proces dekolonizacji nabrał tempa. Głównymi czynnikami wpływającymi na ten proces były⁚ osłabienie mocarstw kolonialnych, wzrost świadomości narodowej w koloniach, a także wsparcie ze strony organizacji międzynarodowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych.

Ruchy niepodległościowe stosowały różnorodne strategie w walce o niezależność. Strategie te były dostosowywane do specyfiki danej kolonii, a także do siły i charakteru kolonialnej administracji. Wśród najczęstszych strategii można wymienić⁚

Rewolucja polityczna⁚ Polegała na obaleniu istniejących władz kolonialnych i utworzeniu nowych, niezależnych instytucji politycznych. Strategia ta często wiązała się z zbrojnymi konfliktami, ale także z działaniami politycznymi, takimi jak organizacja demonstracji, bojkotowanie produktów kolonialnych czy tworzenie podziemnych organizacji.

Rewolucja społeczna⁚ Skupiała się na transformacji struktur społecznych i gospodarczych kolonii. Celem było zniszczenie starych systemów nierówności i dyskryminacji, a także stworzenie bardziej egalitarnego i sprawiedliwego społeczeństwa. Strategia ta często łączyła się z ruchami robotniczymi, rolniczymi i nacjonalistycznymi.

Rewolucja gospodarcza⁚ Dążyła do zniszczenia zależności ekonomicznych kolonii od mocarstw kolonialnych. Celem było stworzenie własnej, niezależnej gospodarki opartej na zasobach i potrzebach kolonii. Strategia ta obejmowała działania takie jak⁚ rozwoju własnego przemysłu, wprowadzenia reformy rolnej czy promocji lokalnych produktów.

Rewolucja Polityczna

Rewolucja polityczna była jedną z najczęstszych strategii stosowanych przez ruchy niepodległościowe. Polegała na obaleniu istniejącego systemu kolonialnego i utworzeniu nowych, niezależnych instytucji politycznych. W praktyce, strategia ta często wiązała się z zbrojnymi konfliktami, ale także z działaniami politycznymi, takimi jak organizacja demonstracji, bojkotowanie produktów kolonialnych czy tworzenie podziemnych organizacji.

Przykładem rewolucji politycznej jest rewolucja amerykańska, która doprowadziła do powstania Stanów Zjednoczonych Ameryki. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu kolonii amerykańskich wobec narzucanych przez Wielką Brytanię podatków i ograniczeń. Rewolucja ta zakończyła się zwycięstwem kolonii i podpisaniem Deklaracji Niepodległości w 1776 roku.

Innym przykładem rewolucji politycznej jest rewolucja meksykańska, która rozpoczęła się w 1910 roku i doprowadziła do obalenia rządów Porfirio Díaza. Rewolucja ta była wynikiem niezadowolenia ludności z panującego systemu społecznego i gospodarczego. Rewolucja ta zakończyła się w 1920 roku, a Meksyk stał się republiką.

Rewolucja Społeczna

Rewolucja społeczna skupiała się na transformacji struktur społecznych i gospodarczych kolonii. Celem było zniszczenie starych systemów nierówności i dyskryminacji, a także stworzenie bardziej egalitarnego i sprawiedliwego społeczeństwa. Strategia ta często łączyła się z ruchami robotniczymi, rolniczymi i nacjonalistycznymi.

Przykładem rewolucji społecznej jest rewolucja kubańska, która rozpoczęła się w 1953 roku i doprowadziła do obalenia rządów Fulgencio Batisty. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu ludności wobec dyktatury i korupcji. Rewolucja ta zakończyła się w 1959 roku, a Kuba stała się państwem socjalistycznym.

Innym przykładem rewolucji społecznej jest rewolucja chińska, która rozpoczęła się w 1946 roku i doprowadziła do obalenia rządów Kuomintangu. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu ludności wobec panującego systemu społecznego i gospodarczego. Rewolucja ta zakończyła się w 1949 roku, a Chiny stały się państwem komunistycznym.

Ruchy Niepodległościowe⁚ Walka o Samostanowienie

Wprowadzenie

Ruchy niepodległościowe, często określane jako ruchy wyzwoleńcze, to zjawisko historyczne o głębokim znaczeniu dla kształtowania współczesnego świata. Stanowią one kluczowy element procesu dekolonizacji, który rozpoczął się w XX wieku i doprowadził do powstania licznych nowych państw na mapie świata.

Ruchy te są zjawiskiem złożonym, obejmującym szeroką gamę działań i strategii, od pokojowych protestów i kampanii na rzecz autonomii po zbrojne powstania i rewolucje. Ich celem jest zdobycie niezależności politycznej, ekonomicznej i kulturowej od kolonialnych władców.

W tym kontekście, kluczowe znaczenie ma pojęcie samostanowienia, czyli prawa narodów do decydowania o własnym losie i przyszłości. Ruchy niepodległościowe walczą o realizację tego prawa, dążąc do stworzenia własnych instytucji politycznych i gospodarczych, a także do kształtowania własnej tożsamości narodowej.

Analizując ruchy niepodległościowe, należy uwzględnić ich złożony charakter, obejmujący zarówno aspekty polityczne, społeczne, gospodarcze, jak i kulturowe. W tym kontekście, ważne jest zrozumienie zarówno czynników sprzyjających ich rozwojowi, jak i strategii stosowanych przez ruchy w walce o niezależność.

Kontekst Historyczny

Ruchy niepodległościowe są ściśle związane z historią kolonializmu i imperializmu. Od XV wieku, europejskie mocarstwa kolonizowały rozległe obszary świata, narzucając swoje panowanie i eksploatując zasoby ludzkie i naturalne kolonii. System kolonialny opierał się na nierównościach i dyskryminacji, a także na narzucaniu własnych wartości i kultury.

W XIX wieku, wraz z rozwojem idei narodowych i rewolucji liberalnych, w koloniach zaczęły się pojawiać ruchy oporu i niepodległościowe. Ruchy te czerpały inspirację z idei rewolucji amerykańskiej i francuskiej, a także z rosnącego poczucia narodowej tożsamości i pragnienia samostanowienia.

W XX wieku, po I wojnie światowej, proces dekolonizacji nabrał tempa. Głównymi czynnikami wpływającymi na ten proces były⁚ osłabienie mocarstw kolonialnych, wzrost świadomości narodowej w koloniach, a także wsparcie ze strony organizacji międzynarodowych, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych.

Strategie Rewolucji

Ruchy niepodległościowe stosowały różnorodne strategie w walce o niezależność. Strategie te były dostosowywane do specyfiki danej kolonii, a także do siły i charakteru kolonialnej administracji. Wśród najczęstszych strategii można wymienić⁚

Rewolucja polityczna⁚ Polegała na obaleniu istniejących władz kolonialnych i utworzeniu nowych, niezależnych instytucji politycznych. Strategia ta często wiązała się z zbrojnymi konfliktami, ale także z działaniami politycznymi, takimi jak organizacja demonstracji, bojkotowanie produktów kolonialnych czy tworzenie podziemnych organizacji.

Rewolucja społeczna⁚ Skupiała się na transformacji struktur społecznych i gospodarczych kolonii. Celem było zniszczenie starych systemów nierówności i dyskryminacji, a także stworzenie bardziej egalitarnego i sprawiedliwego społeczeństwa. Strategia ta często łączyła się z ruchami robotniczymi, rolniczymi i nacjonalistycznymi.

Rewolucja gospodarcza⁚ Dążyła do zniszczenia zależności ekonomicznych kolonii od mocarstw kolonialnych. Celem było stworzenie własnej, niezależnej gospodarki opartej na zasobach i potrzebach kolonii. Strategia ta obejmowała działania takie jak⁚ rozwoju własnego przemysłu, wprowadzenia reformy rolnej czy promocji lokalnych produktów.

Rewolucja Polityczna

Rewolucja polityczna była jedną z najczęstszych strategii stosowanych przez ruchy niepodległościowe. Polegała na obaleniu istniejącego systemu kolonialnego i utworzeniu nowych, niezależnych instytucji politycznych. W praktyce, strategia ta często wiązała się z zbrojnymi konfliktami, ale także z działaniami politycznymi, takimi jak organizacja demonstracji, bojkotowanie produktów kolonialnych czy tworzenie podziemnych organizacji.

Przykładem rewolucji politycznej jest rewolucja amerykańska, która doprowadziła do powstania Stanów Zjednoczonych Ameryki. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu kolonii amerykańskich wobec narzucanych przez Wielką Brytanię podatków i ograniczeń. Rewolucja ta zakończyła się zwycięstwem kolonii i podpisaniem Deklaracji Niepodległości w 1776 roku.

Innym przykładem rewolucji politycznej jest rewolucja meksykańska, która rozpoczęła się w 1910 roku i doprowadziła do obalenia rządów Porfirio Díaza. Rewolucja ta była wynikiem niezadowolenia ludności z panującego systemu społecznego i gospodarczego. Rewolucja ta zakończyła się w 1920 roku, a Meksyk stał się republiką.

Rewolucja Społeczna

Rewolucja społeczna skupiała się na transformacji struktur społecznych i gospodarczych kolonii. Celem było zniszczenie starych systemów nierówności i dyskryminacji, a także stworzenie bardziej egalitarnego i sprawiedliwego społeczeństwa. Strategia ta często łączyła się z ruchami robotniczymi, rolniczymi i nacjonalistycznymi.

Przykładem rewolucji społecznej jest rewolucja kubańska, która rozpoczęła się w 1953 roku i doprowadziła do obalenia rządów Fulgencio Batisty. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu ludności wobec dyktatury i korupcji. Rewolucja ta zakończyła się w 1959 roku, a Kuba stała się państwem socjalistycznym.

Innym przykładem rewolucji społecznej jest rewolucja chińska, która rozpoczęła się w 1946 roku i doprowadziła do obalenia rządów Kuomintangu. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu ludności wobec panującego systemu społecznego i gospodarczego. Rewolucja ta zakończyła się w 1949 roku, a Chiny stały się państwem komunistycznym.

3. Rewolucja Gospodarcza

Rewolucja gospodarcza dążyła do zniszczenia zależności ekonomicznych kolonii od mocarstw kolonialnych. Celem było stworzenie własnej, niezależnej gospodarki opartej na zasobach i potrzebach kolonii. Strategia ta obejmowała działania takie jak⁚ rozwoju własnego przemysłu, wprowadzenia reformy rolnej czy promocji lokalnych produktów.

Przykładem rewolucji gospodarczej jest rewolucja indyjska, która rozpoczęła się w 1947 roku i doprowadziła do uzyskania niepodległości od Wielkiej Brytanii. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu ludności wobec panującego systemu gospodarczego, który faworyzował interesy brytyjskich kolonizatorów. Rewolucja ta doprowadziła do wprowadzenia planów gospodarczych, które miały na celu rozwój indyjskiego przemysłu i rolnictwa.

Innym przykładem rewolucji gospodarczej jest rewolucja algierska, która rozpoczęła się w 1954 roku i doprowadziła do uzyskania niepodległości od Francji. Rewolucja ta była wynikiem sprzeciwu ludności wobec francuskiej eksploatacji zasobów naturalnych i ludzkich. Rewolucja ta doprowadziła do wprowadzenia planów gospodarczych, które miały na celu rozwój algierskiego przemysłu i rolnictwa.