Klasyczne warunkowanie: Podstawy i zastosowania

Klasyczne warunkowanie to podstawowy proces uczenia się, który polega na tworzeniu skojarzeń między bodźcami, co prowadzi do modyfikacji zachowania.

Aby zrozumieć klasyczne warunkowanie, należy zapoznać się z kluczowymi pojęciami, takimi jak bodziec warunkowy (CS), bodziec bezwarunkowy (UB), reakcja warunkowa (CR) i reakcja bezwarunkowa (UR).

Klasyczne warunkowanie, znane również jako warunkowanie pawłowskie, to podstawowy proces uczenia się, który polega na tworzeniu skojarzeń między bodźcami, co prowadzi do modyfikacji zachowania. W tym procesie uczenia się neutralny bodziec, który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem, który naturalnie wywołuje reakcję. W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do tej, która była wywoływana przez pierwotny bodziec.

Klasyczne warunkowanie odgrywa kluczową rolę w naszym życiu, wpływając na nasze reakcje na różne bodźce, od prostych, takich jak zapach kawy, po bardziej złożone, takie jak strach przed pająkami. Jest to proces, który kształtuje nasze preferencje, nawyki, a nawet emocje. Zrozumienie klasycznego warunkowania pozwala nam lepiej zrozumieć, jak uczymy się i jak możemy wpływać na nasze zachowanie.

Wprowadzenie

Definicja i znaczenie klasycznego warunkowania

Klasyczne warunkowanie, znane również jako warunkowanie pawłowskie, to podstawowy proces uczenia się, który polega na tworzeniu skojarzeń między bodźcami, co prowadzi do modyfikacji zachowania. W tym procesie uczenia się neutralny bodziec, który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem, który naturalnie wywołuje reakcję. W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do tej, która była wywoływana przez pierwotny bodziec.

Klasyczne warunkowanie odgrywa kluczową rolę w naszym życiu, wpływając na nasze reakcje na różne bodźce, od prostych, takich jak zapach kawy, po bardziej złożone, takie jak strach przed pająkami. Jest to proces, który kształtuje nasze preferencje, nawyki, a nawet emocje. Zrozumienie klasycznego warunkowania pozwala nam lepiej zrozumieć, jak uczymy się i jak możemy wpływać na nasze zachowanie.

Kluczowe pojęcia⁚ bodziec warunkowy, bodziec bezwarunkowy, reakcja warunkowa, reakcja bezwarunkowa

Aby zrozumieć klasyczne warunkowanie, należy zapoznać się z kluczowymi pojęciami. Bodziec bezwarunkowy (UB) to bodziec, który naturalnie wywołuje reakcję. Reakcja bezwarunkowa (UR) to naturalna, automatyczna reakcja na bodziec bezwarunkowy. Bodziec warunkowy (CS) to początkowo neutralny bodziec, który po powiązaniu z bodźcem bezwarunkowym zaczyna wywoływać reakcję. Reakcja warunkowa (CR) to reakcja na bodziec warunkowy, która jest podobna do reakcji bezwarunkowej.

Klasyczne warunkowanie to proces uczenia się, w którym neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do reakcji na bodziec bezwarunkowy.

Klasyczne warunkowanie, znane również jako warunkowanie pawłowskie, to podstawowy proces uczenia się, w którym neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do reakcji na bodziec bezwarunkowy. W tym procesie uczenia się neutralny bodziec, który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem, który naturalnie wywołuje reakcję. W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do tej, która była wywoływana przez pierwotny bodziec.

Na przykład, jeśli pies słyszy dźwięk dzwonka (bodziec neutralny) zaraz przed podaniem mu jedzenia (bodziec bezwarunkowy), który wywołuje ślinienie (reakcja bezwarunkowa), to po kilku powtórzeniach dźwięk dzwonka sam w sobie zacznie wywoływać ślinienie (reakcja warunkowa). To właśnie jest klasyczne warunkowanie ‒ uczenie się przez skojarzenie bodźców, które prowadzi do modyfikacji zachowania.

Klasyczne warunkowanie, znane również jako warunkowanie pawłowskie, to podstawowy proces uczenia się, w którym neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do reakcji na bodziec bezwarunkowy. W tym procesie uczenia się neutralny bodziec, który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem, który naturalnie wywołuje reakcję. W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do tej, która była wywoływana przez pierwotny bodziec.

Na przykład, jeśli pies słyszy dźwięk dzwonka (bodziec neutralny) zaraz przed podaniem mu jedzenia (bodziec bezwarunkowy), który wywołuje ślinienie (reakcja bezwarunkowa), to po kilku powtórzeniach dźwięk dzwonka sam w sobie zacznie wywoływać ślinienie (reakcja warunkowa). To właśnie jest klasyczne warunkowanie ‒ uczenie się przez skojarzenie bodźców, które prowadzi do modyfikacji zachowania.

Klasyczne warunkowanie zostało po raz pierwszy opisane przez rosyjskiego fizjologa Iwana Pawłowa w jego słynnym eksperymencie z psami. Pawłow zauważył, że psy automatycznie śliniły się na widok jedzenia. Następnie zaczął łączyć dźwięk dzwonka z podaniem jedzenia. Po kilku powtórzeniach psy zaczęły ślinić się na sam dźwięk dzwonka, nawet jeśli jedzenie nie było obecne. Ten eksperyment pokazał, jak neutralny bodziec (dzwonek) może stać się bodźcem warunkowym, wywołującym reakcję warunkową (ślinienie) po skojarzeniu z bodźcem bezwarunkowym (jedzenie).

Klasyczne warunkowanie, znane również jako warunkowanie pawłowskie, to podstawowy proces uczenia się, w którym neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do reakcji na bodziec bezwarunkowy. W tym procesie uczenia się neutralny bodziec, który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem, który naturalnie wywołuje reakcję. W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do tej, która była wywoływana przez pierwotny bodziec.

Na przykład, jeśli pies słyszy dźwięk dzwonka (bodziec neutralny) zaraz przed podaniem mu jedzenia (bodziec bezwarunkowy), który wywołuje ślinienie (reakcja bezwarunkowa), to po kilku powtórzeniach dźwięk dzwonka sam w sobie zacznie wywoływać ślinienie (reakcja warunkowa). To właśnie jest klasyczne warunkowanie ‒ uczenie się przez skojarzenie bodźców, które prowadzi do modyfikacji zachowania.

Klasyczne warunkowanie zostało po raz pierwszy opisane przez rosyjskiego fizjologa Iwana Pawłowa w jego słynnym eksperymencie z psami. Pawłow zauważył, że psy automatycznie śliniły się na widok jedzenia. Następnie zaczął łączyć dźwięk dzwonka z podaniem jedzenia. Po kilku powtórzeniach psy zaczęły ślinić się na sam dźwięk dzwonka, nawet jeśli jedzenie nie było obecne. Ten eksperyment pokazał, jak neutralny bodziec (dzwonek) może stać się bodźcem warunkowym, wywołującym reakcję warunkową (ślinienie) po skojarzeniu z bodźcem bezwarunkowym (jedzenie).

Bodziec bezwarunkowy (UB) i reakcja bezwarunkowa (UR)

Bodziec bezwarunkowy (UB) to bodziec, który naturalnie wywołuje reakcję. W przykładzie Pawłowa jedzenie było bodźcem bezwarunkowym, ponieważ naturalnie wywoływało ślinienie u psa. Reakcja bezwarunkowa (UR) to naturalna, automatyczna reakcja na bodziec bezwarunkowy. W tym przypadku ślinienie było reakcją bezwarunkową, ponieważ była to naturalna reakcja psa na jedzenie.

Klasyczne Warunkowanie⁚ Podstawy

Definicja klasycznego warunkowania

Klasyczne warunkowanie, znane również jako warunkowanie pawłowskie, to podstawowy proces uczenia się, w którym neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do reakcji na bodziec bezwarunkowy. W tym procesie uczenia się neutralny bodziec, który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem, który naturalnie wywołuje reakcję. W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym, wywołując reakcję podobną do tej, która była wywoływana przez pierwotny bodziec.

Na przykład, jeśli pies słyszy dźwięk dzwonka (bodziec neutralny) zaraz przed podaniem mu jedzenia (bodziec bezwarunkowy), który wywołuje ślinienie (reakcja bezwarunkowa), to po kilku powtórzeniach dźwięk dzwonka sam w sobie zacznie wywoływać ślinienie (reakcja warunkowa). To właśnie jest klasyczne warunkowanie ⎻ uczenie się przez skojarzenie bodźców, które prowadzi do modyfikacji zachowania.

Eksperyment Iwana Pawłowa⁚ przegląd

Klasyczne warunkowanie zostało po raz pierwszy opisane przez rosyjskiego fizjologa Iwana Pawłowa w jego słynnym eksperymencie z psami. Pawłow zauważył, że psy automatycznie śliniły się na widok jedzenia. Następnie zaczął łączyć dźwięk dzwonka z podaniem jedzenia. Po kilku powtórzeniach psy zaczęły ślinić się na sam dźwięk dzwonka, nawet jeśli jedzenie nie było obecne. Ten eksperyment pokazał, jak neutralny bodziec (dzwonek) może stać się bodźcem warunkowym, wywołującym reakcję warunkową (ślinienie) po skojarzeniu z bodźcem bezwarunkowym (jedzenie).

Bodziec bezwarunkowy (UB) i reakcja bezwarunkowa (UR)

Bodziec bezwarunkowy (UB) to bodziec, który naturalnie wywołuje reakcję. W przykładzie Pawłowa jedzenie było bodźcem bezwarunkowym, ponieważ naturalnie wywoływało ślinienie u psa. Reakcja bezwarunkowa (UR) to naturalna, automatyczna reakcja na bodziec bezwarunkowy. W tym przypadku ślinienie było reakcją bezwarunkową, ponieważ była to naturalna reakcja psa na jedzenie.

Bodziec warunkowy (CS) i reakcja warunkowa (CR)

Bodziec warunkowy (CS) to początkowo neutralny bodziec, który po powiązaniu z bodźcem bezwarunkowym zaczyna wywoływać reakcję. W eksperymencie Pawłowa dźwięk dzwonka był początkowo bodźcem neutralnym, ale po powiązaniu z jedzeniem stał się bodźcem warunkowym. Reakcja warunkowa (CR) to reakcja na bodziec warunkowy, która jest podobna do reakcji bezwarunkowej. W tym przypadku ślinienie na dźwięk dzwonka było reakcją warunkową, ponieważ była to nauczona reakcja na bodziec, który początkowo nie wywoływał ślinienia.

Klasyczne warunkowanie opiera się na procesie uczenia się przez skojarzenie, w którym dwa bodźce są ze sobą powiązane.

Klasyczne warunkowanie opiera się na procesie uczenia się przez skojarzenie, w którym dwa bodźce są ze sobą powiązane. W tym procesie neutralny bodziec (CS), który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem bezwarunkowym (UB), który naturalnie wywołuje reakcję (UR). W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym (CS), wywołując reakcję podobną do reakcji bezwarunkowej (UR), która staje się reakcją warunkową (CR).

Skojarzenie między bodźcami tworzy się poprzez powtarzanie prezentacji bodźca warunkowego (CS) tuż przed bodźcem bezwarunkowym (UB). Im częściej bodźce są ze sobą powiązane, tym silniejsza staje się reakcja warunkowa (CR). W ten sposób neutralny bodziec staje się sygnałem dla bodźca bezwarunkowego, wywołując reakcję warunkową, która jest podobna do reakcji bezwarunkowej.

Klasyczne warunkowanie opiera się na procesie uczenia się przez skojarzenie, w którym dwa bodźce są ze sobą powiązane. W tym procesie neutralny bodziec (CS), który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem bezwarunkowym (UB), który naturalnie wywołuje reakcję (UR). W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym (CS), wywołując reakcję podobną do reakcji bezwarunkowej (UR), która staje się reakcją warunkową (CR).

Skojarzenie między bodźcami tworzy się poprzez powtarzanie prezentacji bodźca warunkowego (CS) tuż przed bodźcem bezwarunkowym (UB). Im częściej bodźce są ze sobą powiązane, tym silniejsza staje się reakcja warunkowa (CR). W ten sposób neutralny bodziec staje się sygnałem dla bodźca bezwarunkowego, wywołując reakcję warunkową, która jest podobna do reakcji bezwarunkowej.

Faza nabywania to etap, w którym tworzy się skojarzenie między bodźcem warunkowym (CS) a bodźcem bezwarunkowym (UB). W tej fazie bodziec warunkowy (CS) jest prezentowany wielokrotnie tuż przed bodźcem bezwarunkowym (UB). W miarę powtarzania tego procesu, reakcja warunkowa (CR) staje się coraz silniejsza. Na przykład, w eksperymencie Pawłowa, po kilku powtórzeniach dźwięku dzwonka (CS) przed jedzeniem (UB), pies zaczął ślinić się (CR) na sam dźwięk dzwonka, nawet jeśli jedzenie nie było obecne.

Klasyczne warunkowanie opiera się na procesie uczenia się przez skojarzenie, w którym dwa bodźce są ze sobą powiązane. W tym procesie neutralny bodziec (CS), który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem bezwarunkowym (UB), który naturalnie wywołuje reakcję (UR). W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym (CS), wywołując reakcję podobną do reakcji bezwarunkowej (UR), która staje się reakcją warunkową (CR).

Skojarzenie między bodźcami tworzy się poprzez powtarzanie prezentacji bodźca warunkowego (CS) tuż przed bodźcem bezwarunkowym (UB). Im częściej bodźce są ze sobą powiązane, tym silniejsza staje się reakcja warunkowa (CR). W ten sposób neutralny bodziec staje się sygnałem dla bodźca bezwarunkowego, wywołując reakcję warunkową, która jest podobna do reakcji bezwarunkowej.

Faza nabywania to etap, w którym tworzy się skojarzenie między bodźcem warunkowym (CS) a bodźcem bezwarunkowym (UB). W tej fazie bodziec warunkowy (CS) jest prezentowany wielokrotnie tuż przed bodźcem bezwarunkowym (UB). W miarę powtarzania tego procesu, reakcja warunkowa (CR) staje się coraz silniejsza. Na przykład, w eksperymencie Pawłowa, po kilku powtórzeniach dźwięku dzwonka (CS) przed jedzeniem (UB), pies zaczął ślinić się (CR) na sam dźwięk dzwonka, nawet jeśli jedzenie nie było obecne.

Faza wygaszania to proces, w którym reakcja warunkowa (CR) słabnie i ostatecznie zanika. Występuje ona, gdy bodziec warunkowy (CS) jest prezentowany wielokrotnie bez bodźca bezwarunkowego (UB). Na przykład, jeśli pies słyszy dźwięk dzwonka (CS) bez podania jedzenia (UB) przez pewien czas, to jego ślinienie (CR) na dźwięk dzwonka będzie stopniowo słabnąć, aż w końcu zniknie.

Mechanizm klasycznego warunkowania

Proces uczenia się przez skojarzenie

Klasyczne warunkowanie opiera się na procesie uczenia się przez skojarzenie, w którym dwa bodźce są ze sobą powiązane. W tym procesie neutralny bodziec (CS), który początkowo nie wywołuje żadnej reakcji, zostaje powiązany z bodźcem bezwarunkowym (UB), który naturalnie wywołuje reakcję (UR). W rezultacie neutralny bodziec staje się bodźcem warunkowym (CS), wywołując reakcję podobną do reakcji bezwarunkowej (UR), która staje się reakcją warunkową (CR).

Skojarzenie między bodźcami tworzy się poprzez powtarzanie prezentacji bodźca warunkowego (CS) tuż przed bodźcem bezwarunkowym (UB). Im częściej bodźce są ze sobą powiązane, tym silniejsza staje się reakcja warunkowa (CR). W ten sposób neutralny bodziec staje się sygnałem dla bodźca bezwarunkowego, wywołując reakcję warunkową, która jest podobna do reakcji bezwarunkowej.

Faza nabywania⁚ tworzenie skojarzenia

Faza nabywania to etap, w którym tworzy się skojarzenie między bodźcem warunkowym (CS) a bodźcem bezwarunkowym (UB). W tej fazie bodziec warunkowy (CS) jest prezentowany wielokrotnie tuż przed bodźcem bezwarunkowym (UB). W miarę powtarzania tego procesu, reakcja warunkowa (CR) staje się coraz silniejsza. Na przykład, w eksperymencie Pawłowa, po kilku powtórzeniach dźwięku dzwonka (CS) przed jedzeniem (UB), pies zaczął ślinić się (CR) na sam dźwięk dzwonka, nawet jeśli jedzenie nie było obecne.

Faza wygaszania⁚ zanikanie reakcji warunkowej

Faza wygaszania to proces, w którym reakcja warunkowa (CR) słabnie i ostatecznie zanika. Występuje ona, gdy bodziec warunkowy (CS) jest prezentowany wielokrotnie bez bodźca bezwarunkowego (UB). Na przykład, jeśli pies słyszy dźwięk dzwonka (CS) bez podania jedzenia (UB) przez pewien czas, to jego ślinienie (CR) na dźwięk dzwonka będzie stopniowo słabnąć, aż w końcu zniknie.

Faza odnowienia⁚ powrót reakcji warunkowej

Faza odnowienia to zjawisko, w którym reakcja warunkowa (CR), która została wygaszona, powraca po ponownym pojawieniu się bodźca bezwarunkowego (UB). Na przykład, jeśli po wygaszeniu ślinienia na dźwięk dzwonka (CS) u psa, podamy mu jedzenie (UB) po usłyszeniu dźwięku dzwonka, to ślinienie (CR) na dźwięk dzwonka prawdopodobnie powróci.

Klasyczne warunkowanie ma szerokie zastosowanie w terapii behawioralnej, zwłaszcza w leczeniu fobii i lęków.

Klasyczne warunkowanie ma szerokie zastosowanie w terapii behawioralnej, zwłaszcza w leczeniu fobii i lęków. Fobie i lęki często rozwijają się w wyniku klasycznego warunkowania, gdy neutralny bodziec (np. pająk) zostaje skojarzony z traumatycznym doświadczeniem (np. ukąszeniem). W rezultacie, osoba rozwija irracjonalny strach przed bodźcem, który wcześniej był neutralny.

Terapia behawioralna wykorzystuje zasady klasycznego warunkowania, aby pomóc pacjentom w przezwyciężeniu fobii i lęków. Jedną z technik jest terapia ekspozycyjna, w której pacjent jest stopniowo wystawiany na działanie bodźca, który wywołuje lęk, bez obecności bodźca bezwarunkowego. W miarę jak pacjent jest wystawiony na działanie bodźca, jego reakcja lękowa słabnie, a skojarzenie między bodźcem a lękiem zostaje osłabione. Inną techniką jest desensytyzacja systematyczna, w której pacjent uczy się relaksować w obecności bodźca, który wywołuje lęk. W ten sposób, pacjent uczy się kontrolować swoją reakcję lękową i stopniowo zmniejszać swój strach.

Klasyczne warunkowanie ma szerokie zastosowanie w terapii behawioralnej, zwłaszcza w leczeniu fobii i lęków. Fobie i lęki często rozwijają się w wyniku klasycznego warunkowania, gdy neutralny bodziec (np. pająk) zostaje skojarzony z traumatycznym doświadczeniem (np. ukąszeniem). W rezultacie, osoba rozwija irracjonalny strach przed bodźcem, który wcześniej był neutralny.

Terapia behawioralna wykorzystuje zasady klasycznego warunkowania, aby pomóc pacjentom w przezwyciężeniu fobii i lęków. Jedną z technik jest terapia ekspozycyjna, w której pacjent jest stopniowo wystawiany na działanie bodźca, który wywołuje lęk, bez obecności bodźca bezwarunkowego. W miarę jak pacjent jest wystawiony na działanie bodźca, jego reakcja lękowa słabnie, a skojarzenie między bodźcem a lękiem zostaje osłabione. Inną techniką jest desensytyzacja systematyczna, w której pacjent uczy się relaksować w obecności bodźca, który wywołuje lęk. W ten sposób, pacjent uczy się kontrolować swoją reakcję lękową i stopniowo zmniejszać swój strach.

Klasyczne warunkowanie jest szeroko stosowane w reklamie i marketingu, aby stworzyć pozytywne skojarzenia z produktami. Reklamy często wykorzystują atrakcyjne obrazy, muzykę i emocje, aby stworzyć bodziec bezwarunkowy, który wywołuje pozytywne reakcje u odbiorców. Następnie, produkt jest prezentowany w połączeniu z tym bodźcem, aby stworzyć skojarzenie między produktem a pozytywnymi emocjami. Na przykład, reklama napoju może wykorzystywać obrazy pięknych plaż i ludzi bawiących się na słońcu, aby stworzyć pozytywne skojarzenie z produktem. W rezultacie, konsumenci mogą zacząć kojarzyć ten napój z uczuciem szczęścia i relaksu.

Zastosowanie klasycznego warunkowania

Terapia behawioralna⁚ leczenie fobii i lęków

Klasyczne warunkowanie ma szerokie zastosowanie w terapii behawioralnej, zwłaszcza w leczeniu fobii i lęków. Fobie i lęki często rozwijają się w wyniku klasycznego warunkowania, gdy neutralny bodziec (np. pająk) zostaje skojarzony z traumatycznym doświadczeniem (np. ukąszeniem). W rezultacie, osoba rozwija irracjonalny strach przed bodźcem, który wcześniej był neutralny.

Terapia behawioralna wykorzystuje zasady klasycznego warunkowania, aby pomóc pacjentom w przezwyciężeniu fobii i lęków. Jedną z technik jest terapia ekspozycyjna, w której pacjent jest stopniowo wystawiany na działanie bodźca, który wywołuje lęk, bez obecności bodźca bezwarunkowego. W miarę jak pacjent jest wystawiony na działanie bodźca, jego reakcja lękowa słabnie, a skojarzenie między bodźcem a lękiem zostaje osłabione. Inną techniką jest desensytyzacja systematyczna, w której pacjent uczy się relaksować w obecności bodźca, który wywołuje lęk. W ten sposób, pacjent uczy się kontrolować swoją reakcję lękową i stopniowo zmniejszać swój strach.

Reklama i marketing⁚ tworzenie skojarzeń z produktami

Klasyczne warunkowanie jest szeroko stosowane w reklamie i marketingu, aby stworzyć pozytywne skojarzenia z produktami. Reklamy często wykorzystują atrakcyjne obrazy, muzykę i emocje, aby stworzyć bodziec bezwarunkowy, który wywołuje pozytywne reakcje u odbiorców. Następnie, produkt jest prezentowany w połączeniu z tym bodźcem, aby stworzyć skojarzenie między produktem a pozytywnymi emocjami. Na przykład, reklama napoju może wykorzystywać obrazy pięknych plaż i ludzi bawiących się na słońcu, aby stworzyć pozytywne skojarzenie z produktem. W rezultacie, konsumenci mogą zacząć kojarzyć ten napój z uczuciem szczęścia i relaksu.

Trening zwierząt⁚ nauka komend i zachowań

Klasyczne warunkowanie jest również wykorzystywane w treningu zwierząt, aby nauczyć je komend i zachowań. Trenerzy zwierząt wykorzystują nagrody (np. smakołyki) jako bodziec bezwarunkowy, który wywołuje pozytywne reakcje u zwierząt. Następnie, komendy lub gesty są prezentowane w połączeniu z nagrodą, aby stworzyć skojarzenie między komendą a nagrodą. W rezultacie, zwierzę uczy się wykonywać komendę, aby otrzymać nagrodę. Na przykład, pies może być nauczony siadać na komendę “siad”, ponieważ skojarzył komendę “siad” z otrzymaniem smakołyka.

Krytyka i ograniczenia klasycznego warunkowania

Rola czynników poznawczych⁚ oczekiwanie i przewidywanie

Klasyczne warunkowanie nie uwzględnia roli czynników poznawczych w procesie uczenia się.