Anaximander: Przeskok w Kosmologii

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej.

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej. Jako uczeń Talesa z Miletu, Anaximander kontynuował jego badania nad naturą świata, poszukując pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Jego kosmologia opierała się na pojęciu apeiron, czyli “nieograniczonego”, które stanowiło zasadę pierwotną, bezkształtną i nieskończoną. Anaximander uważał, że z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają, tworząc cykliczny proces kosmiczny.

Teoria Anaximandra była niezwykle nowatorska, ponieważ odchodziła od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego. Wprowadził również pojęcie równowagi kosmicznej, która utrzymuje porządek we wszechświecie.

Dziedzictwo Anaximandra jest ogromne. Jego idee miały głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej, a jego kosmologia stanowiła punkt wyjścia dla wielu późniejszych teorii.

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej. Jako uczeń Talesa z Miletu, Anaximander kontynuował jego badania nad naturą świata, poszukując pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Jego kosmologia opierała się na pojęciu apeiron, czyli “nieograniczonego”, które stanowiło zasadę pierwotną, bezkształtną i nieskończoną. Anaximander uważał, że z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają, tworząc cykliczny proces kosmiczny.

Teoria Anaximandra była niezwykle nowatorska, ponieważ odchodziła od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego. Wprowadził również pojęcie równowagi kosmicznej, która utrzymuje porządek we wszechświecie.

Dziedzictwo Anaximandra jest ogromne. Jego idee miały głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej, a jego kosmologia stanowiła punkt wyjścia dla wielu późniejszych teorii.

Niewiele wiadomo na pewno o życiu Anaximandra. Urodził się w Milecie, greckim mieście w Azji Mniejszej, prawdopodobnie około 610 roku p.n.e. Był uczniem Talesa z Miletu, jednego z pierwszych filozofów greckich, który sformułował teorię, że woda jest pierwotną substancją, z której wszystko się składa.

Anaximander był również matematykiem i geografem. Przypisuje mu się stworzenie pierwszej mapy świata, która obejmowała znane wówczas lądy i morza. Był również autorem dzieła “O naturze”, które jednak nie zachowało się do naszych czasów.

Anaximander zmarł około 546 roku p.n.e. Choć jego pisma nie przetrwały, jego idee miały ogromny wpływ na rozwój filozofii greckiej.

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej. Jako uczeń Talesa z Miletu, Anaximander kontynuował jego badania nad naturą świata, poszukując pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Jego kosmologia opierała się na pojęciu apeiron, czyli “nieograniczonego”, które stanowiło zasadę pierwotną, bezkształtną i nieskończoną. Anaximander uważał, że z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają, tworząc cykliczny proces kosmiczny.

Teoria Anaximandra była niezwykle nowatorska, ponieważ odchodziła od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego. Wprowadził również pojęcie równowagi kosmicznej, która utrzymuje porządek we wszechświecie.

Dziedzictwo Anaximandra jest ogromne. Jego idee miały głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej, a jego kosmologia stanowiła punkt wyjścia dla wielu późniejszych teorii.

Niewiele wiadomo na pewno o życiu Anaximandra. Urodził się w Milecie, greckim mieście w Azji Mniejszej, prawdopodobnie około 610 roku p.n.e. Był uczniem Talesa z Miletu, jednego z pierwszych filozofów greckich, który sformułował teorię, że woda jest pierwotną substancją, z której wszystko się składa.

Anaximander był również matematykiem i geografem. Przypisuje mu się stworzenie pierwszej mapy świata, która obejmowała znane wówczas lądy i morza. Był również autorem dzieła “O naturze”, które jednak nie zachowało się do naszych czasów.

Anaximander zmarł około 546 roku p.n.e. Choć jego pisma nie przetrwały, jego idee miały ogromny wpływ na rozwój filozofii greckiej.

W centrum kosmologii Anaximandra leżało poszukiwanie arché, czyli pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Anaximander argumentował, że arché nie może być żadną konkretną substancją materialną, ponieważ każda substancja ma swoje przeciwieństwo, np. ciepło i zimno, suche i mokre; Aby wyjaśnić istnienie świata, potrzebna była zasada ponad wszelkimi przeciwieństwami, coś, co nie podlega zmianom i nie ma przeciwieństwa.

Taką zasadą, według Anaximandra, było apeiron, czyli “nieograniczone”. Apeiron to nie jest żadna konkretna substancja, ale raczej bezkształtna, nieskończona i wieczna zasada, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej. Jako uczeń Talesa z Miletu, Anaximander kontynuował jego badania nad naturą świata, poszukując pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Jego kosmologia opierała się na pojęciu apeiron, czyli “nieograniczonego”, które stanowiło zasadę pierwotną, bezkształtną i nieskończoną; Anaximander uważał, że z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają, tworząc cykliczny proces kosmiczny.

Teoria Anaximandra była niezwykle nowatorska, ponieważ odchodziła od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego. Wprowadził również pojęcie równowagi kosmicznej, która utrzymuje porządek we wszechświecie.

Dziedzictwo Anaximandra jest ogromne. Jego idee miały głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej, a jego kosmologia stanowiła punkt wyjścia dla wielu późniejszych teorii.

Niewiele wiadomo na pewno o życiu Anaximandra. Urodził się w Milecie, greckim mieście w Azji Mniejszej, prawdopodobnie około 610 roku p;n.e. Był uczniem Talesa z Miletu, jednego z pierwszych filozofów greckich, który sformułował teorię, że woda jest pierwotną substancją, z której wszystko się składa.

Anaximander był również matematykiem i geografem. Przypisuje mu się stworzenie pierwszej mapy świata, która obejmowała znane wówczas lądy i morza. Był również autorem dzieła “O naturze”, które jednak nie zachowało się do naszych czasów.

Anaximander zmarł około 546 roku p.n.e. Choć jego pisma nie przetrwały, jego idee miały ogromny wpływ na rozwój filozofii greckiej.

W centrum kosmologii Anaximandra leżało poszukiwanie arché, czyli pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Anaximander argumentował, że arché nie może być żadną konkretną substancją materialną, ponieważ każda substancja ma swoje przeciwieństwo, np. ciepło i zimno, suche i mokre. Aby wyjaśnić istnienie świata, potrzebna była zasada ponad wszelkimi przeciwieństwami, coś, co nie podlega zmianom i nie ma przeciwieństwa.

Taką zasadą, według Anaximandra, było apeiron, czyli “nieograniczone”. Apeiron to nie jest żadna konkretna substancja, ale raczej bezkształtna, nieskończona i wieczna zasada, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

3.Odchodzenie od Tradycji Talesa

Anaximander, będąc uczniem Talesa, odrzucił jego koncepcję wody jako arché. Uważał, że woda, jako substancja materialna, ma swoje przeciwieństwo, a więc nie może być pierwotną zasadą wszystkiego.

Anaximander zauważył, że woda może zamarzać, parować, a nawet zamieniać się w lód. To oznacza, że woda nie jest stała i nie może być źródłem wszystkich rzeczy.

Odchodząc od koncepcji Talesa, Anaximander poszukiwał bardziej fundamentalnej zasady, która nie podlegałaby zmianom i nie miała przeciwieństwa.

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej. Jako uczeń Talesa z Miletu, Anaximander kontynuował jego badania nad naturą świata, poszukując pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych;

Jego kosmologia opierała się na pojęciu apeiron, czyli “nieograniczonego”, które stanowiło zasadę pierwotną, bezkształtną i nieskończoną. Anaximander uważał, że z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają, tworząc cykliczny proces kosmiczny.

Teoria Anaximandra była niezwykle nowatorska, ponieważ odchodziła od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego. Wprowadził również pojęcie równowagi kosmicznej, która utrzymuje porządek we wszechświecie.

Dziedzictwo Anaximandra jest ogromne. Jego idee miały głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej, a jego kosmologia stanowiła punkt wyjścia dla wielu późniejszych teorii.

Niewiele wiadomo na pewno o życiu Anaximandra. Urodził się w Milecie, greckim mieście w Azji Mniejszej, prawdopodobnie około 610 roku p.n.e. Był uczniem Talesa z Miletu, jednego z pierwszych filozofów greckich, który sformułował teorię, że woda jest pierwotną substancją, z której wszystko się składa.

Anaximander był również matematykiem i geografem. Przypisuje mu się stworzenie pierwszej mapy świata, która obejmowała znane wówczas lądy i morza. Był również autorem dzieła “O naturze”, które jednak nie zachowało się do naszych czasów.

Anaximander zmarł około 546 roku p.n.e. Choć jego pisma nie przetrwały, jego idee miały ogromny wpływ na rozwój filozofii greckiej.

W centrum kosmologii Anaximandra leżało poszukiwanie arché, czyli pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Anaximander argumentował, że arché nie może być żadną konkretną substancją materialną, ponieważ każda substancja ma swoje przeciwieństwo, np. ciepło i zimno, suche i mokre. Aby wyjaśnić istnienie świata, potrzebna była zasada ponad wszelkimi przeciwieństwami, coś, co nie podlega zmianom i nie ma przeciwieństwa.

Taką zasadą, według Anaximandra, było apeiron, czyli “nieograniczone”. Apeiron to nie jest żadna konkretna substancja, ale raczej bezkształtna, nieskończona i wieczna zasada, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

3.Odchodzenie od Tradycji Talesa

Anaximander, będąc uczniem Talesa, odrzucił jego koncepcję wody jako arché. Uważał, że woda, jako substancja materialna, ma swoje przeciwieństwo, a więc nie może być pierwotną zasadą wszystkiego.

Anaximander zauważył, że woda może zamarzać, parować, a nawet zamieniać się w lód. To oznacza, że woda nie jest stała i nie może być źródłem wszystkich rzeczy.

Odchodząc od koncepcji Talesa, Anaximander poszukiwał bardziej fundamentalnej zasady, która nie podlegałaby zmianom i nie miała przeciwieństwa.

3.Apeiron⁚ Nieograniczony Początek Wszystkiego

Anaximander nazwał tę zasadę apeiron, co oznacza “nieograniczone” lub “nieskończone”. Apeiron nie jest żadną konkretną substancją, ale raczej bezkształtną, nieskończoną i wieczna zasadą, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

Według Anaximandra, z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają. Apeiron jest źródłem i celem wszystkiego.

Koncepcja apeiron jest niezwykle nowatorska, ponieważ odchodzi od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego.

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej. Jako uczeń Talesa z Miletu, Anaximander kontynuował jego badania nad naturą świata, poszukując pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Jego kosmologia opierała się na pojęciu apeiron, czyli “nieograniczonego”, które stanowiło zasadę pierwotną, bezkształtną i nieskończoną. Anaximander uważał, że z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają, tworząc cykliczny proces kosmiczny.

Teoria Anaximandra była niezwykle nowatorska, ponieważ odchodziła od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego. Wprowadził również pojęcie równowagi kosmicznej, która utrzymuje porządek we wszechświecie.

Dziedzictwo Anaximandra jest ogromne. Jego idee miały głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej, a jego kosmologia stanowiła punkt wyjścia dla wielu późniejszych teorii.

Niewiele wiadomo na pewno o życiu Anaximandra. Urodził się w Milecie, greckim mieście w Azji Mniejszej, prawdopodobnie około 610 roku p.n.e. Był uczniem Talesa z Miletu, jednego z pierwszych filozofów greckich, który sformułował teorię, że woda jest pierwotną substancją, z której wszystko się składa.

Anaximander był również matematykiem i geografem. Przypisuje mu się stworzenie pierwszej mapy świata, która obejmowała znane wówczas lądy i morza. Był również autorem dzieła “O naturze”, które jednak nie zachowało się do naszych czasów.

Anaximander zmarł około 546 roku p.n.e. Choć jego pisma nie przetrwały, jego idee miały ogromny wpływ na rozwój filozofii greckiej.

W centrum kosmologii Anaximandra leżało poszukiwanie arché, czyli pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Anaximander argumentował, że arché nie może być żadną konkretną substancją materialną, ponieważ każda substancja ma swoje przeciwieństwo, np. ciepło i zimno, suche i mokre. Aby wyjaśnić istnienie świata, potrzebna była zasada ponad wszelkimi przeciwieństwami, coś, co nie podlega zmianom i nie ma przeciwieństwa.

Taką zasadą, według Anaximandra, było apeiron, czyli “nieograniczone”. Apeiron to nie jest żadna konkretna substancja, ale raczej bezkształtna, nieskończona i wieczna zasada, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

3.Odchodzenie od Tradycji Talesa

Anaximander, będąc uczniem Talesa, odrzucił jego koncepcję wody jako arché. Uważał, że woda, jako substancja materialna, ma swoje przeciwieństwo, a więc nie może być pierwotną zasadą wszystkiego.

Anaximander zauważył, że woda może zamarzać, parować, a nawet zamieniać się w lód. To oznacza, że woda nie jest stała i nie może być źródłem wszystkich rzeczy.

Odchodząc od koncepcji Talesa, Anaximander poszukiwał bardziej fundamentalnej zasady, która nie podlegałaby zmianom i nie miała przeciwieństwa.

3.Apeiron⁚ Nieograniczony Początek Wszystkiego

Anaximander nazwał tę zasadę apeiron, co oznacza “nieograniczone” lub “nieskończone”. Apeiron nie jest żadną konkretną substancją, ale raczej bezkształtną, nieskończoną i wieczna zasadą, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

Według Anaximandra, z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają. Apeiron jest źródłem i celem wszystkiego.

Koncepcja apeiron jest niezwykle nowatorska, ponieważ odchodzi od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego.

3.Apeiron jako Zasada Kosmicznej Równowagi

Anaximander uważał, że apeiron nie tylko jest źródłem wszystkiego, ale również utrzymuje kosmiczną równowagę. W jego teorii apeiron pełni rolę regulatora, który zapobiega dominacji jednego elementu nad innymi.

Według Anaximandra, z apeiron powstają przeciwieństwa, takie jak ciepło i zimno, suche i mokre. Te przeciwieństwa walczą ze sobą, ale apeiron zapewnia, że żadne z nich nie zdominuje całkowicie.

Koncepcja apeiron jako zasady kosmicznej równowagi była nowatorska i miała głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej.

Anaximander⁚ Filozof Presokratyczny i Jego Kosmologia

Wprowadzenie

Anaximander, urodzony w Milecie w VII wieku p.n.e., był jednym z najwybitniejszych filozofów presokratycznych. Znany jest przede wszystkim ze swojej kosmologii, która stanowiła przełom w rozwoju filozofii greckiej. Jako uczeń Talesa z Miletu, Anaximander kontynuował jego badania nad naturą świata, poszukując pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Jego kosmologia opierała się na pojęciu apeiron, czyli “nieograniczonego”, które stanowiło zasadę pierwotną, bezkształtną i nieskończoną. Anaximander uważał, że z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają, tworząc cykliczny proces kosmiczny.

Teoria Anaximandra była niezwykle nowatorska, ponieważ odchodziła od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego. Wprowadził również pojęcie równowagi kosmicznej, która utrzymuje porządek we wszechświecie.

Dziedzictwo Anaximandra jest ogromne. Jego idee miały głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej, a jego kosmologia stanowiła punkt wyjścia dla wielu późniejszych teorii.

Anaximander⁚ Krótki Zarys Biograficzny

Niewiele wiadomo na pewno o życiu Anaximandra. Urodził się w Milecie, greckim mieście w Azji Mniejszej, prawdopodobnie około 610 roku p.n.e. Był uczniem Talesa z Miletu, jednego z pierwszych filozofów greckich, który sformułował teorię, że woda jest pierwotną substancją, z której wszystko się składa.

Anaximander był również matematykiem i geografem. Przypisuje mu się stworzenie pierwszej mapy świata, która obejmowała znane wówczas lądy i morza. Był również autorem dzieła “O naturze”, które jednak nie zachowało się do naszych czasów.

Anaximander zmarł około 546 roku p.n.e. Choć jego pisma nie przetrwały, jego idee miały ogromny wpływ na rozwój filozofii greckiej.

Kosmologia Anaximandra⁚ Poszukiwanie Arche

W centrum kosmologii Anaximandra leżało poszukiwanie arché, czyli pierwotnej substancji, z której wszystko się składa. Odchodząc od koncepcji Talesa, który uważał wodę za arché, Anaximander zaproponował nową teorię, która stała się punktem wyjścia dla późniejszych spekulacji filozoficznych.

Anaximander argumentował, że arché nie może być żadną konkretną substancją materialną, ponieważ każda substancja ma swoje przeciwieństwo, np. ciepło i zimno, suche i mokre. Aby wyjaśnić istnienie świata, potrzebna była zasada ponad wszelkimi przeciwieństwami, coś, co nie podlega zmianom i nie ma przeciwieństwa.

Taką zasadą, według Anaximandra, było apeiron, czyli “nieograniczone”. Apeiron to nie jest żadna konkretna substancja, ale raczej bezkształtna, nieskończona i wieczna zasada, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

3.Odchodzenie od Tradycji Talesa

Anaximander, będąc uczniem Talesa, odrzucił jego koncepcję wody jako arché. Uważał, że woda, jako substancja materialna, ma swoje przeciwieństwo, a więc nie może być pierwotną zasadą wszystkiego.

Anaximander zauważył, że woda może zamarzać, parować, a nawet zamieniać się w lód. To oznacza, że woda nie jest stała i nie może być źródłem wszystkich rzeczy.

Odchodząc od koncepcji Talesa, Anaximander poszukiwał bardziej fundamentalnej zasady, która nie podlegałaby zmianom i nie miała przeciwieństwa.

3.Apeiron⁚ Nieograniczony Początek Wszystkiego

Anaximander nazwał tę zasadę apeiron, co oznacza “nieograniczone” lub “nieskończone”. Apeiron nie jest żadną konkretną substancją, ale raczej bezkształtną, nieskończoną i wieczna zasadą, która nie podlega żadnym ograniczeniom.

Według Anaximandra, z apeiron powstają wszystkie rzeczy, a następnie do niego powracają. Apeiron jest źródłem i celem wszystkiego.

Koncepcja apeiron jest niezwykle nowatorska, ponieważ odchodzi od konkretnych substancji materialnych, proponując abstrakcyjną zasadę jako źródło wszystkiego.

3.Apeiron jako Zasada Kosmicznej Równowagi

Anaximander uważał, że apeiron nie tylko jest źródłem wszystkiego, ale również utrzymuje kosmiczną równowagę; W jego teorii apeiron pełni rolę regulatora, który zapobiega dominacji jednego elementu nad innymi.

Według Anaximandra, z apeiron powstają przeciwieństwa, takie jak ciepło i zimno, suche i mokre. Te przeciwieństwa walczą ze sobą, ale apeiron zapewnia, że żadne z nich nie zdominuje całkowicie.

Koncepcja apeiron jako zasady kosmicznej równowagi była nowatorska i miała głęboki wpływ na rozwój filozofii greckiej.

Teoria Kosmogoniczna Anaximandra

Anaximander stworzył również teorię kosmogoniczna, czyli teorię o powstaniu i ewolucji wszechświata. Według niego, wszechświat powstał z apeiron, który jest wieczny i nieskończony.

Anaximander uważał, że z apeiron powstają przeciwieństwa, takie jak ciepło i zimno, suche i mokre. Te przeciwieństwa walczą ze sobą, a w wyniku tej walki powstają różne substancje i ciała niebieskie.

W centrum wszechświata, według Anaximandra, znajduje się Ziemia, która jest płaska i ma kształt cylindra. Słońce, Księżyc i gwiazdy krążą wokół Ziemi, a ich ruchy są kontrolowane przez apeiron.